
Ο γνωστός Θεσσαλονικιός ηθοποιός Νίκος Νικολαΐδης μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την παράσταση “5ος όροφος” του Άνθιμου Κατιρτζόγλου στην οποία συμπρωταγωνιστεί στο θέατρο Σοφούλη.
Πότε πρωτοήλθες σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αλήθεια αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη πορεία στον χώρο της τέχνης;
Ξεκίνησα, αν θυμάμαι καλά το 2010, όπου πήγα στη σχολή του θεάτρου Φλέμινγκ, στην οποία, ωστόσο, δεν έμεινα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Πολύ γρήγορα στη συνέχεια, πήγα στην ομάδα Νέμεση. Η Τίνα Στεφανοπούλου πιο συγκεκριμένα είναι ο ιδανικός άνθρωπος για να σε εισαγάγει στην τέχνη της υποκριτικής. Από παιδί λάτρευα να βλέπω θέατρο, αλλά η αλήθεια είναι, πως το γεγονός ότι βρέθηκα στη θέση να ασχολούμαι επαγγελματικά με το θέατρο, ήταν μάλλον συμπτωματική συγκυρία. Επαφή με τη σκηνή είχα βέβαια από μικρός, καθώς είμαι μπασίστας, και έπαιζα σε διάφορα σχήματα, ενώ το όνειρό μου ήταν να ανοίξω στούντιο ηχογραφήσεων, για αυτό και αποπεράτωσα σπουδές μουσικής τεχνολογίας. Η μάνα μου θυμάμαι μου έλεγε από μικρός να μπω στη σχολή του κρατικού, και της έλεγα “Άσε μας ρε μάνα που θα γίνω εγώ θεατρίνος”. Τελικά όμως το μικρόβιο του θεάτρου υπήρχε, και επικράτησε μέσα μου και με έναν, μαγικά τυχαίο τρόπο. Με αφορμή πιο αναλυτικά μια γνωριμία, βρέθηκα να κάνω τα πρώτα βήματά μου στο θεατρικό γίγνεσθαι.
Σε μια εποχή όπου η ενασχόληση με την τέχνη είναι ένας τομέας που δεν μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα και ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ως καλλιτέχνης από πού πιστεύεις ότι πηγάζει αυτή η στροφή των νέων σε σπουδές, όπως το θέατρο για παράδειγμα;
Παρατηρώ ότι η οικονομική κρίση που διανύουμε, απομονώνει σε ένα βαθμό τους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να ψάχνουν τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης. Γενικά η τέχνη στη χώρα μας έχει μια ενδιαφέρουσα άνθηση. Έχουν αποδυναμωθεί ευτυχώς αρκετά ταμπού και στερεότυπα. Για μένα αν πιστεύει κανείς ότι με το θέατρο θα γίνει πλούσιος και διάσημος, πλανάται πλάνην οικτράν. Οι περισσότεροι από μας είμαστε ρομαντικοί μαχητές. Και λίγο παρανοϊκοί, κάτι σαν Δον Κιχώτες.
Στην παράσταση, υποδύεσαι με αναμφήριστη πειστικότητα έναν συγγραφέα. Ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά της γραφής του Άνθιμου Κατιρτζόγλου τα οποία σε κέντρισαν και κατ΄επέκταση σε έπεισαν να δεχτείς να υποδυθείς στη σκηνή τον ήρωά του;
Αυτό που μου αρέσει στον Άνθιμο, είναι ότι καταφέρνει να δέσει πολλά διαφορετικά στοιχεία μαζί. Για παράδειγμα, καταφέρνει να βάλει στο ίδιο κείμενο, και στοιχεία κωμικής φάρσας και φιλοσοφικές, κοινωνικές, ακόμα και υπαρξιακές αναζητήσεις. Μετατρέπει ως εκ τούτου, το δραματικό σε κωμικό, και το κωμικό σε δραματικό, με πολύ ενδιαφέρον τρόπο. Ο ρόλος που υποδύομαι, είναι ο Ιάσωνας Μπαμπούλας. Ένας αποτυχημένος ηθοποιός και συγγραφέας, ο οποίος ουσιαστικά συντηρείται από την πλούσια σύζυγό του με την οποία είναι ένα βήμα πριν από το διαζύγιο. Είναι ένας εσωστρεφής, αλλά και εκρηκτικός χαρακτήρας ταυτόχρονα, ρόλος αρκετά απαιτητικός να υποδυθεί κανείς, οπότε το είδα σαν πρόκληση.
Ποιοι συγγραφείς έχουν χαράξει θα έλεγες ανεξίτηλα ίχνη μέσα σου;
Βρίσκω φοβερά ενδιαφέροντες τους σύγχρονους Ιρλανδούς, όπως τον Μάρτιν ΜακΝτόνα και τον Κόνορ ΜακΦέρσον. Ενας ρόλος που θα ήθελα να υποδυθώ σαν τρελός, είναι αυτός του υπαστυνόμου Άριελ, στον Πουπουλένιο. Μου αρέσουν επίσης πάρα πολύ οι αρχαίες τραγωδίες. Από κλασσικούς συγγραφείς που έργα τους έχω παίξει, σίγουρα ο Σαρτρ, Λόρκα, ο Iψεν… Στο σημείο αυτό δε θα μπορούσα να μην αναφέρω και τη δικιά μας Μαρία Ράπτη, και δη το έργο της “Κάτω Κόσμος”, που ανεβάσαμε δύο φορές με το Θέατρο του Άλλοτε. Απίστευτα συγκινητικό, και δυνατό έργο. Ευελπιστώ δε σου κρύβω κάποια στιγμή να παίξω Μπέκετ. Μου αρέσει πολύ και ο Σαντσίς Σινιστέρα από τους συγγραφείς του θεάτρου του παραλόγου. Το “Διαστροφή και άλλες κινήσεις για το τίποτα” για παράδειγμα είναι αριστούργημα. Γενικά έχω μια τάση προς τα δραματικά, και βαριά κείμενα. Βρίσκω ανακουφιστική αυτήν την κατάδυση που οφείλεις να κάνεις. Και στη μουσική, όμως είμαι έτσι. Μου αρέσουν σκοτεινά, λυπητερά τραγούδια.
Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον νέο που θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική;
Η συμβουλή μου θα ήταν, να ασχοληθεί με όλη του τη δύναμη. Και αυτά που έχει στο μυαλό του να τα ξεχάσει. Αν μείνει στο “φαίνεσθαι”, κάηκε.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη τι σου έχει διδάξει το θέατρο στην προσωπική σου ζωή;
Θεωρώ ότι με έχει κάνει να σκέφτομαι πολύ διαφορετικά από παλιότερα. Μπαίνοντας σε ζωές άλλων, δηλαδή ρόλων, αντιλαμβάνεσαι πάρα πολλά πράγματα για τον άνθρωπο και την ψυχή του. Είναι λίγο σαν ψυχικός αθλητισμός. Επίσης, όπως στο θέατρο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται, έτσι ακριβώς είναι και η ίδια η ζωή.
Συνέντευξη: Eυθύμιος Ιωαννίδης
Ευχαριστώ πολύ τον Νίκο Νικολαΐδη για την απλότητά του και του εύχομαι καλή καλλιτεχνική πορεία.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “5ος όροφος” θα βρείτε εδώ
Κάντε το πρώτο σχόλιο