«Κι εγώ σ’αγαπώ… » του Dough Lucie στο θέατρο Χυτήριο

Το έργο του σημαντικού Βρετανού συγγραφέα Doug Lucie, «Κι εγώ σ’αγαπώ …», ετοιμαζόταν να ανέβει στο θέατρο Χυτήριο – Σημείο Πολιτισμού λίγο πριν ξεσπάσει η επιδημία με τα γνωστά επακόλουθα των ματαιώσεων και αναβολών παραστάσεων. Η παράσταση όμως θα ανέβει τελικά από τον Αύγουστο μέχρι και τον Οκτώβρη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Αϊβάζη, μετάφραση Βάσιας Παναγοπούλου.

Το Έργο:

Μια δυναμική παράσταση με ένα θίασο που απαντά στα ερωτήματα των σχέσεων φιλίας και έρωτα . Ό,τι πιο σημαντικό στις μέρες μας το «σ ‘ αγαπώ» και καθόλου ευνόητο το «κι εγώ σ’αγαπώ» .. όλοι τρέχουμε με κεκτημένη ταχύτητα και συμπαρασύρουμε σχέσεις, αισθήματα, όρκους φιλίας και πίστης. Με πρωταρχικό κριτήριο την αλήθεια και τη συνέπεια λόγων και πράξης, σε αυτό το έργο καλούμαστε ως θεατές να κοιτάξουμε στον καθρέφτη της ψυχής μας και να μπούμε στη διαδικασία να θυμηθούμε πόσες φορές προδώσαμε το «σ’αγαπώ» που είπαμε.

Η πρεμιέρα του έργου «Κι εγώ σ’αγαπώ …» δόθηκε στις 27 Μαίου 1998 στο Bush Theatre του Λονδίνου. Παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Αχίλλειον το 2003 σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη με τη Βάσια Παναγοπούλου, τη Βερόνικα Αργέντζη, τον Νίκο Γεωργάκη και τον Κωνσταντίνο Καζάκο.

από την Παρασκευή 4/9 και κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 μέχρι και τον Οκτώβρη

«Το αστραφτερά πικρό έργο του Doug Lucie, μιλά για εκμετάλλευση και προδοσία.. είναι ένα μείγμα συναισθηματικής αγριότητας και ψυχολογικής αντικειμενικότητας που σε χτυπάει ύπουλα..» – The Sunday Times «… ο συγγραφέας βάζει το μάτι (και το αυτί του) σε εντάσεις που φτάνουν στα όρια του σπαραγμού. Το αποτέλεσμα είναι βίαιο και άγρια σκληρό.. η συναισθηματική φόρτιση προέρχεται από την αίσθηση που έχει κάποιος ότι είναι μάρτυρας ενός διαδραματιζόμενου τραύματος.. ενός εφιάλτη που ποτέ δεν κατευνάζει και αένεα επαναλαμβάνεται. Ο συγγραφέας έχει τη βίαιη και συνάμα τραυματική επίγνωση ότι γνωρίζει την απελπισία των ηρώων του από πρώτο χέρι. Μεταβλητοί όρκοι πίστης και αφοσίωσης.. μυστικά που πολύ προσεκτικά αποσιωπούνται.. κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού σε αυτό που σίγουρα είναι πολύ προσωπικός πόνος.. κι όμως, υπάρχει η προσπάθεια από κάπου ν’ αρπαχτείς, από κάπου να στηριχθείς, να αντέξεις..» – Variety «… η καυστική ειρωνεία του τίτλου του έργου.. ο Doug Lucie τολμάει να υπαινιχθεί ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι και ανεύθυνες και άσπλαχνες.. εδώ όλοι πυροβολούν τους ίδιους τους εαυτούς μέχρι τα όρια των συναισθημάτων τους..»