Κριτική Παράστασης: ΞΑΝΘΙΑ ΦΡΑΟΥΛΑ – ΚΘΒΕ

Την Κυριακή, 2 Νοεμβρίου 2025, η συντακτική ομάδα του StellasView, με τον Νέστορα Αναστάσιο, βρέθηκε στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών και παρακολούθησε την παράσταση «Η Ξανθιά Φράουλα» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. 🍓
Μία παράσταση που ξεκίνησε με υποσχέσεις για μια νέα, φρέσκια ανάγνωση πάνω στην queer ταυτότητα, αλλά τελικά εγκλωβίστηκε —κατά τη γνώμη μας— σε μια νοσταλγική αναπαράσταση χωρίς παλμό. Ένα έργο που περισσότερο αναβιώνει μια ξεπερασμένη αισθητική παρά συνομιλεί ουσιαστικά με το σήμερα· που προτίμησε την αναμνηστική βιτρίνα αντί για τον ζωντανό διάλογο. Και κάπως έτσι, η «Ξανθιά Φράουλα» έμεινε να μοιάζει όμορφη, αλλά μάλλον ψεύτικη — σαν πλαστικό ρετρό διακοσμητικό φρούτο, που λάμπει επιφανειακά αλλά δεν έχει ψυχή.

«Η Ξανθιά Φράουλα»: φρέσκια υπόσχεση, παλαιωμένη γεύση. 🍓 Μια παράσταση που θέλει να μιλήσει στο σήμερα, αλλά τελικά ψιθυρίζει χθες

✴️ Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στην απόδοση του πιο κομβικού ρόλου, του Ντομένικο, από τον Κωνσταντίνο Χατζησάββα· ένας ρόλος που στη χώρα μας έχει ταυτιστεί με τον Γιώργο Μαρίνο, ο οποίος τον ερμήνευσε στο θέατρο Κάππα, την περίοδο 1999–2000, σε μια παράσταση που άφησε εποχή.
Δυστυχώς, ο Χατζησάββας δεν κατάφερε να δώσει μια λειτουργική και σαφή ερμηνεία. Ίσως να ευθύνονται οι σκηνοθετικές οδηγίες του Αλέξανδρου Ρήγα, ίσως η αδυναμία του ηθοποιού να αναγνώσει βαθύτερα τον ρόλο· ίσως, τέλος, και το ίδιο το κείμενο του Mino Bellei, που πλέον θυμίζει περισσότερο μουσειακό έκθεμα παρά μια ζωντανή και δυναμική απεικόνιση ενός ομοφυλόφιλου χαρακτήρα σήμερα.

Ντομένικο χωρίς ψυχή, Αντόνιο που σώζει τα προσχήματα, και μια queer ιστορία που έμεινε σε βιτρίνα

⁉️ Απορούμε, γιατί το ΚΘΒΕ δεν έδωσε τον ρόλο στον Καναράκη, με τον οποίο άλλωστε συνεργάζεται συχνά. Πιστεύω πως εκείνος θα μπορούσε να προσφέρει μια πιο αυθεντική, έστω και ρετρό, πινελιά σε αυτόν τον ήδη ρετρό χαρακτήρα, φέρνοντας μια διαφορετική ενέργεια που θα έκανε τον Ντομένικο πραγματικά ζωντανό και αναγνωρίσιμο.

😉 Αντίθετα, ο Νίκος Τσολερίδης στον ρόλο του Αντόνιο τα κατάφερε σαφώς καλύτερα: έσπασε το φράγμα της ακαμψίας που συχνά έχει ένας μη ΛΟΑΤΚΙ ηθοποιός σε έναν ΛΟΑΤΚΙ ρόλο και ισορρόπησε με μέτρο ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τη θηλυπρέπεια, χωρίς ευκολίες και καρικατούρες. Η παρουσία του ήταν σταθερή και καίρια, προσδίδοντας μια νότα αυθεντικότητας σε μια παράσταση που την είχε ανάγκη.

Καλός και ο Γιώργος Παπαδάκος ως Μαρτσέλο — αν και, πραγματικά, αναρωτιόμαστε: για πόσο καιρό ακόμη το ΚΘΒΕ θα τον γδύνει στη σκηνή; Τον είδαμε γυμνό στη “Λυσσασμένη Γάτα”, τον είδαμε και τώρα· κάπου ώπα… Βρήκαν έναν όμορφο και βολικό άνθρωπο και τον ξεγυμνώνουν σε κάθε παράσταση. Η ερμηνεία του ήταν επαρκής, αλλά η συνεχής εστίαση στο σώμα του άφησε μια αίσθηση επαναλαμβανόμενης, σχεδόν κουραστικής προβολής.

Τέλος, ο Γιάννης Τσεμπερλίδης ως Φάμπιο ήταν η εύκολη λύση, το εύκολο γέλιο· μια παρουσία που δεν πρόσθετε βάθος στο έργο αλλά λειτουργούσε σαν comic relief. Αξιοσημείωτο πάντως ότι, στην παράσταση που είδαμε, γέλασαν κυρίως γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας — τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, που ήταν αρκετά στο κοινό, σχεδόν καθόλου, γεγονός που αποδεικνύει ότι η επικοινωνία του έργου με την κοινότητα για την οποία γράφτηκε δεν ήταν αποτελεσματική.

Αν η πρόθεση του Διευθυντή του ΚΘΒΕ, κ. Πελτέκη, ήταν να δώσει βήμα και να συμπεριλάβει για ακόμη μία φορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στο ρεπερτόριο του δεύτερου μεγαλύτερου θεατρικού οργανισμού της χώρας, δυστυχώς αυτήν τη φορά απέτυχε. Η “Ξανθιά Φράουλα” σε καμία περίπτωση δεν είναι μια άλλη “Πράγα”· μοιάζει περισσότερο σαν μια προσπάθεια να επαναληφθεί κάτι που είχε αφήσει εποχή, χωρίς όμως να ανανεώνεται ή να αφομοιώνει τον παλμό της σημερινής κοινωνίας.

Ωστόσο, δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι. Δεν είναι ότι δεν περάσαμε καλά· είναι απλώς ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο. Και ίσως αυτό να είναι το πιο πικρό επίγευμα: μια παράσταση που σου υπόσχεται φρεσκάδα, αλλά σερβίρει νοσταλγία, μια αισθητική παλιά, όμορφη, αλλά χωρίς αναπνοή. 🍓
Σε κάθε περίπτωση, αξίζει κανείς να τη δει, κυρίως για να αναστοχαστεί πάνω στο τι σημαίνει σήμερα queer ταυτότητα στο ελληνικό θέατρο και πόσο δύσκολο είναι να μεταμορφωθεί ένα ρετρό κείμενο σε ζωντανό και λειτουργικό έργο για το σημερινό κοινό.

✒️ Νέστορας Αναστάσιος

 

Συντελεστές:

Μπελέι, Μίνο – Συγγραφέας

Ρήγας, Αλέξανδρος – Απόδοση – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια

Πανά, Δανάη – Σκηνικά – Κοστούμια

Τούμπας, Γιάννης – Φωτισμοί

Ανδρέου, Μαίρη – Βοηθός σκηνοθέτη

Οσμάν, Τουλίν – Βοηθός φωτιστή

Βεντούρη, Μαριλύ – Οργάνωση παραγωγής

 

Διανομή:

Χατζησάββας, Κωνσταντίνος – Ντομένικο

Τσολερίδης, Νίκος – Αντόνιο

Παπαδάκος, Γιώργος – Μαρτσέλο

Τσεμπερλίδης, Γιάννης – Φάμπιο

Φουντούλης, Μανώλης – Αλφόνσο

Μωυσίδης, Δημήτρης – Φιγκυράν

Σαββάογλου, Σωτήρης – Φιγκυράν

….

Βρείτε μας στα social media του StellasView:

Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview/

Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/

Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera/

Tiktok:  https://www.tiktok.com/@stellaperpera/

Viber:  StellasView.gr

X Twitter: https://x.com/StellaPerpera/

Διαβάστε επίσης

MY ART DEKA HAIR & MORE
NASIA HOUVARDA ARTWORK
Περί Αναστάσιος Νέστορας 242 Άρθρα
Γεια σας, είμαι ο Τάσος εκπαιδευτικός πληροφορικής και φίλος των τεχνών γενικότερα. Στο stellasview ασχολούμαι εθελοντικά με το στήσιμο και τη συντήρηση της ιστοσελίδας, ενώ ενίοτε αρθρογραφώ κυρίως εκφέροντας γνώμη για θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές.

2 Comments

  1. Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΕΙΣ ΤΙΤΛΟΥΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙΣ ΣΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ .ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΕΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΑΔΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΕΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΑΔΕ.

  2. Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΡΕΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΕ ΚΑΤΗΡΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΒΑΖΕΙΣ ΤΙΤΛΟΥΣ. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΕΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΑΔΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΕΛΟΥΣΑΝ ΟΙ ΤΑΔΕ?

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.