Κριτική για την παράσταση “Ο Γυάλινος Κόσμος”, του Τένεσι Ουίλιαμς, με την Κάτια Δανδουλάκη και την Ιωάννα Παππά

Ήμασταν εκεί για εσάς, το StellasView.gr βρέθηκε με τον Νέστορα Αναστάσιο στο Θέατρο Συκεών, την Παρασκευή 14 Ιουλίου 2023 και παρακολούθησε την παράσταση “Ο Γυάλινος Κόσμος”, του Τένεσι Ουίλιαμς, με την Κάτια Δανδουλάκη και την Ιωάννα Παππά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

“Ο Γυάλινος Κόσμος”, του Τένεσι Ουίλιαμς

Το έργο

“Ο Γυάλινος Κόσμος” του Τένεσι Ουίλιαμς είναι ένα αριστούργημα του αμερικανικού θεάτρου που εξερευνά πολλά σημαντικά θέματα, όπως: ο γυναικείος ψυχισμός, η αναπηρία, η ψυχική υγεία και η ματαίωση των προσδοκιών.

Η υπόθεση του έργου επικεντρώνεται στην οικογένεια Γουίνφιλντ, που ζει σε μια μικρή κατοικία στο Σεντ Λούις της δεκαετίας του 1930. Η οικογένεια αποτελείται από τη μητέρα Αμάντα (Κάτια Δανδουλάκη), τον γιο Τομ (Κωνσταντίνος Μπιμπής) και την ανύπαντρη αδελφή του Λώρα (Ιωάννα Παππά). Ο πατέρας της οικογένειας, που εμφανίζεται στο έργο μόνο σε φωτογραφία, είναι ο μεγάλος απών, αφού έχει εγκαταλείψει το σπίτι και τα υπόλοιπά μέλη της οικογένειας μένουν αντιμέτωπα με οικονομικές δυσκολίες και ανυπέρβλητα προβλήματα, αναζητώντας τρόπους να βρουν ελπίδα και ευτυχία σε ένα σπίτι στοιχειωμένο από την απουσία του.

Η Αμάντα, ως μητέρα, προσπαθεί να διατηρήσει μια φαινομενική φυγή από την πραγματικότητα, βουλιάζοντας στο ένδοξό της παρελθόν και στις προσδοκίες που είχε για τον εαυτό της και τα παιδιά της.

Ο Τομ, παγιδευμένος ανάμεσα στις οικογενειακές του ευθύνες και την επιθυμία του να αποδράσει, προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή του και να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του, ενώ η Λώρα, με την αναπηρία της και την απομόνωσή της, ζει σε ένα φανταστικό κόσμο με γυάλινα ζωάκια, τα οποία αντιπροσωπεύουν την ευθραυστότητά της, καθώς και την απόστασή της από την πραγματικότητα και τον ρεαλισμό.

Η υπόθεση επικεντρώνεται γύρω από την επίσκεψη του Τζιμ Ο’Κόννορ (Ρένος Ρώτας), ενός συναδέλφου του Τομ, ο οποίος φέρνει φευγαλέα μια νέα πνοή ζωής στην οικογένεια Γουίνφιλντ. Ο Τζιμ γίνεται αντικείμενο ενδιαφέροντος για τη Λώρα, αλλά οι φόβοι και οι ανασφάλειες της την καθιστούν ανίκανη να ανταποκριθεί σε αυτά που η μητέρα της προσδοκεί από την επίσκεψη αυτή. Εν τέλει, η επίσκεψη του Τζιμ οδηγεί σε μια σειρά γεγονότων που αναδεικνύουν την ατομική απόγνωση και η ματαίωση της ελπίδας για ευτυχία.

“Ο Γυάλινος Κόσμος” αντιπροσωπεύει την ευαισθησία και την τρυφερότητα που υπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια επισκόπηση της αδυναμίας μας να πραγματοποιήσουμε τις προσδοκίες μας, μια καταβύθιση στην απογοήτευση και την απώλεια, αλλά με ένα τρόπο απαλό, ρομαντικό, ονειρικό και ανθρώπινο.

Το έργο συνδέεται με το μεταπολεμικό σκηνικό της Αμερικής και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μεταβολλή των συνηθισμένων κοινωνικών ρόλων και η αλλαγή των αξιών δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και απώλειας και ο συγγραφέας μεταφέρει αυτό το σκηνικό στην οικογενειακή ζωή των χαρακτήρων, παρουσιάζοντας τις συγκρούσεις μεταξύ της παραδοσιακής και της νέας τάξης πραγμάτων.

Το έργο “Ο Γυάλινος Κόσμος” ουσιαστικά αποτελεί μία ανάμνηση από την οπτική γωνία του Τομ, του γιου της οικογένειας Γουίνφιλντ, ο οποίος λειτουργεί ως αφηγητής της ιστορίας και επαναφέρει το παρελθόν της οικογένειάς του και τις αναμνήσεις του στο παρόν, προσδίδοντας στο έργο έναν αέρα μελαγχολίας και νοσταλγίας.

Η σκηνοθεσία

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιώργου Νανούρη στο έργο είναι συγκινητική και προσφέρει μια μοναδική απόδοση της αίσθησης της ανάμνησης. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το φως και τις σκιές, με ιδιαίτερη ευαισθησία, για να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα και την εσωτερική κατάσταση των χαρακτήρων, ενισχύοντας έτσι την συναισθηματική φόρτιση του έργου.

Μέσω της χρήσης φωτισμού, ο Νανούρης δημιουργεί μια πανδαισία σκηνικών συνθέσεων, με διαφορετικούς τόνους φωτισμού και αντιθέσεις, που αντικατοπτρίζουν την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων και την ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και με το εύρημα αυτό συνθέτει ένα  μεταφυσικό περιβάλλον που εκφράζει τη μελαγχολία που υπερισχύει στο έργο.

Ο σκηνοθέτης δίνει μεγάλη έμφαση στη σημασία των ηρώων του έργου και καταφέρνει να τους αναδείξει με μοναδικό τρόπο. Μέσω του σκηνικού focus που δημιουργεί συνεχώς πάνω σε αυτούς, καθώς τους αφήνει μόνους ανά διαστήματα στη σκηνή -ενίοτε και σε δυάδες τετ-α-τετ, επιτυγχάνει να δώσει βάθος και προσωπικότητα στους χαρακτήρες, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα των ηρώων.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Νανούρη αναδεικνύει τη σημασία των χαρακτήρων και τους προσδίδει ιδιαίτερο οντολογικό βάθος, που ευνοεί τη συναισθηματική σύνδεσή τους με το κοινό, καθώς το σκηνικό focus επάνω στους ήρωες, ενισχύει την απήχηση και την ταύτιση του κοινού με αυτούς, δίνοντάς τους εκατέρωθεν την ευκαιρία να συναντηθούν.

Η Μουσική

Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου παίζει σημαντικό ρόλο στην παράσταση, ενισχύοντας ουσιαστικά την ατμόσφαιρα και υπογραμμίζοντας τη ψυχική κατάσταση των ηρώων και το κλίμα μελαγχολίας του έργου. Η μουσική αυτή, με τον τρυφερό και νοσταλγικό της τόνο, ενισχύει τη συναισθηματική φόρτιση και δημιουργεί μια ενισχυμένη εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στη γενικότερη εμπειρία που εν τέλει αποκομίζουν οι θεατές. .

Η μουσική δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που αποπνέει αναπόληση και νοσταλγία. Ο τρυφερός και νοσταλγικός χαρακτήρας της μουσικής αυτής επιτρέπει στο κοινό να συναισθανθεί τις συναισθηματικές πτυχές των χαρακτήρων, ενδυναμώνοντας τη γενικότερη τελική εμπειρία της παράστασης.

Ερμηνείες

Η Κάτια Δανδουλάκη ως Αμάντα, η μάνα της οικογένειας Γουίνφιλντ, ερμηνεύει γλαφυρά, με σκληρότητα και χιούμορ μια ηρωίδα προσκολλημένη στο παρελθόν, που αναπολεί τη νεότητά της και την προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος.

Η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Μπιμπή στον ρόλο του Τομ, του γιου της οικογένειας Γουίνφιλντ, αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα ερμηνευτικής επιδεξιότητας. Μέσα από την ερμηνεία του, μας μεταφέρει την ασφυκτική αίσθηση ενός ανθρώπου που παγιδεύεται ανάμεσα στις ευθύνες της οικογένειάς του και την επιθυμία του να ξεφύγει από την πραγματικότητα.

Η ερμηνεία του Μπιμπή αποπνέει την ατμόσφαιρα της απόγνωσης και της απόγνωσης που προκύπτει από την προσπάθεια του Τομ να βρει νόημα και ελευθερία στη ζωή. Ο χαρακτήρας του Τομ είναι πολύ οικείος, καθώς εκφράζει την ταυτόχρονη ανθρώπινή επιθυμία για απελευθέρωση, αλλά και την ευθύνη που έχει απέναντι στην οικογένειά του και η ερμηνεία του Μπιμπή αποκαλύπτει αυτήν την εσωτερική σύγκρουση και την αναμέτρηση του ήρωα με τις προκλήσεις της ζωής του.

Επιπλέον, ο Τομ λειτουργεί και ως αφηγητής του έργου, οδηγώντας μας μέσα από την ιστορία. Η ερμηνεία του Μπιμπή σε αυτόν τον διπλό ρόλο είναι εξαιρετικά εμπειρική, καθώς μας βυθίζει στον κόσμο του Τομ και μας βοηθά να αποκωδικοποιήσουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις του χαρακτήρα, ενώ παράλληλα δείχνει να αλληλοεπιδρά κάπως με τους θεατές και αυτά που τους προκαλεί η αφήγησή του.

Τέλος, ο Ρένος Ρώτας, στον ρόλο του Τζιμ Ο’Κόννορ, του φίλου του Τομ, φέρνει στο προσκήνιο μια όμορφη ερμηνεία και αναδεικνύει τη μοναδικότητα της ρεαλιστικής και εξωστρεφούς φύσης του χαρακτήρα που υποδύεται.

Ο Τζιμ Ο’Κόννορ εισέρχεται στη ζωή της οικογένειας Γουίνφιλντ ως φίλος του Τομ και καλεσμένος σε ένα δείπνο. Η ερμηνεία του Ρώτα αποπνέει την κοινωνικότητα και την εξωστρέφεια του χαρακτήρα του, αντιπροσωπεύοντας μια διαφορετική προσέγγιση στη ζωή σε σχέση με την εσωστρέφεια και την απομόνωση των υπολοίπων χαρακτήρων.

Η αλληλεπίδραση του Τζιμ με την Λώρα είναι σημαντική για την εξέλιξη της ιστορίας. Ο χαρακτήρας του Τζιμ, με την κοινωνική του φύση και την εξωστρέφεια, αντιπροσωπεύει μια ελπίδα για τη Λώρα να ξεπεράσει την απομόνωση και να συνδεθεί. Η ερμηνεία του Ρώτα αναδεικνύει με επιτυχία αυτήν την κοινωνική διάσταση του χαρακτήρα του ερμηνεύει και προκαλεί αίσθηση.