Ήμασταν εκεί για εσάς, το StellasView.gr βρέθηκε με τον Νέστορα Αναστάσιο στο Θέατρο Δάσους, την Τετάρτη 12 Ιουλίου 2023 και παρακολούθησε την παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή, με τον Γιάννη Στάνκογλου.
“Οιδίπους Τύραννος”, του Σοφοκλή
Ο “Οιδίπους Τύραννος” είναι μία από τις πιο γνωστές τραγωδίες του αρχαίου Ελληνικού δραματοποιού Σοφοκλή. Η παράσταση γράφτηκε γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του αρχαίου Ελληνικού θεάτρου.
Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από τον Οιδίποδα, που ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκογλου, έναν βασιλιά της Θήβας που ανακαλύπτει ότι έχει δολοφονήσει τον πατέρα του τον Λάιο και παντρεύτηκε τη μητέρα του Ιοκάστη, που ερμηνεύει η Μαριλίτα Λαμπροπούλου. Ο Οιδίποδας, από την αποκάλυψη της αποτρόπαιας αυτής συνθήκης της μοίρας, οδηγείται εν τέλει σε βαθιά παράνοια και νέες συμφορές.
Κατά της εξέλιξη του έργου, ο Οιδίποδας προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, Λαίου και το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης συνιστά τον πυρήνα της πλοκής του έργου.
Επίσης, σημαντικά πρόσωπα στο έργο είναι ο Κρέοντας, που ερμηνεύει ο Γιάννης Νταλιάνης και ο μάντης Τειρεσίας, που ερμηνεύει ο Χρήστος Μαλάκης.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή, με τον Γιάννη Στάνκογλου, είναι μια εκπληκτική αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας. Σκηνοθετημένη από τον Σίμο Κακάλα, αναδεικνύει τις μεγάλες θεματικές του έργου, όπως η μοίρα και η ηθική ευθύνη, μέσω της λιτότητας και της κινηματογραφικής αφήγησης. Ο φωτισμός, η μουσική και οι μάσκες ενισχύουν την ατμόσφαιρα και δημιουργούν έναν οπτικοακουστικό κόσμο που εντυπωσιάζει το κοινό.
Η εκπληκτική αυτή παράσταση, που σκηνοθετεί ο Σίμος Κακάλας, είναι στημένη στα σύγχρονα αισθητικά πρότυπα της λιτότητας και της κινηματογραφικής αφήγησης και αναδεικνύει με ευστοχία τις μεγάλες θεματικές που διαπραγματεύεται το έργο, όπως: η μοίρα, η υποχρέωση, η ηθική ευθύνη και η τιμωρία.
Ο σκηνοθέτης στήνει με αιχμηρό τρόπο ένα πολιτικό και κοινωνικό θρίλερ που αποκαλύπτει τον ανθρώπινο χαρακτήρα των ηρώων, τις εσωτερικές συγκρούσεις τους και το βάρος της γνώσης και της πολιτικής ευθύνης που κουβαλάνε.
Με λόγο καθαρό και σύγχρονο, βασισμένο στο ανυπέρβλητο κείμενο του ποιητή και στη δυναμική της αιχμηρής μετάφρασης του Γιώργου Μπλάνα, η παράταση αυτή επιτυγχάνει να μαγέψει και να αιχμαλωτίσει το κοινό, μέσω διάφορων θεατρικών στοιχείων.
Ο φωτισμός του Αλέκου Γιάνναρου παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία εντάσεων και ατμόσφαιρας. Ο Σίμος Κακάλας χρησιμοποιεί το φως και τη σκιά για να αναδείξει τα συναισθήματα και τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων. Η χρήση σκηνικού του φωτισμού δημιουργεί μία συνθήκη που αποκαλύπτει τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων και τη γενικότερη ατμόσφαιρα της τραγωδίας.
Η χρήση της υποκριτικής και ιερατικής μουσικής του Φώτη Σιώτα ενισχύει την ατμόσφαιρα της παράστασης και επιτυγχάνει απόλυτη συναισθηματική σύνδεση με το κοινό. Οι μουσικές επιλογές περιλαμβάνουν θρακικά ακούσματα (έτσι τα αντιληφθήκαμε τουλάχιστον εμείς), προσδίδοντας μια αίσθηση αρχαιότητας, επιβλητικότητας και διονυσιασμού. Η μουσική της παράστασης αναμφισβήτητα υπογραμμίζει τις κρίσιμες στιγμές της πλοκής, δίνει μια μοναδική ταυτότητα στον χορό της τραγωδίας και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα τελετουργίας και θρησκευτικής μυσταγωγίας.
Η καθοδήγηση των ηθοποιών από τον Κακάλα προς τους συγκεκριμένους ερμηνευτικούς ατραπούς, της μοντέρνας αισθητικής λιτότητας, είναι ένας σημαντικός παράγοντας που βοηθά να μεταδοθεί η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση των χαρακτήρων στο κοινό. Ο σκηνοθέτης τελικά καταφέρνει απολύτως να επικεντρωθεί στην ακριβή διερμηνεία του λόγου του ποιητή, την έκφραση των σωματικών κινήσεων και την προβολή των συναισθημάτων των ηρώων στο κοινό.
Τέλος, ο σκηνοθέτης αξιοποιεί στο μέγιστο τον χώρο της σκηνής για να αποτυπώσει και να σωματοποιήσει το αίσθημα του λαού και της πόλης της Θήβας, διαμέσου του μαγευτικού χορού που έχει στήσει.
Η χρήση των μασκών της Μάρθας Φωκά και τα σύγχρονα κουστούμια από τον Γιάννη Κατρανίτσα στην παράσταση προσδίδουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα και ενισχύουν την αισθητική της.
Οι μάσκες, είναι υπέροχες και λειτουργούν ως εργαλεία για την ομογενοποίηση των υποκριτών και του χορού. Αποτελούν έναν συμβολικό τρόπο να αποκρυφτούν οι ατομικές ταυτότητες των ηρώων και να εκπροσωπηθούν οι καθολικές ανθρώπινες εμπειρίες και το κοινό αίσθημα της πόλης και των πολιτών.
Οι μάσκες μπορούν επίσης να αποκαλύψουν και να αποκρύψουν – κατά βούληση – την ταυτότητα των χαρακτήρων, προσδίδοντας μια αίσθηση μυστηρίου και ανατροπής στην παράσταση.
Τα σύγχρονα κουστούμια συμβάλλουν στην αναβίωση του μύθου και την ενσάρκωση των χαρακτήρων στο σύγχρονο περιβάλλον. Μέσω των κουστουμιών, οι ηθοποιοί μεταφέρουν τον παραδοσιακό μύθο στη σύγχρονη εποχή, δημιουργώντας μία γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Η σύγχρονη αισθητική των κουστουμιών προσφέρει μια νέα προοπτική στην ερμηνεία της ιστορίας και της ανθρώπινης ύπαρξης.
Συνολικά, οι μάσκες της Μάρθας Φωκά και τα σύγχρονα κουστούμια του Γιάννη Κατρανίτσα συμβάλλουν στη δημιουργία ενός οπτικοακουστικού κόσμου που εντυπωσιάζει το κοινό. Αυτά τα στοιχεία συνδυάζονται με το φωτισμό, τη μουσική και την καθοδήγηση των ηθοποιών για να δημιουργήσουν μια σφαιρική θεατρική εμπειρία που μαγεύει και συγκλονίζει το κοινό.
Ο Στάνκογλου δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, με τη φυσική του έκφραση και την ένταση που προσδίδει στον χαρακτήρα του Οιδίποδα. Η παράσταση αποδεικνύει την επίκαιρη και εντυπωσιακή φύση της αρχαίας τραγωδίας και τη σημασία της για το σύγχρονο κοινό.
Ο Γιάννης Στάνκογλου είναι πραγματικά καταπληκτικός, ειδικά στην αρχαία τραγωδία. Η φυσική του έκφραση και η ένταση που δίνει στους χαρακτήρες είναι εκπληκτικές, αυτό συμβαίνει και στον Οιδίποδα. Ο τρόπος που ο ηθοποιός αποδίδει και ενσαρκώνει τις εσωτερικές αναμετρήσεις και τις παθητικές αντιδράσεις του Οιδίποδα είναι σκέτη “γκάβλα” (με το μπαρντόν, αλλά και πώς αλλιώς να το πω… ίσως θα ήταν πιο πρέπον να γράψω θεατρική μέθεξη).
Ο Στάνγκογλου γεννήθηκε για να υπηρετεί αυτό το είδος, και η μοντέρνα θεώρηση της αρχαίας τραγωδίας υπάρχει για να επιτρέπει σε ανθρώπους όπως αυτόν να την ερμηνεύουν και να την παίζουν, με τέτοια ένταση και πάθος. Η δυναμική ερμηνεία του ηθοποιού στους αρχαίους ρόλους, σφραγίζει τον τρόπο που μεταφέρονται και αναπαρίστανται και τους φέρνει πιο κοντά στη σύγχρονη αισθητική.
Ο Γιάννης Στάνκογλου αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα του πόσο σύγχρονη, εμπνευσμένη και εντυπωσιακή μπορεί να είναι η αρχαία τραγωδία, και μας υπενθυμίζει γιατί αυτό το είδος εξακολουθεί να είναι τόσο σημαντικό.
Ο Γιάννης Νταλιάνης στον ρόλο του Κρέοντα σφραγίζει με την εξαιρετική ερμηνεία του έναν από τους κεντρικούς χαρακτήρες στην τραγωδία “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή. Ως αδελφός της Ιοκάστης, η οποία είναι η μητέρα και σύζυγος του Οιδίποδα, και ως θείος των παιδιών τους, ο Κρέοντας έχει μια σημαντική θέση στην πλοκή και αναπτύσσεται ως ένας χαρακτήρας με πολυπλοκότητα και αντιθέσεις και πολιτικό λόγο και αντίλογο.
Ο ηθοποιός καταφέρνει να αποδώσει την ακλόνητη πολιτική και ηθική υπεροχή του ρόλου με εξαιρετικό τρόπο, αποτυπώνοντας γλαφυρά την αυθεντική προσήλωση του Κρέοντα στην τάξη και την ευημερία της πόλης της Θήβας.
Συνολικά ο Γιάννης Νταλιάνης προσφέρει στον χαρακτήρα του Κρέοντα βάθος και συναισθηματική υπεροχή και εν τέλει μας παραθέτει μία εμβληματική ερμηνεία.
Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου έχει προσεγγίσει εξαιρετικά τον ρόλο της Ιοκάστης στην παράσταση. Με την ερμηνεία της, καταφέρνει να αποδώσει την πολυπλοκότητα και τον εσωτερικό κόσμο του χαρακτήρα της Ιοκάστης, ενώ παράλληλα μας αποδίδει υποδειγματικά την μετατόπισή της ηρωίδας, από την ηρεμία στην έντονη συναισθηματική φόρτιση κατά την εξέλιξη των γεγονότων και την αποκάλυψη της αλήθειας. Μέσα από την παρουσία της στη σκηνή, μπορεί να αποτυπώσει την αγωνία, την απογοήτευση και την αναστολή που χαρακτηρίζει την Ιοκάστη.
Η ερμηνεία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου αποπνέει μια αίσθηση τραγικότητας και βαθιάς συναισθηματικής έντασης, που συμβάλλει στην αποτελεσματική αποτύπωση της ηρωίδας. Οι κινήσεις, ο λόγος και η φωνή της εκπέμπουν έναν συνδυασμό ανείπωτης θλίψης, αγωνίας και αξιοπρέπειας. Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου αναδεικνύει την ευαισθησία και την πνευματική δύναμη της Ιοκάστης, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που διαπνέεται από αξίες και αυτοθυσία.
Ο νεαρός Γιώργος Αμούτζας είναι πραγματικά καλός στον ρόλο του Αγγελιοφόρου, γεφυρώνοντας το ηλικιακό χάσμα που τον χωρίζει από τον ήρωα. Ο ρόλος του Αγγελιοφόρου είναι σχετικά μικρός στο έργο, αλλά σημαντικός, καθώς είναι αυτός που φέρνει τις νέα από την Κόρινθο, που επιταχύνουν τις εξελίξεις και συνδέονται με την αποκάλυψη της τραγωδίας και την φανέρωση της αλήθειας για την ταυτότητα του Οιδίποδα.
Ο σκηνοθέτης της παράτασης Σίμος Κακάλας υποδύεται και τον ρόλο του Εξάγγελου. Ο Εξάγγελος είναι ένας χαρακτήρας που προβάλλει μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη της πλοκής. Αυτός αναλαμβάνει να μεταφέρει το μήνυμα της προφητείας του θεού Απόλλωνα, που αποκαλύπτει ότι ο Οιδίποδας είναι ο δολοφόνος του πατέρα του και ο σύζυγος της μητέρας του και είναι αυτή η αποκάλυψη οδηγεί στον αναπόφευκτο καταραμένο προορισμό του Οιδίποδα.
Ο Χρήστος Μαλάκης ερμηνεύει εξαιρετικά και “στιβαρά” τον Τειρεσία. Ο Τειρεσίας είναι ένας τυφλός προφήτης που παίζει σημαντικό ρόλο στην αποκάλυψη της αλήθειας. Αποκαλύπτει στον Οιδίποδα την προφητεία του, ότι είναι ο δολοφόνος του πατέρα του και ο σύζυγος της μητέρας του. Η ερμηνεία του ηθοποιού στον ρόλο του Τειρεσία ενισχύει μοναδικά τα μεταφυσικά στοιχεία του ήρωα με τρόπο λιτό, αφαιρετικό και σύγχρονο.
Τέλος, ο Πανάγος Ιωακείμ ως Υπηρέτης είναι ένας παράγοντας στην τραγωδία “Οιδίπους Τύραννος” που με την ωραία ερμηνεία του συμβάλλει στην ορθή αποτύπωση του χαρακτήρα του ήρωα και στην ανάπτυξη της πλοκής. Ο ρόλος του Υπηρέτη είναι όντως μικρός, αλλά η ερμηνεία του ηθοποιού ενσαρκώνει όμορφα την υπακοή και την αφοσίωση, τα στοιχεία δηλαδή του ρόλου του.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή, με τον Γιάννη Στάνκογλου, είναι μια εκπληκτική αναβίωση της αρχαίας τραγωδίας. Σκηνοθετημένη από τον Σίμο Κακάλα, αναδεικνύει τις μεγάλες θεματικές του έργου, όπως η μοίρα και η ηθική ευθύνη, μέσω της λιτότητας και της κινηματογραφικής αφήγησης. Ο φωτισμός, η μουσική και οι μάσκες ενισχύουν την ατμόσφαιρα και δημιουργούν έναν οπτικοακουστικό κόσμο που εντυπωσιάζει το κοινό. Ο Στάνκογλου δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, με τη φυσική του έκφραση και την ένταση που προσδίδει στον χαρακτήρα του Οιδίποδα. Η παράσταση αποδεικνύει την επίκαιρη και εντυπωσιακή φύση της αρχαίας τραγωδίας και τη σημασία της για το σύγχρονο κοινό.
Κριτική: Αναστάσιος Νέστορας
Μετάφραση Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία Σίμος Κακάλας
Δραματουργική επεξεργασία Έλενα Τριανταφυλλοπούλου • Σκηνικά – Κοστούμια Γιάννης Κατρανίτσας • Μουσική Φώτης Σιώτας • Κίνηση Σοφία Πάσχου • Σχεδιασμός φωτισμών Αλέκος Γιάνναρος • Μάσκες Μάρθα Φωκά • Βοηθός σκηνοθέτη Γιώργος Παύλου • Βοηθός σκηνογράφου Σοφία Θεοδωράκη • Μακιγιάζ Σίσσυ Πετροπούλου • Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαφίδας • Social media Ιdeation • Γραφίστας Γιάννης Σταματόπουλος • Διεύθυνση παραγωγής Αναστασία Καβαλλάρη • Εκτέλεση παραγωγής Kart Productions – Μαρία Ξανθοπουλίδου
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Αμούτζας Αγγελιοφόρος, Σίμος Κακάλας Εξάγγελος, Μαριλίτα Λαμπροπούλου Ιοκάστη, Χρήστος Μαλάκης Τειρεσίας, Γιάννης Νταλιάνης Κρέων, Γιάννης Στάνκογλου Οιδίπους, Πανάγος Ιωακείμ Υπηρέτης
Χορός Μάρκος Γέττος, Πανάγος Ιωακείμ, Απόστολος Καμιτσάκης, Γιώργος Κορομπίλης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Γιώργος Λόξας, Παύλος Παυλίδης• Μουσικός επί σκηνής Φώτης Σιώτας • Παραγωγή Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος
Βρείτε μας στα social media του StellasView:
Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview/
Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/
Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera/
Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera/
Κάντε το πρώτο σχόλιο