Ήμασταν εκεί για εσάς, το StellasView.gr βρέθηκε με τον Νέστορα Αναστάσιο στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών, την Πέμπτη 6 Ιουλίου 2023 και παρακολούθησε την πολύ επιτυχημένη και “δοξασμένη” από κοινό και κριτικούς παράσταση “Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού”, με τον Πάνο Βλάχο στον κεντρικό ρόλο του γελωτοποιού.
“Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού” είναι μια θεατρική παράσταση που γράφτηκε από τον Ιταλό συγγραφέα Ντάριο Φο, το 1970 και βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός.
Υπόθεση:
Στα τέλη της δεκαετίας του 60, σε μία περίοδο κοινωνικών κινητοποιήσεων και αναβρασμού στην Ιταλία, λαμβάνουν χώρα πολλές απεργιακές και κοινωνικές κινητοποιήσεις, με αίτημα την κοινωνική δικαιοσύνη. Για την ανακοπή των αναδυόμενων κοινωνικών και αριστερών πολιτικών κινημάτων αναλαμβάνουν “δράση” κάποιες φασιστικές παρακρατικές οργανώσεις, παρακλάδια των μυστικών υπηρεσιών και της αστυνομίας της Ιταλίας. Οι φασιστικές παραστρατιωτικές και παρακρατικές αυτές οργανώσεις, μεταξύ των άλλων, οργανώνουν και υλοποιούν μία βομβιστική επίθεση στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου, σκοτώνοντας 16 πολίτες, με σκοπό να ενοχοποιήσουν τον αριστερό αντιεξουσιαστικό χώρο και τα κοινοτικά κινήματα.
Στο έργο που αυτό, ο Φο με κεντρικό ήρωα ένα “γελωτοποιό“, πραγματεύεται την “υπόθεση Πινέλι“. Το έργο παρακολούθησαν στην Ιταλία πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές και βοήθησε να ξεσκεπαστεί η κρατική σκευωρία.
Για τη βομβιστική αυτή επίθεση κατηγορήθηκαν οι αναρχικοί του επαναστατικού κινήματος, ανάμεσα στους οποίους και ο σιδηροδρομικός εργάτης Τζουζέπε Πινέλι, ο οποίος συνελήφθη και και δολοφονήθηκε, δηλαδή “εκπαράθυρώθηκε” από τον τέταρτο όροφο του αστυνομικού τμήματος, όπου κρατούνταν για ανάκριση.
Στο έργο που αυτό, ο Φο με κεντρικό ήρωα ένα “γελωτοποιό“, πραγματεύεται την “υπόθεση Πινέλι“.
Το έργο παρακολούθησαν στην Ιταλία πάνω από ένα εκατομμύριο θεατές και βοήθησε να ξεσκεπαστεί η κρατική σκευωρία.
Η παράσταση:
Η εξαιρετική αυτή παράσταση, με τα αλλεπάλληλα sold out, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα, μεταφέρει αυτούσιο όλο το πνεύμα και τη λογική του κοινοτικού, εργατικού, συμμετοχικού και ανατρεπτικού θεάτρου του Ντάριο Φο, μία φόρμα που ανανεώνει και εξελίσσει την ιταλική commedia dell’arte, ενός θεάτρου που βασίζεται πάνω σε αρχέτυπα διονυσιακά και αριστοφανικά πρότυπα.
Ο κεντρικός ήρωας που ερμηνεύει έξοχα ο Πάνος Βλάχος, ο “γελωτοποιός”, διακωμωδεί το κράτος, την εκκλησία, τους θεσμούς και ξεφτιλίζει τη σοβαροφάνεια, με σκοπό να στηλιτεύσει την αναλγησία της εξουσίας και να εξυψώσει τον άνθρωπο και το κοινωνικό κίνημα της πάλης και της αλλαγής.
Η εξαιρετική αυτή παράσταση με τα αλλεπάλληλα sold out, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα, μεταφέρει αυτούσιο όλο το πνεύμα και τη λογική του κοινοτικού, εργατικού, συμμετοχικού και ανατρεπτικού θεάτρου του Ντάριο Φο, μία φόρμα που ανανεώνει και εξελίσσει την ιταλική commedia dell’arte, ενός θεάτρου που βασίζεται πάνω σε αρχέτυπα διονυσιακά και αριστοφανικά πρότυπα.
Πρόκειται για ένα θέατρο του δρόμου, που υπό κανονικές συνθήκες ο σκοπός του είναι να οργανώνεται και να στήνεται εκεί που εντοπίζεται ο πυρήνας της αντίστασης, ώστε να ενισχύσει τη φωνή της: σε κτίρια υπό κατάληψη, σε παράλληλες εκδηλώσεις εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, σε καταυλισμούς, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες, πριν ή μετά από πορείες.
Αυτή λοιπόν ακριβώς την ανατροπή του συμβατικού τόπου, της θεατρικής σκηνής εν προκειμένω, που λαμβάνει χώρα η θεατρική πράξη, καθώς ο σκοπός δεν είναι το θέατρο αλλά η ενίσχυση της συλλογικής φωνής της αντίστασης, είναι κάτι που ο Γιάννης Κακλέας καταφέρνει και το φέρνει επάνω στη σκηνή και το εγκιβωτίζει μέσα στην παράσταση.
Υπάρχουν στιγμές που το κοινό συμμετέχει ενεργά, σε κάτι που μοιάζει διαδήλωση, όπως επίσης υπάρχουν και οι στιγμές που καταγγέλλεται η ελληνική πραγματικότητα. Επιπλέον, σε κάποιο σημείο της παράστασης αποδομείται ξεκάθαρα ο συμβατικός της “χώρος”, εκεί που ο “γελωτοποιός” Πάνος Βλάχος εξιστορεί το πώς η παράσταση αυτή φτάνει τελικά στο σήμερα και στο τώρα, στο συγκεκριμένο χώρο, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, δήθεν κάπως τυχαία και αυθόρμητα, αφού έχει πρωτύτερα γίνει κάποια προσπάθεια να συμπεριληφθεί από διάφορα κρατικά θεατρικά ιδρύματα και να λάβει ανεπιτυχώς κάποια κρατική υποστήριξη.
Ο τρόπος παρουσίασης της πλοκής στην παράσταση απαιτεί από το κοινό να συμμετάσχει ενεργά. Ο “γελωτοποιός” συνδιαλέγεται με τους θεατές και χρησιμοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα με σκοπό την ταύτιση και την πρόκληση συναισθηματικής έντασης, από την απόγνωση που επικρατεί στην κοινωνία όταν οι ισχυροί καταπιέζουν τους αδύναμους.
Ο κεντρικός ήρωας που ερμηνεύει έξοχα ο Πάνος Βλάχος, ο “γελωτοποιός”, διακωμωδεί το κράτος, την εκκλησία, τους θεσμούς και ξεφτιλίζει τη σοβαροφάνεια, με σκοπό να στηλιτεύσει την αναλγησία της εξουσίας και να εξυψώσει τον άνθρωπο και το κοινωνικό κίνημα της πάλης και της αλλαγής.
Ένα άλλο σημαντικό θέμα που εξετάζεται στο έργο είναι η αντίφαση μεταξύ της ανάγκης για την αποκάλυψη της αλήθειας και της δυνητικής επικινδυνότητας που μπορεί να προκύψει από αυτήν. Οι ήρωες του έργου πρέπει να αντιμετωπίσουν την αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στην αναζήτηση της αλήθειας και στις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η ανακάλυψη στην κοινωνία. Οι συμβολισμοί και οι μεταφορές που χρησιμοποιούνται στο έργο εμπλουτίζουν την ανάλυση του κοινωνικού πλέγματος και των ανθρώπινων σχέσεων.
Ο Πάνος Βλάχος, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιάννη Κακλέα – καθώς και το σύνολο των ηθοποιών- πιάνουν το νόημα του Giullare, του νομπελίστα Ντάριο Φο, από τα κέρατα. Οι ηθοποιοί δεν εξιστορούν την ιστορία απλά και μόνο με το κείμενο, αλλά και με τα σώματά τους, τις χειρονομίες τους, με τις σιωπές τους, τα τραγούδια τους και με τις εκφράσεις των προσώπων τους , δηλαδή αποδίδουν ερμηνευτικά ένα “γλυκόπικρο κωμικοτραγικό” αποτέλεσμα, που έχει ως σκοπό να γίνει η φωνή του κοινωνικού κινήματος, η φωνή της αφύπνισης, μέσα από μία φαινομενικά “κακόγουστη” γκροτέσκα κατάσταση, μίας κατάστασης που φαίνεται εξωφρενικά τραβηγμένη από τα μαλλιά και καταφέρνει να αγγίξει τον απαγορευμένο πυρήνα του δράματός μας: καθώς η πραγματικότητα της ζωής δυστυχώς ξεπερνά αυτό που βλέπουμε.
Συμπερασματικά θα λέγαμε πως πρόκειται για μία εξαιρετική και απολύτως διασκεδαστική παράσταση, με σπουδαία μηνύματα. Μία από τις κύριες ιδέες που διαπνέουν το έργο και περνάνε με απόλυτη επιτυχία μέσα στην παράσταση είναι η έμφαση στην ελευθερία και η αντίσταση ενάντια στην εξουσία. Ο Πάνος Βλάχος, καθώς και ο υπόλοιπός θίασος με τους Φοίβο Ριμένα, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνο Μαγκλάρα, Στέλιο Πέτσο και Παναγιώτη Κατσώλη καταφέρνουν με τις έξοχες ερμηνείες τους να αντιπροσωπεύσουν τον αγώνα για την ελευθερία και την αυτονομία και να κοροϊδέψουν το καταπιεστικό συστήματος της κοινωνίας και των δομών της.
Κριτική: Αναστάσιος Νέστορας
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη / Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική σύνθεση: Βάϊος Πράπας
Στίχοι τραγουδιών: Πάνος Βλάχος
Χορογραφίες: Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Λητώ Τριανταφυλλίδου, Ρέα Σαμαροπούλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Ιωάννα Καλαβρού
Βοηθός φωτίστριας: Στέβη Κουτσοθανάση
Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
Διαφήμιση – Social Media: Renegade Media / Βασίλης Ζαρκαδούλας
Παραγωγή: ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ
Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Φοίβος Ριμένας, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος, Παναγιώτης Κατσώλης.
Μουσικός επί σκηνής: Βάιος Πράπας
Βρείτε μας στα social media του StellasView:
Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview/
Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/
Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera/
Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera/
Κάντε το πρώτο σχόλιο