«Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες» σε καλοκαιρινή περιοδεία
Ελευθερία, έρωτας, αυτοπροσδιορισμός, θάρρος, αφοσίωση, αγάπη. Έννοιες αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο και πάντοτε επίκαιρες, τις οποίες πραγματεύεται με μοναδική μαεστρία ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και στιχουργός Λέοναρντ Γκέρσε στο πολυβραβευμένο έργο του «Οι Πεταλούδες είναι Ελεύθερες» (Butterflies Are Free, 1969), που ετοιμάζεται για καλοκαιρινή περιοδεία σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η σκηνοθεσία είναι της Ρέινας Εσκενάζυ, η παραγωγή της Erofili Productions, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους θα συναντήσουμε την Πέμυ Ζούνη και τρεις ταλαντούχους και πολύ αγαπητούς νέους ηθοποιούς: τον Αναστάση Ροϊλό, την Εριέττα Μανούρη και τον Κωνσταντίνο Ελματζίογλου. Το τραγούδι της παράστασης υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Πρόκειται για μια τρυφερή, ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια εποχή που οι αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος νιώθει απελευθερωμένος από τα πρέπει –στην εποχή της χαράς και της ελευθερίας. Μέσω του ευφυούς και διεισδυτικού του χιούμορ, ο Γκέρσε προσεγγίζει όλα τα θέματα που απασχολούν τις ανθρώπινες σχέσεις διαχρονικά: το θάρρος απέναντι στην ζωή, το πώς αυτοπροσδιορίζεται κανείς απέναντι στις ιδιαιτερότητες και τις φαινομενικές αδυναμίες του, τη δύναμη του έρωτα και τη γενναία απόφαση να επιδιώξουμε την ευτυχία. Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από τον «Ζοφερό Οίκο» του Καρόλου Ντίκενς και φέρει μια γοητευτική και παραστατική πολυσημία.
«Το μόνο που γυρεύω είναι η ελευθερία μου. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δε θα αρνηθεί σε μένα… αυτό που έχει και η τελευταία πεταλούδα» –Κάρολος Ντίκενς.
Η υπόθεση του έργου μάς μεταφέρει στη Νέα Υόρκη, τέλη δεκαετίας του ’60. Ο Ντον Μπέηκερ (Αναστάσης Ροϊλός) κάνει την επανάσταση της ζωής του. Φεύγει από το ήσυχο προάστιο όπου ζούσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του (Πέμυ Ζούνη), για να εγκατασταθεί μόνος του στο Μανχάταν. Το γεγονός ότι είναι τυφλός δεν τον εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρό του: να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Η Τζιλ Τάννερ (Εριέττα Μανούρη) είναι μια απελπιστικά εκκεντρική νεαρή, χίπισσα και ανερχόμενη ηθοποιός. Μετακομίζει στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Καθώς καταφέρνουν να ανοίξουν την πόρτα που χωρίζει τα διαμερίσματά τους, ανοίγουν ταυτόχρονα και ένα νέo κεφάλαιο στη ζωή τους μακριά από στερεότυπα, περιορισμούς και προκαταλήψεις. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται από το πουθενά η μητέρα του Ντον, αλλά και ο σκηνοθέτης-μέντορας της Τζιλ (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου). Πόσο ελεύθερες θα αποδειχτούν τελικά οι πεταλούδες;
«Οι Πεταλούδες» ανέβηκαν για πρώτη φορά, με τεράστια επιτυχία, στο Μπρόντγουεϊ, το 1969, σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας. Τρία χρόνια αργότερα, το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Γκέρσε, με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε- Έντουαρντ Άλμπερτ, την Γκόλντι Χόουν και την Αϊλίν Χέκαρτ στον ρόλο της μητέρας (η μόνη απ’ την αρχική διανομή της παράστασης). H Χέκαρτ τιμήθηκε για την ερμηνεία της με το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού για ερμηνεία σε β΄ ρόλο, ενώ ο Έντουαρτ Άλμπερτ απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού. Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 σε διασκευή του αείμνηστου Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με το συναρπαστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Γιάννη Φέρτη και Ξένιας Καλογεροπούλου. Έκτοτε, έχει παρουσιαστεί πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό κοινό, παραμένοντας μέχρι σήμερα, σε μια εποχή παγκόσμιας υγειονομικής – και όχι μόνο – κρίσης, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Μια αστεία, τρυφερή, ζεστή και εξόχως πνευματώδης κομεντί υπό τους ρομαντικούς ήχους της κιθάρας, με στακάτο ρυθμό, σπαρταριστούς διαλόγους και βασικό αφήγημα της την αισιοδοξία και την ελπίδα.
—–
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Leonard Gershe
Μετάφραση/Διασκευή/Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ
Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο: Σταμάτης Κραουνάκης
Με λένε Στέλλα, είμαι δημοσιογράφος του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και πρώην παρουσιάστρια της Εγνατίας τηλεόρασης.
Αυτά είναι τα ασήμαντα. Το σημαντικό είναι ότι αγαπώ την Τέχνη.
Και αυτό γιατί πιστεύω πως η Τέχνη είναι σαν την καρδιά της πόλης.
Της δίνει ζωή, την ανανεώνει και την οξυγονώνει...
Γι’αυτό δημιούργησα αυτή τη σελίδα.
Για αυτή την ανάσα που όλοι χρειαζόμαστε.
#StellasView #heARTofthecity
Κάντε το πρώτο σχόλιο