Τα «Βυζαντινά πάθη» από τη νεανική χορωδία του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη

Τα βυζαντινά πάθη (1968), έργο του Μιχάλη Αδάμη, ενός από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα, ανήκουν στην κατηγορία του θρησκευτικού ορατορίου και χαρακτηρίζονται από την ιδιότυπη αισθητική τους, που συνδυάζει άριστα την ευρωπαϊκή μουσική γραφή, με το βυζαντινό ιδίωμα.

Το έργο, γραμμένο για μικτή χορωδία, χορό ψαλτών, σολίστ-ψάλτες, τάλαντο και καμπάνες, χωρίζεται σε τρεις ενότητες (προδοσία-σύλληψη-σταύρωση), το περιεχόμενο των οποίων, αντλεί ο συνθέτης, από χωρία του ευαγγελίου και ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας.

Η ιστόρηση των γεγονότων, που διαδραματίστηκαν και σηματοδοτούν την προδοσία, την σύλληψη, τα πάθη και την σταύρωση του Κυρίου, ερμηνεύονται με αφηγηματικό και ποιητικό λόγο, αντιφωνικά, με διαλόγους των σολίστ μεταξύ τους ή σε συνδυασμό με τις πολυφωνικές απαντήσεις-βυζαντινής υφής- της μικτής χορωδίας και τις αυθεντικές παραδοσιακές βυζαντινές μελωδικές γραμμές, του χορού των ψαλτών. Το χαρακτηριστικό εκφωνητικό εκκλησιαστικό ιδίωμα, ο ήχος του ταλάντου και της καμπάνας, το πλούσιο και ιδιόμορφο ηχόχρωμα του ψάλτη, καθώς και ο αρμονικός πλούτος της αντιστικτικής γραφής της Δύσης, εναρμονίζονται και αντιμετωπίζονται με μια σύγχρονη ματιά που στοχεύει σε μια ολότητα του έργου με αισθητική συνέπεια – αισθητική που διασώζει και προάγει το ήθος που ανακλά η μουσική παράδοση της Ορθοδοξίας, ανασυστήνοντας τη μορφή και συμπυκνώνοντας το νόημα σε μια προσέγγιση του που το αναδεικνύει πάντα σύγχρονο.