Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (27 Μαρτίου) είναι η ετήσια γιορτή της διεθνούς θεατρικής κοινότητας από το 1961.
Κατά την κλασική περίοδο, κυρίως στην Αθήνα, αναπτύχθηκε η Τέχνη του θεάτρου (<θέωμαι = βλέπω, παρακολουθώ) με έντονο θρησκευτικό και μυστηριακό/τελετουργικό χαρακτήρα, καθώς εξ αρχής η ύπαρξη του συνδέθηκε με τους λατρευτικούς εορτασμούς προς τιμήν του θεού Διόνυσου. Η καταγωγή του θεάτρου ανάγεται στον διθύραμβο, αυτοσχέδιο χορικό, λατρευτικό και θρησκευτικό άσμα προς την λατρεία του εν λόγω θεού και η ερμηνεία του αποδίδονταν αποκλειστικά στους άνδρες. Η μεταβολή της Διονυσιακής έως τότε λατρείας σε θέατρο συντελέστηκε από τον Θέσπι, πρώτο θιασάρχη και ηθοποιό, καθώς απέσπασε τον εαυτό του από το σύνολο του χορού και θέσπισε το διάλογο με το αυτόν.
Το θέατρο μας ψυχαγωγεί και μας διασκεδάζει καθώς προβαίνουμε στην ποιοτική και δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας
Με το πέρασμα των αιώνων η θεατρική τέχνη εξελίχθηκε, άλλαξε και αναβαθμίστηκε, συνέχισε να αποτελεί μια «πνευματική δεξαμενή» έμπνευσης και μία από τις σημαντικότερες μορφές έκφρασης χωρίς όμως ποτέ να χάσει τον ρόλο της προσφοράς εμπειριών, της τέρψης και της επιμόρφωσης τόσο του κοινού όσο και των υποκριτών. Στις μέρες μας, πλέον, η έννοια του θεάτρου υπονοεί εκείνον τον κλάδο της τέχνης που σχετίζεται στην δια ζώσης παραγωγή πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων και ιστοριών μπροστά σε κοινό και αποτελεί μια πολύπλοκη και σύνθετη διαδικασία στην οποία συναντιούνται και συνεργάζονται ποικίλες τέχνες. Μεταξύ αυτών η λογοτεχνία, η τέχνη του λόγου, αφού ο θεατρικός συγγραφέας γράφει ένα κείμενο που προορίζεται για παράσταση, η ηθοποιία, όπου οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν και υποδύονται τον ρόλο τους, η σκηνογραφία με τη διαμόρφωση του σκηνικού στο οποίο θα εξελιχθεί η παράσταση, η ενδυματολογία, η μουσική, η χορογραφία και τέλος η σκηνοθεσία, η οποία συντονίζει όλες τις προηγούμενες ενέργειες. Όλες οι παραπάνω τέχνες «συνεργάζονται» αρμονικά μεταξύ τους με τα εργαλεία του νου, του σώματος και του λόγου με κύριο στόχο να επιτευχθεί η επικοινωνία τόσο μεταξύ των υποκριτών όσο και με το κοινό.
Αναμφίβολα το θέατρο αποτελεί μία από τις ωραιότερες ασχολίες του ανθρώπου με θετικές επιδράσεις για τον ίδιο και με αξία αδιαμφισβήτητη, καθώς πλουτίζει τον πνευματικό και συναισθηματικό του κόσμο. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια το θέατρο έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ψυχολογία των ανθρώπων. Η οποιαδήποτε μορφή ασχολίας με το θέατρο ευεργετεί ψυχή τε και σώματι. Μέσα σε ένα θεατρικό περιβάλλον παρέχεται η δυνατότητα σύνδεσης, συγκίνησης και παραγωγής κοινού συναισθήματος την χρονική στιγμή που πάνω στη σκηνή ζωντανεύουν όνειρα, ελπίδες, φόβοι.
Το θέατρο μας ψυχαγωγεί και μας διασκεδάζει καθώς προβαίνουμε στην ποιοτική και δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας. Θετικά συναισθήματα κατακλύζουν τον ψυχικό κόσμο των θεατών, βελτιώνουν τη διάθεση, παραγκωνίζουν το άγχος και αυξάνουν την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και την κοινωνικοποίηση. Στο θεατρικό χώρο λυτρωνόμαστε από τις έγνοιες τις καθημερινότητάς μας, τα προβλήματά μας και αποκτούμε νέες εμπειρίες και βιώματα τα οποία θα μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε σε νέες συνθήκες και απαιτήσεις της ζωής μας. Μόνο μέσα από ένα θεατρικό έργο μπορούμε να αποκτήσουμε ποικίλες γνώσεις καθώς μέσα σε αυτό αντικατοπτρίζεται η ιστορία, ο πολιτισμός και γενικότερα η εποχή του έργου κατά την οποία συντελέστηκε. Οι ηθοποιοί αποτελούν τους φορείς των ιδεών, των αξιών και των προβληματισμών μιας συγκεκριμένης εποχής και συνθήκης, τις οποίες ο θεατής καλείται να αποκωδικοποιήσει, να ερμηνεύσει και να πάρει θέση.
το θέατρο είναι η πιο άμεση κοινωνική τέχνη, μια μοναδική δύναμη, η οποία δύναται να αγγίξει τον κάθε άνθρωπο σε βάθος οδηγώντας τον στην «κάθαρση».
Η υποκριτική τέχνη ταυτίζεται με την αγάπη για τη τέχνη, μια τέχνη η οποία διαπαιδαγωγεί τον άνθρωπο, τον βελτιώνει, και τελικά τον ηθικοποιεί. Ο παιδευτικός ρόλος του θεάτρου είχε αποτυπωθεί ήδη από την αρχαιότητα, καθώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι παραστάσεις ονομάζονταν διδασκαλίαι. Διαμέσου της θεατρικής διδασκαλίας ενισχύεται το κριτικό πνεύμα και τα αισθητικά κριτήρια, διευρύνονται οι πνευματικοί ορίζοντες, μεταβάλλεται ο τρόπος σκέψης και αντίληψης της πραγματικότητας του κόσμου και των αξιών. Τέλος, το θέατρο συμβάλλει στην «ηθική κατασκευή» μας, καθώς επηρεάζει θετικά την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μας. Μέσα από τα παθήματα των επί σκηνής ηρώων, την ιδιοσυγκρασία και το ποιόν τους προβληματιζόμαστε για την έννοια του καλού και του κακού, του δικαίου και του άδικου δημιουργώντας πρότυπα προς μίμηση ή αποφυγή.
Όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης έτσι και το θέατρο αποτελεί ένα επίκτητο αγαθό που καλλιεργείται, αναπτύσσεται και εν τέλει κατακτάται. Αδιαμφισβήτητα λοιπόν, το θέατρο είναι η πιο άμεση κοινωνική τέχνη, μια μοναδική δύναμη, η οποία δύναται να αγγίξει τον κάθε άνθρωπο σε βάθος οδηγώντας τον στην «κάθαρση».
Αφιέρωμα: Γκολούμποβιτς Σιμόνη-Μαρία, Υπ. Διδάκτωρ Θεατρολογίας Πανεπιστημίου Πατρών
Βρείτε μας στα social media του StellasView:
Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview
Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/
Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera
Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera
Κάντε το πρώτο σχόλιο