Ηρώ Μουκίου: “Το θέατρο είναι η πνευματική μας τροφή”

Η βραβευμένη ηθοποιός Ηρώ Μουκίου, μίλησε στο StellasView.gr και στην δημοσιογράφο Εύα Μαρά με αφορμή την παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες” του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού, που θα παρουσιαστεί στο θέατρο Χυτήριο.

Πρόσφατα τιμηθήκατε με το Βραβείο Μονολόγου «Χρύσα Σπηλιώτη» από την Ακαδημία Κορφιάτικων Βραβείων για την Λουντμίλα σας. Τι σημαίνει ένα βραβείο για έναν ηθοποιό; Ίσως αυτό αποτελεί ένα είδος δικαίωσης και επιβράβευσης για το έργο του;

Ένα βραβείο είναι πάντα ευπρόσδεκτο και όντως είναι ένα είδος επιβράβευσης. Είμαι ευγνώμων για αυτό. Όμως δεν σημαίνει εφησυχασμό. Το αντίθετο. Η ευθύνη απέναντι σε όσους σε πίστεψαν μεγαλώνει. Κάθε φορά βάζεις τον πήχη πιο ψηλά. Προσπαθείς να βελτιώνεσαι και να μην απογοητεύσεις κανέναν.

Ποιο αποτελεί το κύριο έναυσμα, το οποίο σας ώθησε στην ενασχόλησή σας με την υποκριτική;

Το έναυσμα ήταν η ενασχόλησή μου με τη ζωγραφική και η συχνή μου επαφή με θεατρικές παραστάσεις ως θεατής από νεαρή ηλικία.

Πότε χρονικά ξεκινά το ταξίδι σας στην Τέχνη και ποια η γοητεία του, εκτιμάτε (στα πλαίσια της μακρόχρονης διαδρομής σας);

Η απόφαση ήρθε κατά την ενηλικίωσή μου. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έπαιζα σε σχολικές παραστάσεις. Ήμουν ντροπαλή. Το ταξίδι μου ξεκίνησε τελειώνοντας τη δραματική σχολή το 1988. Είχα όμως και κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου συμμετοχή σε τηλεοπτικά και θέατρο. Η γοητεία δεν μπορεί να εκτιμηθεί με λέξεις. Είναι ο διαρκής αγώνας κατανόησης του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου. Οι συγκινήσεις, οι απογοητεύσεις, η μαγεία, η παιδικότητα , η πειθαρχία αλλά και η ωριμότητα που αποκτάς μέσα από αυτό το ταξίδι προς τη γνώση.

Με αφορμή τη νέα σας θεατρική συνεργασία στο έργο του Ρόμπερτ Χάρλινγκ “Ανθισμένες Μανόλιες”, δώστε μας εν συνόψει το στίγμα του, καθώς και του δικού σας ρόλου σ’ αυτήν. Ποιο το δέλεαρ της παράστασης, πιστεύετε;

Ένα κομμωτήριο στον Αμερικανικό Νότο, είναι ο χώρος όπου έξι γυναίκες καταθέτουν τις ψυχές τους. Η φιλία, η  μοναξιά, η αγάπη, η μητρότητα, οι σχέσεις με το άλλο φύλο είναι αυτό που απασχολεί τον συγγραφέα.

Ο δικός μου ρόλος είναι της Γουίζερ. Είναι μια γυναίκα που δείχνει στριφνή, γκρινιάρα, δυσπρόσιτη, καυγατζού. Η μοναξιά την κάνει εσωστρεφή και το μόνο που την ανακουφίζει είναι η παρέα του σκύλου της. Οι υπόλοιπες πέντε γυναίκες έχουν καταφέρει να την ξεκλειδώνουν και το κομμωτήριο είναι ο χώρος των εξομολογήσεων. .

Το δέλεαρ πιστεύω είναι το γεγονός ότι ταυτίζεσαι με τις ιστορίες τους, τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν και κυρίως με τη δύναμη που κρύβει το χιούμορ στην αντιμετώπιση οδυνηρών περιστατικών.

Τι αυτό πραγματεύεται και ποια μηνύματα διαπερνά στο θεατή; Που έγκειται η επικαιρότητά του εν λόγω έργου;

Πρόκειται για ένα καθημερινό κείμενο, με ηρωίδες έξι γυναίκες γνώριμες σε μας. Τις χωρίζουν πολλά. Τις ενώνει η φιλία. Η δύναμη της ειλικρινούς φιλίας . Το γρήγορο πέρασμα από το γέλιο στο δάκρυ, όπως ακριβώς και στη ζωή, το χιούμορ που ξορκίζει το θάνατο. Αυτό που το καθιστά επίκαιρο είναι το γεγονός ότι ξαναθυμίζει στο θεατή πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή μας η φιλία, η συμπαράσταση στον πλησίον μας. Η αλληλεγγύη. Οι ηρωίδες μας δίνουν μαθήματα αισιοδοξίας, σε τόσο φαύλους καιρούς.

Πρόκειται για ένα καθαρά γυναικείο έργο που ωστόσο γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από άνδρα. Πως θα το χαρακτηρίζατε, εσείς προσωπικά;

Δεν θεωρώ ότι είναι αμιγώς γυναικείο το έργο. Οι αναφορές στο άλλο φύλλο είναι συχνές και σχεδόν αισθάνεσαι την αντρική παρουσία. Επίσης όλες τους αντιμετωπίζουν προβλήματα στις σχέσεις τους με τους άντρες. Το ότι γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από άντρα, εμένα προσωπικά με βρίσκει σύμφωνη. Θεωρώ ότι είναι βαθιά ανθρώπινο έργο και καλό είναι να υπάρχει και η αντρική ματιά .

Στο έργο ενυπάρχει μια έντονη εναλλαγή του κωμικοτραγικού στοιχείου. Πόσο δύσκολο ή όχι είναι να επιτυγχανθεί αυτή σκηνικά;

Η σκηνή είναι ο καθρέφτης μας. Δεν υπάρχει δύσκολο ή εύκολο. Το γέλιο εναλλάσσεται με το δάκρυ στη ζωή από τις καταστάσεις. Αυτό μεταφέρουμε στη σκηνή. Τις καταστάσεις.

Κάθε ρόλος αποτελεί και μια νέα πρόκληση. Πως αντιμετωπίζετε κάθε νέα πρόκληση – ρόλο προσωπικά ως ηθοποιός;

Επιδιώκω την πρόκληση. Με κρατά σε εγρήγορση και οξύνει το νου μου καθώς και τις δυνατότητές μου. Κάθε φορά ανακαλύπτω καινούργιους δρόμους, νέες τεχνικές, αλλά και πράγματα για μένα την ίδια που μπορεί να μην γνώριζα. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας. Για αυτό προτιμώ να περνώ από το ένα άκρο στο άλλο, προσπαθώντας να επεκτείνω τα όριά μου.

Ποια η αποστολή και η αναγκαιότητα του θεάτρου σήμερα σε δίσεκτους καιρούς γενικευμένης κρισιολογίας;

Η αποστολή πιστεύω είναι πάντα η ίδια. Εκείνη του να άγει την ψυχή και το νου του ανθρώπου. Να τον αφυπνίζει, να τον κάνει σκεπτόμενο και εν τέλει καλύτερο ον.

Σε ποιο  βαθμό επλήγησε το ελληνικό Θέατρο από την πρόσφατη υγειονομική Κρίση και πως δύναται το θέατρο να ορθοποδήσει;

Το Θέατρο επλήγει στον υπέρτατο βαθμό δυστυχώς. Από την αρχή της πανδημίας ο κλάδος μας υποφέρει. Θα πρέπει να θυμίζουμε κάθε φορά πόσο απαραίτητο είναι για τον άνθρωπο, ειδικά τώρα. Όπως η σωματική τροφή, έτσι και το θέατρο είναι η πνευματική μας τροφή. Το πώς θα ορθοποδήσει, είναι μια δύσκολη ερώτηση, που για να απαντηθεί χρειάζεται τη μέριμνα της Πολιτείας καθώς και την ομοψυχία και συνεργασία όλων των κρίκων της αλυσίδας. Νομίζω ότι η φιλολογία και ο ρομαντισμός δεν έχουν θέση αυτή τη στιγμή. Η δράση θα φέρει αντίδραση.

Είστε μία καταξιωμένη ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης, αλλά και του κινηματογράφου, ποια εκτιμάτε ως την κορυφαία στιγμή στην τριαντάχρονη επιτυχή καριέρα σας και για ποιόν ιδιαίτερο λόγο;

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ως κορυφαία στιγμή. Όλες μου έδωσαν και από κάτι. Ακόμα και την Λουντμίλα , που μου χάρισε τις δυνατότερες συγκινησιακές στιγμές, την συνέθεσα χάρη στις προηγούμενες στιγμές που πέρασαν από τη ζωή μου. Είναι σαν ντόμινο εξελίξεων. Η κάθε εμπειρία σε οδηγεί σε μια επόμενη. Αυτό που κάνω είναι να αντλώ διαρκώς.

Ποιο αποτελεί το επόμενο καλλιτεχνικό – επαγγελματικό σας βήμα, καθώς και το προσωπικό όραμά σας για την υποκριτική τέχνη;

Το επόμενο έγινε το τώρα. Όλα τα τώρα έγιναν μετά. Είμαστε σε περίοδο που ο προγραμματισμός θεωρείται αδιανόητος. Οι εξελίξεις μας οδηγούν. Αν όλα πάνε καλά με τη δημόσια υγεία που προέχει, θα ξεκινήσουν οι παραστάσεις στο Χυτήριο με το έργο «Ανθισμένες Μανόλιες» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού και θα έρθω κάποιες μέρες στο θέατρο Αυλαία με τη «Φωνή της Λουντμίλα» σε σκηνοθεσία ‘Αρη Μπαφαλούκα, γιατί δεν προλάβαμε να το συστήσουμε στο κοινό όπως θα έπρεπε, λόγω πανδημίας.

Συνέντευξη: Εύα Μαρά

Σας ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα – εφ’ όλης της ύλης- γόνιμη και ουσιαστική συνέντευξή μας με αφορμή τη νέα θεατρική σας συνεργασία στην παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες”.
Επίσης, τα Θερμά μου Συγχαρητήρια για την πρόσφατη τιμητική σας διάκριση – το Βραβείο Μονολόγου “Χρύσα Σπηλιώτη” για την “Λουντμίλα” σας!
Σας εύχομαι να ‘ναι αέναον το ταξίδι σας στη μαγεία της τέχνης της υποκριτικής γεμάτο με νέες συναρπαστικές προσκλήσεις – προκλήσεις, αποκαλύψεις, εξερευνήσεις, εκτονώσεις, απογειώσεις, γνώσεις, συγκινήσεις, ενδιαφέροντες σταθμούς, πνευματικές αναζητήσεις και καταθέσεις ψυχής!
Να παραμείνετε πιστή και συνεπής οραματιστής της τέχνης συμβάλλοντας στην εξέλιξη του θεάτρου πνευματικής ανάτασης και ανύψωσης.

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες” θα βρείτε εδώ

Βρείτε μας στα social media του StellasView:

Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview 

Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/

Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera

Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera