Η ηθοποιός Κατερίνα Μπιλάλη, μίλησε στο StellasView.gr και στην δημοσιογράφο Εύα Μαρά για την παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες” του Ρόμπερτ Χάρλινγκ, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού, που θα ενσαρκώσει τον ρόλο της κομμώτριας Τρούβυ Τζόουνς, στο θέατρο Χυτήριο.
Με αφορμή τη θεατρική παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες” του Ρόμπερτ Χάρλινγκ στην οποία συμπρωταγωνιστείτε ως μια από τις 6 “Ανθισμένες Μανόλιες”, θα θέλαμε να μας δώσετε εν συνόψει το προφίλ και την ιστορία της παράστασης, καθώς και του δικού σας ρόλου σ’ αυτήν.
Η δράση του έργου εκτυλίσσεται σ’ ένα στερεοτυπικά γυναικείο χώρο, ένα χώρο που για χρόνια θεωρούνταν γυναικείο άβατο, ένα κομμωτήριο. Μέσα σ’ αυτό οι έξι ηρωίδες αναπτύσσουν σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης, αγάπης, τρυφερότητας. Η πρωτεύουσα ιστορία είναι αυτή της διαβητικής Σέλμπυ, η οποία θέλει διακαώς να γίνει μητέρα, παίρνοντας το ρίσκο επιδείνωσης της υγείας της. Με αφορμή αυτή την απόφαση φωτίζεται η σχέση με την μητέρα της, η οποία ανησυχεί για τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Πότε σταματάει να ανησυχεί μια μητέρα; Ποιες θυσίες είναι ικανή να κάνει για το παιδί της; Ποια είναι η ισορροπία ανάμεσα στην υπερπροστατευτικότητα και την εμφύσηση της ανεξαρτησίας;
Ένα άλλο σημαντικό θέμα που απασχολεί τον συγγραφέα είναι και το ζήτημα της ζωής, του θανάτου και του ανθρώπινου πόνου, στο οποίο θα απαντήσει και θα πει ότι στο τέλος η ζωή νικάει!!
Ο δικός μου ρόλος είναι της κομμώτριας Τρούβυ Τζόουνς, η οποία είναι μια γυναίκα δυναμική και πετυχημένη, σύμφωνα με το αμερικάνικο όνειρο. Έχει μέσα της μεγάλα ψυχικά αποθέματα και γι’ αυτό οι κυρίες της γειτονιάς έχουν βρει στο κομμωτήριό της, ένα χώρο ψυχικής εκτόνωσης. Εκεί, όλες μαζί θα αντιμετωπίσουν ευχάριστα και δυσάρεστα συμβάντα της καθημερινής ζωής και θα βγουν νικήτριες γιατί: «ότι δε μας σκοτώνει, μας κάνει πιο δυνατές».
Δε χρειάζονται μεγάλες επαναστάσεις, αλλά μικρές, ατομικές, καθημερινές.
Πρόκειται για μια δραματική κωμωδία – ένα συγκινητικό “γυναικείο” έργο, το οποίο διαπερνά κοινωνικά μηνύματα στο θεατή. Ποια είναι αυτά και πώς αποδίδονται;
Το μήνυμα που κατισχύει στο έργο είναι η δύναμη της φύσης να επιβάλλει τη συνέχειά της. Σε κάθε τέλος διαφαίνεται μια νέα αρχή. Η φιλοσοφική στάση του συγγραφέα είναι ότι, ουσιαστικά, ο θάνατος δεν υπάρχει αφού μέσα από αυτόν γεννιέται η ίδια η ζωή. Είναι μια στάση αισιόδοξη και γενναία.
Μέσα από το έργο, περνούν μηνύματα οπτιμιστικά που αναφέρονται στις αλληλοσυμπληρωματικές σχέσεις φιλίας μεταξύ των γυναικών, χωρίς να βάζει στην άκρη το αντρικό στοιχείο, το οποίο είναι παρόν σ’ όλο το έργο, διαμέσου των αφηγήσεων. Οι έμφυλες σχέσεις δεν παρουσιάζονται σε αδιέξοδο, αφού στο τέλος οι γυναίκες συμφιλιώνονται με τους ιδιαίτερους και γραφικούς άντρες τους.
Που έγκειται η επικαιρότητα, αλλά και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του έργου, εκτιμάτε;
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα επίκαιρες. Οι σχέσεις μάνας- κόρης, ανθρώπων- ζώων, οι σχέσεις μεταξύ συντρόφων, συζύγων, φίλων, εραστών, συνεργατών που θίγονται στο έργο, το καθιστά επίκαιρο. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του έργου είναι η συγκινησιακή φόρτιση και η ταύτιση των θεατών με τα δραματικά πρόσωπα, αφού είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που βιώνουν γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα επίκαιρες.
Τι υπονοεί ο Τίτλος του εν λόγω έργου;
Στα Αγγλικά ο τίτλος του έργου είναι «Steel magnolias», δηλαδή μανόλιες, λουλούδια από ατσάλι, το οποίο θεωρώ ότι αντικατοπτρίζει τη ψυχική σύνθεση των πρωταγωνιστριών. Είναι γυναίκες ιδιαίτερα ευαίσθητες αλλά και πολύ δυνατές από τη φύση τους. Με στήριγμα η μία την άλλη ξεπερνούν τις δυσκολίες της ζωής. Ο ελληνικός τίτλος είναι, επίσης, εύστοχος, γιατί μέσα από τις δοκιμασίες που τους επιβάλλονται, εκείνες δε μαραζώνουν αλλά αντιστέκονται, παλεύουν και στο τέλος νικούν, ανθίζουν σαν ανθισμένες μανόλιες.
Τι σημαίνει για εσάς υποκριτική και πως προέκυψε στη ζωή σας; Υπήρξε όνειρο ζωής;
Δεν ήταν σίγουρα παιδικό όνειρο. Μετά την εφηβεία προέκυψε μια περιέργεια να μιμηθώ και να αναπαραστήσω χαρακτήρες των λογοτεχνικών βιβλίων που διάβαζα. Έτσι πήγα στην αρχή να το δοκιμάσω στο θεατρικό εργαστήριο του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στο εργαστήριο του Τάσου Ράμση. Εκεί έγινε όνειρο ζωής και γι’ αυτό συνέχισα τις σπουδές μου στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών και αργότερα στη πανεπιστημιακή σχολή θεατρικών σπουδών στην Πάτρα.
Πώς αντιμετωπίζετε κάθε νέο σας ρόλο; Ίσως ως μία νέα πρόκληση – αναμέτρηση, ένα ταξίδι, μία νέα βιωματική εμπειρία, απελευθέρωση, ενδοσκόπηση, εξομολόγηση;
Είναι όλα αυτά που είπατε. Κάθε νέος ρόλος απαιτεί και μια διαδικασία επανεκκίνησης του εαυτού, ώστε τα νέα στοιχεία του χαρακτήρα να ενσωματωθούν στα δικά σου σαν να εγγράφονται σε άγραφο χαρτί, για να τους αφήσεις χώρο να εξελιχθούν και να αφομοιωθούν.
σε περιόδους κρίσεις, οι πολίτες έχουν ανάγκη ακόμα περισσότερο να καθαίρουν τα συναισθήματά τους έτσι ώστε να αισθάνονται δυνατότεροι να αντιμετωπίσουν τις σχεδόν «δυστοπικές» μας κοινωνίες.
Με ποιόν ρόλο που κληθήκατε να ενσαρκώσετε ταυτιστήκατε περισσότερο;
Θα σας πω με ποιον ρόλο θα ήθελα να ταυτιστώ και ο οποίος με επηρέασε και άλλαξα αρκετά τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Είναι ο ρόλος της Μαρίνας στο «Γαμήλιο εμβατήριο» του Άγγελου Τερζάκη, μια ψυχή ασυμβίβαστη και επαναστατημένη, εγκλωβισμένη σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Αυτός ο ρόλος, λοιπόν, μου έμαθε ότι θα πρέπει να διεκδικούμε έναν καλύτερο κόσμο με δικαιοσύνη, ισότητα, καταδικάζοντας κάθε μορφή “αλλοφοβίας”. Αυτό θα επιτευχθεί κάνοντας ο καθένας από εμάς, στην καθημερινή του ζωή, πράξη αυτή τη ιδεολογία. Δε χρειάζονται, ίσως, μεγάλες επαναστάσεις αλλά μικρές, ατομικές, καθημερινές.
Ποιο το επόμενο επαγγελματικό σας καλλιτεχνικό βήμα;
Μετά την πρεμιέρα του έργου για το οποίο συζητάμε, τις «Ανθισμένες Μανόλιες», ξεκινάω αμέσως πρόβες για τα «Νέα απ’ τον Θερβάντες». Είναι μια παράσταση που θα παρουσιάσει η ομάδα «TheArtes», την οποία έχουμε δημιουργήσει με τον πολύ άξιο σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίνο Κυριακού, μαζί με την ομάδα «Μπουφόνοι» της Βίλης Σωτηροπούλου, στα πλαίσια των επιχορηγούμενων παραστάσεων από το υπουργείο πολιτισμού.
Εν κατακλείδι, ποια πιστεύετε, ότι αποτελεί την αποστολή του Θεάτρου και της Τέχνης εκτενέστερα σε δίσεκτους καιρούς, όπως σε περιόδους γενικευμένης κρισιολογίας;
Η αποστολή του θεάτρου και των τεχνών συζητάτε ανά τους αιώνες και έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρητικές απόψεις. Από τον Αριστοτέλη ακόμα, η αποστολή της τέχνης είναι ψυχοθεραπευτική, αφού σκοπός της είναι η κάθαρση, η οποία συμβαίνει κατά τη γνώμη μου και στους ηθοποιούς και στους θεατές. Άρα σε περιόδους κρίσεις, οι πολίτες έχουν ανάγκη ακόμα περισσότερο να καθαίρουν τα συναισθήματά τους έτσι ώστε να αισθάνονται δυνατότεροι να αντιμετωπίσουν τις σχεδόν «δυστοπικές» μας κοινωνίες.
Συνέντευξη: Εύα Μαρά
Ευχαριστώ θερμά την ταλαντούχα ηθοποιό Κατερίνα Μπιλάλη για την ουσιαστική και ενδιαφέρουσα συνέντευξή μας με αφορμή τη θεατρική παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες”, όπου συμπρωταγωνιστεί και της εύχομαι Καλό Ταξίδι στην Τέχνη της υποκριτικής με συνεχείς και γόνιμες συνεργασίες και ρόλους που θα απογειώνουν το υποκριτικό της ταλέντο και θα εγείρουν συναισθηματικές εξάρσεις, κοινωνικό προβληματισμό και ψυχική κάθαρση!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Ανθισμένες Μανόλιες” θα βρείτε εδώ
Βρείτε μας στα social media του StellasView:
Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview
Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/
Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera
Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera
Κάντε το πρώτο σχόλιο