Κατερίνα Δαμβόγλου: Ως μιαν άλλη “Drama Gueen” Φρίντα

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της Φρίντα; Ποιες οι δυσκολίες στη διαδικασία από τη σύλληψης της ιδέας μέχρι τη θεατρική μεταφορά της στη σκηνή; 

Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να εξερευνήσουμε την εμμονή με το άλλο. Δυσκολίες δεν υπήρξαν. Περάσαμε ένα καλοκαίρι παίζοντας με σκιές σε ένα σκοτεινό σχολείο ή κάτω από το λιοπύρι. Ήταν γόνιμη και ευχάριστη η περίοδος της δημιουργίας. Ως καλλιτέχνες/δημιουργοί είμαστε συνηθισμένοι στον πυρετό δημιουργίας κεκλεισμένων των θυρών. Ακόμα και τώρα «δουλεύουμε». Το θέλουμε. Το μπορούμε. Σε δεύτερο επίπεδο, το ερώτημα «πώς μεταφέρεται η ακινησία της Φρίντα» επί σκηνής;» μας άνοιξε τα μάτια. Ο περιορισμός δεν είναι ποτέ εμπόδιο. Είναι ευκαιρία να ξεφύγουμε από την πεπατημένη και να μάθουμε νέα μονοπάτια. Κυρίως της φαντασίας μας.

Πώς δικαιολογείτε τον Τίτλο ως παράλλαξη του Frida Kahlo σε “Frida κι άλλο”;

Η Φρίντα ήταν αχόρταγη με τη ζωή. Από παιδί ζούσε με το θάνατο παρέα. Ο καθρέφτης που επέλεξε να τη συντροφεύει στους πίνακες της έγινε για μας ένας καθρέφτης επιθυμίας να αποκτήσουμε τη Φρίντα. Να αποκτήσουμε, κατακτήσουμε και ύστερα να απορρίψουμε κάθε τέτοιο σύμβολο. Φυσικά, πίσω από αυτό το «κι άλλο» κρύβεται και ο φόβος μας. Λέμε «κι άλλο» στο έξω γιατί φοβόμαστε να κοιτάξουμε μέσα μας. Είθε οι καιροί τούτοι να μας συμφιλιώσουν με το μέσα μας. Ειδάλλως πώς θα σεβαστούμε, και συμφιλιωθούμε με, αυτό που συμβαίνει;

Τι σας γοητεύει περισσότερο στη Φρίντα ως προσωπικότητα και ως καλλιτέχνιδα;

Με τη Φρίντα ξεκίνησα «ασκήσεις θανάτου». Γιατί να αποφεύγουμε αυτό το μοναδικό και αναπόδραστο γεγονός; Μας μαθαίνει να κοιτάμε με ευλάβεια τα σημεία τη ζωής.  Η Φρίντα με έμαθε να ξεκλειδώνομαι, να εκτιμώ αυτό που έχω και να προτιμώ αργούς ρυθμούς, όπου κάθε στιγμή, τη συναντώ με αγάπη.

Δώστε μας την εικόνα της θρυλικής αυτής περσόνας! Ποια στοιχεία συνθέτουν την προσωπικότητά της; 

Η Φρίντα ήταν για τους άλλους ένα κολάζ από σπασμένους καθρέφτες. Η Φρίντα ήταν σπαρακτική. Η Φρίντα ήταν θαρραλέα, τρυφερή, ήταν χρώμα και φωτιά. Η Φρίντα έβγαλε το ονειρικό, με συνειρμούς, δίχως λογική συνοχή, δίχως στολίδια, στο φως της ημέρας.

Που συναντά η Φρίντα την Κατερίνα; Πόση δυσκολία ενείχε η απόδοση της επί σκηνής;

Η ώρα είναι 6πμ. Η μέρα Πέμπτη 27/03. Ονειρεύτηκα ένα όνειρο τόσο ζωντανό που ήθελα να το καταγράψω. Αυτό ζω τώρα. Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε μια ερώτηση που με παίρνει μακριά από την σημερινή πραγματικότητα.  Θα προσπαθήσω. Η Φρίντα διασκέδαζε τη μοναξιά της. Δεν ξέρω αν ένιωθε μόνη. Σε εμένα ταιριάζει αυτό το βασίλειο όπου κανείς δε με διαφεντεύει. Όπου μπορώ να είμαι απόλυτα, ελεύθερα εγώ. Όπου μπορώ να στοχαστώ τι σημαίνει αυτό. Όπου ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται με άλλα μέτρα και σταθμά.

Ίσως αυτό να συμβαίνει και επί σκηνής.

Με συμπρωταγωνιστή σας επί σκηνής τον Robin Beer με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας επιτυγχάνθηκε ένα μαγευτικό και λίαν πρωτότυπο αποτέλεσμα. Πόσο δύσκολο υπήρξε αυτό το εγχείρημα, δηλαδή ο συνδυασμός τεχνολογίας και θεάτρου;

Παιχνίδι ήταν. Σαν παιδιά το τολμήσαμε όχι σαν «μεγάλοι».  Είπαμε σε όλα ναι.

Μετά από 3 χρόνια τεράστιας επιτυχίας και αποδοχής του κόσμου, όπως και διθυραμβικών κριτικών – εδώ και στο εξωτερικό – η  αγαπημένη μας παράσταση “Frida κι άλλο” συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Πού αποδίδετε ως δημιουργός της την επιτυχία της; Πιστεύετε, ότι η Frida – γυναίκα παγκόσμιο σύμβολο είναι διαχρονική και για ποιον ιδιαίτερο λόγο;

Η Φρίντα έτυχε να είναι στο στόμα και στο νου πολλών. Η δική μας Φρίντα, φυσικά τώρα ζει μέσα μας, και στα διαφορά σημεία του σπιτιού όπου έχω στολίσει με την παράσταση. Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Αν τύχει να μας συντροφεύσει «κι άλλο» έχει καλώς. Τώρα που η τέχνη προσφέρεται ανοιχτά, είναι σπίτι μας, και η τεχνολογία μιας προσφέρει μια τέτοια ένωση ψυχής, σας προσκαλώ να τη γνωρίσετε μέσα από τους τα πολλά πρόσωπά της όπως μας τα διαθέτει η artsandculture.google.com.

Έχετε συγγράψει το κείμενο, σκηνοθετείτε και ερμηνεύετε μοναδικά – ομολογουμένως – το ρόλο της θρυλικής Φρίντα. Ποιο το προσωπικό σας ζητούμενο – στόχος για την παράσταση σας; 

Κάθε δημιουργία μας έχει από κάτω την αγάπη, την αλληλεγγύη. Έχουμε μια ζωή που θα γίνει δύσκολη. Όλοι μας. Αυτό είναι. Ας την αποδεχτούμε και ας την αφήσουμε να μας μάθει πώς γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και καλύτεροι συνάνθρωποι.

Εν κατακλείδι, ποιο το επόμενο καλλιτεχνικό – δημιουργικό πλάνο σας;

Είχε να κάνει με τη επιδημία του ιού HIV και την επίδραση στη συμπεριφορά του κοινωνικού συνόλου. Φυσικά, διαμορφώνεται και αποκτά νέα διάσταση όσο κι εμείς συναντάμε τον κορονοϊό. Πού πήγε η αφή μας; Πόσο σημαντικό είναι το άγγιγμα;

Το δικό μου εν κατακλείδι συμπέρασμα, είναι πως σε μια μέρα θεάτρου δίχως θέατρα, σε μια μέρα που κάποιοι τη ζουν μόνοι, κάποιοι δίχως την ασφάλεια ενός σπιτιού, ας αναλογιστούμε τη δύναμη της συλλογικότητας. Η «συλλογικότητα» είναι παρουσία ουσιαστική στο θέατρο. Η «ευελιξία» επίσης. Ας αφήσουμε αυτό που συμβαίνει να μας διδάξει λίγη ακόμα συλλογικότητα και εκτός θεάτρου. Για να μη γίνουμε φαντάσματα. Σκιές του εαυτού μας. Ακόμα και τώρα που δεν αγκαλιαζόμαστε πια, να αγκαλιαστούμε άφοβα με τα μάτια, με χαμόγελα.

Σας εύχομαι περαστικά κι ανώδυνα.