Βίκυ Γρηγοριάδου: “Αγαπάω το καλό θέατρο”

Η σκηνοθέτις Βίκυ Γρηγοριάδου μίλησε στο stellasview.gr και στον Στέφανο Τσάκατο με αφορμή την παράσταση «Ιστορίες Ανθρώπων» που σκηνοθετεί και θα παιχτεί στο Πολιτιστικό κέντρο “Αλέξανδρος” το Σάββατο 25 Ιανουαρίου.

Η Βίκυ Γρηγοριάδου είναι ηθοποιός – σκηνοθέτης, απόφοιτη Δραματικής Σχολής και ασχολείται κυρίως με τη σκηνοθεσία και την εμψύχωση θεατρικών ομάδων καθώς και την διδακτική του θεάτρου σε εργαστήρια ενηλίκων.

Παρατηρώντας κανείς την πορεία σας στο θέατρο, παρατηρεί ότι πάντοτε προτιμάτε το διδακτικό και σκηνοθετικό κομμάτι. Πιστεύετε ότι το θέατρο πρέπει να διδάσκεται και ειδικότερα στις μικρές ηλικίες;

Το drama education – η εκπαίδευση με όχημα εργαλεία και τεχνικές του θεάτρου – θεωρείται πλέον μια αυθύπαρκτη επιστήμη. Είναι ενταγμένο στο βασικό πρόγραμμα των σχολείων ευτυχώς και στη χώρα μας και τα οφέλη του είναι ανυπολόγιστα. Τα παιδιά μέσα από τη συμμετοχή τους στα προγράμματα του εκπαιδευτικού δράματος αποκτούν καλή σχέση με το σώμα τους με την ψυχή τους κι αρχίζουν να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους. Ακόμη μπορούν ν’ αφομοιώσουν τη γνώση βιωματικά δηλαδή πιο ευχάριστα και πιο ουσιαστικά. Επικοινωνούν καλύτερα, συνεργάζονται ουσιαστικότερα και μαθαίνουν να εμπιστεύονται. Αν και τα τελευταία χρόνια δεν έχω την δυνατότητα λόγω χρόνου να ασχοληθώ με εκπαιδευτικούς, μου δίνει πάρα πολύ μεγάλη χαρά η μύηση νηπιαγωγών και δασκάλων στις τεχνικές του εκπαιδευτικού δράματος. Κάτι που το έκανα κατά κόρον παλαιότερα και σε συνεργασία με την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Μην ξεχνάτε πως δάσκαλος μου, συνεργάτης και εμπνευστής της δουλειά μου υπήρξε ο μεγάλος Λάκης Κουρετζής πατέρας του θεατρικού παιχνιδιού. Καταλήγω λοιπόν ότι δεν χρειάζεται τα παιδιά να διδάσκονται θέατρο, αλλά να διδάσκονται μέσα από το θέατρο.

Αν και επαγγελματίας ηθοποιός και σκηνοθέτης , ασχολείστε πολύ με την εμψύχωση ερασιτεχνικών ομάδων. Αλήθεια, υπάρχει για εσάς διαχωρισμός, ανάμεσα σε επαγγελματικό κι ερασιτεχνικό θέατρο;

Για το ερασιτεχνικό θέατρο θα μπορούσα να μιλάω για ώρες μια και υπήρξα μέλος ερασιτεχνικών ομάδων από τα 12 και έχω πλήρη συναίσθηση του πράγματος και από τις δύο πλευρές. Ναι σαφώς και υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο επαγγελματικό και ερασιτεχνικό και δεν τίθεται ποτέ θέμα ποιότητας. Απλώς στη μια περίπτωση έχουμε οικονομικό αντίκρισμα και στην άλλη όχι. Και στις δυο περιπτώσεις όμως υπάρχει διαφορετικό κίνητρο. Ένας ερασιτέχνης όμως έχει κίνητρο την προσωπική του εξέλιξη μια ευκαιρία για ελεύθερη έκφραση και επικοινωνία μέσα στην ομάδα. Ναι είναι μια επικοινωνιακή συνθήκη το ερασιτεχνικό θέατρο. Μία επαναστατική πράξη κόντρα στην απομόνωση του τηλεοπτικού καναπέ, του “φεισμπουκισμού” και κάθε μορφή διαδικτυακού εθισμού. Μέσα από την ευεργετική ενεργειακή ροή της ομάδας ο ερασιτέχνης ηθοποιός έχει καλύτερη επαφή με τον συναισθηματικό του κόσμο, την συναισθηματική του διαθεσιμότητα, και αντιλαμβάνεται την ανάταση ψυχής που συντελείται σε κάθε συνεύρεση της ομάδας. Είναι χαρακτηριστικό πώς έρχονται οι συμμετέχοντες στην ομάδα με βαριά διάθεση και έκφραση απογοήτευσης και κούρασης από την καθημερινότητα και πώς φεύγουν με αυτοπεποίθηση κι ένα χαμόγελο που λέει ότι ίσως να υπάρχει ελπίδα. Θα εξακολουθήσουν να έχουν την ίδια δουλειά ,την ίδια οικογένεια, την ίδια ζωή, όμως με μία καλύτερη διαχείριση όλων αυτών. Είναι ο κυριότερος λόγος που ασχολούμαι με ερασιτεχνικές ομάδες. Και για να κλείσω χρησιμοποιώ τα λόγια του Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω “Ερασιτέχνης είναι ο καλλιτέχνης που συντηρείται από κάποια άλλη δουλειά. Επαγγελματίας είναι ο καλλιτέχνης που συντηρείται από τη γυναίκα του.”

Ποιο είδος θεάτρου αγαπάτε περισσότερο; Κωμωδία, επιθεώρηση, σύγχρονο ή αρχαίο δράμα;

Αγαπάω το καλό θέατρο. Αυτό που έχει μέσα μπόλικη αλήθεια και ομορφιά. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το είδος, αλλά με τον τρόπο που μεταφέρεται σκηνικά. Λατρεύω τα βουκολικά δράματα και με ξετρελαίνει το θέατρο του παραλόγου επίσης. Βέβαια έχω μια μεγάλη αδυναμία. Τον Άντον Τσέχωφ. Και προς μεγάλη μου απογοήτευση ενώ ήταν ν’ ανεβάσουμε ένα κείμενο του μεγάλου δραματουργού τα σχέδια μας κατέρρευσαν. Ίσως το καταφέρουμε σε έναν μελλοντικό χρόνο.

Εκτός από το διδακτικό κομμάτι ,σας έχουμε απολαύσει κι ως ηθοποιό , σε κωμωδίες , επιθεωρήσεις κι αλλού είδους έργα. Υπάρχει κάποιος ρόλος που αγαπήσατε πολύ;

Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό. Για μένα ο ηθοποιός είναι κάτι μέγιστο, κάτι το εξαιρετικό. Ένας τίτλος που κατακτάται με πάρα πολύ δουλειά, μεγάλο πόνο, τεράστια κούραση και αέναο «παιδεμό» και αρκετή βέβαια δόση αυταρέσκειας.Και ενώ στέκομαι με δέος μπρος σ’ έναν ηθοποιό για μένα κρατάω το κομμάτι της εμψύχωσης – σκηνοθεσίας που με γοητεύει απόλυτα..Ναι κάποιους ρόλους τους αγάπησα πάρα πολύ και συμπορεύτηκα μαζί τους για κάποιες περιόδους της ζωής μου, αλλά πάντα θεωρούσα ότι είναι «λίγοι» από μόνοι τους. Σαν να τους βαριόμουνα. Αυτό που με γοήτευε ήταν το σύνολο των ρόλων σ΄ένα θεατρικό έργο και πώς αυτοί αλληλεπιδρούν. Ακόμη και στους μονολόγους κανένας ρόλος δεν έχει αξία από μόνος του, αλλά μόνο σαν γρανάζι μιας συνολικής δουλειάς.

Μέσα στις πολλές δραστηριότητες σας βρίσκεται και η ενασχόληση με εργαστηριακά τμήματα ενηλίκων στο Κ.Θ.Β.Ε. Αλήθεια ποια η άποψη σας για τις παραστάσεις του Κ.Θ.Β.Ε. και την προσφορά του στα πολιτιστικά της πόλης;

Στην πόλη μας η αλήθεια είναι ότι το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος μονοπωλεί το θεατρικό γίγνεσθαι κάτι που δεν συμβαίνει στην πρωτεύουσα. Υπάρχει ένας υδροκεφαλισμός. Ένα πολύ μεγάλο θέατρο από τη μία και μικροί θίασοι που πασχίζουν να επιβιώσουν από την άλλη. Και σίγουρα γι’ αυτό δεν ευθύνεται το κρατικό θέατρο. Κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να εξυπηρετήσει τον στόχο του και κατά καιρούς έχουμε δει πολύ πολύ καλές παραγωγές. Αυτό που μου λείπει από τον επίσημο κρατικό φορέα της πόλης μας είναι η πρωτοπορία. Θα ήθελα να έβλεπα δουλειές που μπορεί να μην εξασφαλίζουν εμπορική επιτυχία αλλά εξερευνούν καινούργιες περιοχές του θεατρικού χάρτη και εξελίσσουν την τέχνη μας.

Σας βρίσκουμε πανέτοιμη να ανεβάσετε την παράσταση “Ιστορίες ανθρώπων” μια παράσταση κυριολεκτικά βγαλμένη από τη ζωή καθώς πρόκειται για βιωματικές ιστορίες κι όχι μυθοπλασία. Θα σταματήσω τη φλυαρία για να αποκαλύψετε εσείς ότι και όσα θέλετε. 

Το πανέτοιμη δεν είναι κυριολεκτικό γιατί ποτέ δεν είσαι πανέτοιμος να παρουσιάσεις μια θεατρική δουλειά. Πάντα νιώθεις ότι χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο προετοιμασίας και ποτέ δεν σου φτάνουν οι πρόβες. Πάντα υπάρχει περιθώριο, συνεχώς προκύπτουν καινούργια στοιχεία που θέλεις να εντάξεις και κάποια παλιά που χρειάζονται αναδιαπραγμάτευση και βελτίωση. Παρόλα αυτά τις ιστορίες ανθρώπων θα τις παρουσιάσουμε ξανά στο θέατρο Αλέξανδρος. Πρόκειται για την ομάδα “θεατροποινήτες” με τους οποίους δουλεύουμε πολύ γόνιμα τα τελευταία 5 χρόνια. Σ’ αυτή την παραγωγή έχουμε βρει και έχουμε καταγράψει ιστορίες που μας άρεσαν και αφορούν το χθες το σήμερα το μετά. “Ιστορίες έρωτα και αναρχίας που έλεγε και η Βελτμιλερ, ιστορίες φιλίας, και απιστίας. Ιστορίες για να κλαις και να γελάς”. Πιο συχνά για τα δυο αυτά συγχρόνως. Στις  προσωπικές σχέσεις είναι συγκλονιστικό πόσα «εγκλήματα» συντελούνται καθημερινά στο όνομα της αγάπης και των καλών προθέσεων. Ο δρόμος για την κόλαση είναι σπαρμένος με αγνές προθέσεις λένε. Και είναι τρομερό πώς οι σχέσεις -ιστορίες ανθρώπων- επαναλαμβάνονται σε διάφορους χρόνους και ποικίλους τόπους. Ιστορίες ιστορίες ιστορίες. Άλλωστε σε μια ιστορία ζούμε όλοι μας μία ιστορία που δεν θα τη μάθουμε ποτέ ολόκληρη.

Μπορώ να μιλάω ατέρμονα για αυτό το Project το οποίο θεωρείται και in progress. Είναι μια ολιστική δουλειά που απόλαυσε πολύ η ομάδα γιατί η δημιουργία είναι καθολική. Από «το τίποτα» στο “τα πάντα” αν υποθέσουμε ότι τα πάντα στην περίπτωση μας είναι η ολοκλήρωση της παράστασης.

Να υποθέσω ότι η παράσταση έχει και διδακτικό χαρακτήρα;

Όσον αφορά τον διδακτισμό της πέρα από κάποια στοιχεία της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας που υπάρχουν στα κείμενα βλέπε Εμφύλιος, κατοχή, μεταπολίτευση, έχει τον καλώς εννοούμενο διδακτισμό που είναι σύμφυτος με την έννοια του θεάτρου. Ο θεατής απολαμβάνει τις “ζωές των άλλων” μέσα απ’ τις ιστορίες τους κι έχει κάποτε την αίσθηση ότι παρατηρεί τη δική του πορεία. Ταυτίζεται με τους ήρωες ή θυμώνει μ΄αυτούς γιατί του θυμίζουν τους δικούς του πόνους, τα δικά του λάθη, τα δικά τους απωθημένα που τα έχει κρύψει πολύ καλά μα αυτά πάντα με την πρώτη ευκαιρία δραπετεύουν. Οι ιστορίες ανθρώπων είναι εκεί για να μας «διδάξουν» ότι το μόνο πράγμα που οφείλουμε στον εαυτό μας και σ΄αυτούς που αγαπάμε είναι να …ζήσουμε.

Θα ήθελα να κλείσουμε με μια θεατρική ευχή για το 2020.

Ευχή;  Η αφοσίωσή σ’ αυτή τη δουλειά και όλων των ανθρώπων του θεάτρου στη χώρα μας με τις υπάρχουσες συνθήκες εργασίας αποτελούν από μόνα τους μία ευχή για το θέατρο. Να μπορούμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά με αξιοπρέπεια. Να μη χρειάζεται να πληρώνουμε τόσο ακριβά την επιλογή μας. Κι εννοώ ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που κάνουν θέατρο χρειάζεται να δουλεύουν σε δύο και τρεις δουλειές άσχετες με τον χώρο του θεάτρου, για να κερδίσουν τα προς το ζην. Ειδικά στην πόλη μας, που δεν έχουμε την επιλογή της τηλεόρασης ή της διαφήμισης τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο.

Εν κατακλείδι εύχομαι έναν κόσμο όπου η καλλιτεχνική δημιουργία να είναι πρωταρχική ανάγκη κι όχι πολυτέλεια περιττή.

Συνέντευξη: Στέφανος Τσάκατος

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση “Ιστορίες Ανθρώπων” θα βρείτε εδώ

 

Βρείτε μας στα social media του Stellasview:

Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview-1549199718743717/

Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/

Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera

Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera