Ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Κωνσταντινίδης μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη με αφορμή την παράσταση «Μην κλαις ρε Γοργόνα» του Παναγιώτου Γκούβερη που ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία.
Κοινωνία, ανεργία, οικογενειακές σχέσεις, παιδικός ψυχισμός, αυτισμός, νεοελληνική πραγματικότητα, ενδοοικογενειακή βία. Όλα τα παραπάνω είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται στις 117 σελίδες του βιβλίου του Παναγιώτη Γκούβερη. Ποια είναι, ωστόσο, εκείνα τα χαρακτηριστικά της γραφής του, τα οποία σε κέντρισαν και κατ΄επέκταση σε έπεισαν να δεχτείς να συνδιαλλαγείς μαζί του;
Νομίζω πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Όλα με άγγιξαν βαθιά. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που ασχολήθηκα με όλα του τα κείμενα, άλλο αν εσείς θα δείτε μόνο δυο από αυτά. Εξάλλου από κάπου θα έπρεπε να ξεκινήσω. Θα έλεγα λοιπόν πως δούλεψα συνδυαστικά, επιλέγοντας τα κείμενα που αφορούν την πλειονότητα της κοινωνίας σήμερα, δηλαδή την ανεργία και τη μετανάστευση. Πιστεύω ωσαύτως πως στην ουσία τα κείμενα του Παναγιώτη και ο τρόπος με τον οποίο τα παρουσιάζει δε μιλούν ειδικά για την Ελλάδα, αλλά για την ανθρωπότητα συλλήβδην.
Πώς αντιδράσατε, τι νιώσατε αλήθεια όταν πρωτοδιαβάσατε το έργο με την Κατερίνα;
Αρχικά δεν το διάβασα με την Κατερίνα. Μίλησα με τον συγγραφέα και όταν μου το έστειλε, ξεκίνησα να το ξεφυλλίζω και ξαφνικά αντιλήφθηκα πως δεν μπορούσα να το αφήσω πριν να το τελειώσω. Έλεγε όλα αυτά που ένιωθα και προσπαθούσα να πω εδώ και αρκετά χρόνια. Το ξαναδιάβασα και έπειτα από τρεις μήνες και ενώ πήρα την απόφαση να το ανεβάσω, το ανακοίνωσα στη σύζυγό μου Κατερίνα.
Η τέχνη σου δίνει γενικότερα μια ανάταση ψυχής.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στο βιβλίο του Παναγιώτη Γκούβερη έχει σαφώς το είδος του παραληρηματικού θεατρικού μονολόγου που τα ξεσηκώνει όλα στο ζείδωρο πέρασμά του. Ποιες είναι αλήθεια οι δυσκολίες που αντιμετώπισες, αλλά και ποια τα θετικά της αναμέτρησης με τον εαυτό σου;
Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά δε θα έλεγα πως με δυσκόλεψαν τα κείμενα.Τα νιώθω πιο συγκεκριμένα τόσο δικά μου, που είναι σαν να ήταν από πάντα μέσα στο μυαλό μου.Θεωρώ μάλιστα πως η κατανόηση του κειμένου είναι το πρωταρχικό στοιχείο στο θέατρο. Εξάλλου για όσους με γνωρίζουν, ξέρουν πως είμαι και εγώ παραληρηματικός κι ας μην είμαι μονόλογος.Τα θετικά που αποκόμισα από τη δραματουργική επεξεργασία του βιβλίου ήταν αναντίλεκτα πολλά και το κυριότερο πως άδραξα την ευκαιρία να πω αυτά που ένιωθα μέσω του Παναγιώτη. Άλλωστε και ο ίδιος ο συγγραφέας θεώρησε πως είμαι ο ήρωάς του, φτάνει να μην έχανα ούτε ένα κιλό χαχαχαχα!
Στην ερώτηση ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου, τι θα απαντούσες;
Η τέχνη σου δίνει γενικότερα μια ανάταση ψυχής. Και αν την αγαπάς, μάλλον είναι μονόδρομος. Πολύ απλά είναι κομμάτι της ζωής σου. Για πολλούς βέβαια είναι η ίδια η ζωή τους.
Τι θα συμβούλευες σε κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει τον ίδιο επαγγελματικό κλάδο με εσένα;
Νομίζω πως δεν είμαι σε θέση να συμβουλεύω κανέναν. Ακόμη και αν το κάνω στα παιδιά μου, κακώς θεωρώ πως το κάνω. Αυτό όμως που μπορώ να πω, είναι πως αν κάνει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει, αν μη τι άλλο θα νιώθει ότι γέμισε η ψυχή του. Η γεμάτη τσέπη, είναι άλλη υπόθεση (χαχα)!
Σε μια εποχή όπου η ενασχόληση με την τέχνη είναι ένας τομέας που δεν μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα και ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ως καλλιτέχνης από πού πιστεύετε ότι πηγάζει αυτή η στροφή των νέων σε σπουδές, όπως το θέατρο για παράδειγμα;
Μάλλον επειδή οι άνθρωποι της ηλικίας μου, νιώσαμε προδομένοι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης (δηλαδή τα πτυχία που αποκτήσαμε με στόχο την επαγγελματική αποκατάστασή μας δε μας αντάμειψαν όπως περιμέναμε), γι’ αυτό επιτρέπουμε πλέον στη νέα γενιά να κάνει αυτό που ονειρεύεται, χωρίς να έχει ως στόχο το οικονομικό όφελος.Οπότε απενοχοποιήσαμε τις τέχνες γενικότερα, σπάσαμε έτσι τα στερεότυπα του τύπου «ζωγράφος, ηθοποιός, ποιητής ίσον πειναλέων», και τους ωθούμε πλέον περισσότερο αβίαστα προς την τέρψη της ψυχής.Πιστεύω αυτό είναι σημαντικότερο.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό, αν δεν έχεις αντίρρηση να αφιερώσεις στους αναγνώστες μας ένα απόσπασμα από τον ρόλο σου που έχει μεγάλη αξία για εσένα και σε άγγιξε βαθιά.
Αφού υποχρεώνομαι να επιλέξω κάτι θα πω αυτό: …”τους φοράν και γάντια ρε γοργόνα και μπουφάν βαμβακερά και μια τσάντα τους βάζουν στην πλάτη με παιχνίδια.Ξέρουν οι γονείς τους.Σου λέει άμα είναι να πνιγεί,να πνιγεί μια ώρα αρχύτερα,ε..να ‘χει και τίποτα να παίζει την ώρα που πνίγεται,να μην το καταλάβει.Τ’ αγαπάνε τα παιδιά τους ρε γοργόνα,τ’ αγαπάνε”
αν κάνει κανείς αυτό που πραγματικά θέλει, αν μη τι άλλο θα νιώθει ότι γέμισε η ψυχή του.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, τι θα έλεγες πως έχεις ξορκίσει με την πολύπλευρη ενασχόλησή σου με την Τέχνη και δη με τη θεατρική εμπειρία;
Χαχαχα…φυσικά τους δαίμονές μου, που πίστεψέ με ήταν πολλοί, και εξακολουθούν κάποιοι να με κατατρέχουν, αλλά έχουμε καιρό ακόμη. Εννοείται συν τοις άλλοις και πολλές από τις ανασφάλειές μου. Ας μην τις δημοσιοποιήσω όμως για να μην τα χρησιμοποιήσει η Κατερίνα εναντίον μου.
Συνέντευξη: Ευθύμιος Ιωαννίδης
Θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη για την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας. Δημήτρη σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία στις καλλιτεχνικές σου ανησυχίες με γνώμονα πάντα το οξυδερκές αισθητήριο που σε διακρίνει!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Μην κλαις ρε Γοργόνα» θα βρείτε εδώ
Βρείτε μας στα social media του Stellasview:
Facebook: https://www.facebook.com/Stellasview-1549199718743717/
Instagram: https://www.instagram.com/stellasview.gr/
Youtube: https://www.youtube.com/c/StellaPerpera
Twitter: https://twitter.com/StellaPerpera
1 Trackback / Pingback