Συνέντευξη διοργανωτών Pocket Dance Festival, Νατάσσα Αραμπατζή - Βίκυ Αγγελίδου & Αλέξανδρος Γκουντινάκης

Η δημοσιογράφος Στέλλα Πέρπερα του stellasview.gr μίλησε με τους διοργανωτές του Pocket Dance Festival, τη Νατάσσα Αραμπατζή, τη Βίκυ Αγγελίδου και τον Αλέξανδρο Γκουντινάκη με σκοπό να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να μας μιλήσουν για τις δράσεις του νεοσύστατου φεστιβάλ, το οποίο ελπίζουμε να καταστεί προϊόντος του χρόνου θεσμός!

Ποιες είναι οι ιδέες και οι αξίες που διέπουν το Pocket Dance Festival; Γιατί αξίζει να το παρακολουθήσει κάποιος επισκέπτης της διεθνούς έκθεσης Θεσσαλονίκης;

Νατάσσα Αραμπατζή: Είναι πολλοί οι λόγοι για να παρακολουθήσει κάποιος το Φεστιβάλ – είτε επισκέπτης, είτε κάτοικος της Θεσσαλονίκης. Κατ’ αρχάς, οι επισκέπτες της ΔΕΘ δε θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν καμία από τις συγκεκριμένες παραστάσεις και τα σεμινάρια στην Έκθεση. Πρόκειται για καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι θα μοιραστούν τη δουλειά τους με το κοινό της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του Pocket Dance Festival. Πρόκειται για πολύ αξιόλογες δουλειές στον τομέα του σύγχρονου χορού – ένας είδος τέχνης που σπανίζει, αν όχι απουσιάζει, από τη ΔΕΘ.

Βίκυ Αγγελίδου: Η Διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης και κάθε Διεθνής διοργάνωση είναι επίσης σταυροδρόμι ιδεών, πολιτισμών και ανθρώπων. Οι επισκέπτες της είναι εδώ για να γνωρίσουν την πόλη και τις εκπλήξεις της. Το Pocket Dance Festival είναι μια ευχάριστη έκπληξη!

Οι αξίες του Pocket μπορούν να συνοψισθούν στα εξής: αυτοοργάνωση, ανεξαρτησία, συμμετοχικότητα ως προς την διοργάνωση, αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο και κοινωνικές προεκτάσεις ως προς το περιεχόμενο, και τέλος πολύτιμη πολιτιστική και καλλιτεχνική ανταλλαγή.

Το φεστιβάλ ουσιαστικά δημιουργήθηκε από 3 ανθρώπους που είναι οι ίδιοι χορευτές εν ενεργεία. Θελήσαμε να αποδείξουμε ότι είναι δυνατό εμείς οι ίδιοι ως χορευτές να αναλάβουμε δράση και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε να μοιραστούμε την τέχνη μας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε. Μπορούμε να το κάνουμε, αν αυτό-οργανωθούμε. Το φεστιβάλ κατάφερε να υποστηριχθεί από ιδιώτες μικρούς χορηγούς και ως εκ τούτου να παραμείνει πλήρως ανεξάρτητο, ως προς τις καλλιτεχνικές και πρακτικές επιλογές του. Όλοι οι άνθρωποι που το υλοποιούμε συζητάμε συνεχώς, δουλεύουμε μαζί, ενώνουμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες και αποφασίζουμε με αρκετή δόση δημοκρατικότητας και κατανόησης! Αποδεικνύουμε ότι είναι δυνατόν να ενώνουμε τις δυνάμεις μας, και τότε κάτι μαγικό συμβαίνει!

Ως προς το περιεχόμενο, όλοι οι συμμετέχοντες είναι επαγγελματίες χορευτές, χορογράφοι και διδάσκοντες, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι παραστάσεις είναι όλες για μας διαμάντια, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Ακόμη υπάρχει ένα σεμινάριο, «Γέφυρες Κίνησης», το οποίο απευθύνεται σε Τρίτη ηλικία και εφήβους και ένα σεμινάριο site specific που πραγματοποιείται στην πλατεία εμπορίου. Ο σύγχρονος χορός είναι πλέον πολύ εξωστρεφής, και εμείς στηρίζουμε την εξωστρέφεια! Να επηρεάζουμε και να επηρεαζόμαστε από την πραγματικότητα.

Τέλος, για 9 μέρες συναντιόμαστε με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Χορευτές, Χορογράφους που διαμένουν στην Ευρώπη αλλά κατάγονται από την Μοζαμβίκη μέχρι την Ιαπωνία και το Μεξικό. Εκτός από την συνάντηση επί σκηνής, έχουμε κάνει την Πτολεμαίου 29^Α ένα «καφενείο», όπου οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί συναντιούνται. Αυτό είναι η απόλυτη ευτυχία, για μας ως διοργάνωση.

Αλέξανδρος Γκουντινάκης: Το Pocket Dance Festival θέλει να προάγει την τέχνη του σύγχρονου χορού στη Θεσσαλονίκη, να φέρει σε επαφή ανθρώπους από διάφορα μέρη και πολιτισμούς τόσο μεταξύ τους όσο και με τον κόσμο της πόλης.

Ποιο είναι το προσωπικό καλλιτεχνικό σας όραμα; Ποια είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις σας από τη θέση των διοργανωτών του Φεστιβάλ;

Ν.Α.: Εγώ, προσωπικά, θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη συνεργασία μεταξύ καλλιτεχνικών χώρων και φορέων που σχετίζονται με το σύγχρονο χορό. Αυτή τη στιγμή παλεύει ο καθένας μόνος του. Οι δράσεις, αν και συχνά επιτυχημένες, είναι σπασμωδικές και παραμονεύει πάντα η κούραση και η απογοήτευση ως ανασταλτικοί παράγοντες. Από τους κρατικούς φορείς δεν ξέρω αν μπορούμε πια να περιμένουμε τίποτα. Ίσως να βοηθήσουν μόνο σε περίπτωση που υπάρχει ένα ήδη κερδοφόρο “προϊόν”.

Β.Α.: Το όραμά μας είναι να κάνουμε τον σύγχρονο χορό ισάξιο με τις υπόλοιπες τέχνες, διότι δυστυχώς ακόμη ο σύγχρονος χορός στην Θεσσαλονίκη και γενικά στην Ελλάδα δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, είναι μια τέχνη που μπορεί να ενώσει πολλές άλλες τέχνες εντός της και να αποτελέσει μια απίστευτης αξίας δημιουργία. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα ετήσιο διεθνές φεστιβάλ σύγχρονου χορού, και για να συμβεί αυτό, να είναι δηλαδή βιώσιμο και να διατηρηθεί στον χρόνο, θα πρέπει οι καλλιτεχνικοί οργανισμοί, οι πολίτες και οι φορείς της πόλης να το στηρίξουν.

Α.Γκ.: Είμαι πολύ περήφανος και χαρούμενος που φέραμε εις πέρας ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα όσο η διοργάνωση αυτού του φεστιβάλ! Ευελπιστώ να εδραιωθεί και να πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πόλη μας, και να γίνεται όλο και καλύτερο.

Ποιες είναι οι κυρίαρχες τάσεις στο σύγχρονο χορευτικό τοπίο;

Ν.Α.: Είναι πολλές οι τάσεις. Και μάλιστα προς διάφορες κατευθύνσεις. Υπάρχει μια τάση προς την απλότητα και μια άλλη προς την ακροβασία και την πολυπλοκότητα. Υπάρχει τάση προς την απουσία σκηνικών και ταυτόχρονα μια άλλη προς τη χρήση όλων των επί σκηνής αντικειμένων στη χορογραφική σύνθεση. Υπάρχει τάση προς την πλήρη απουσία ακόμα και μουσικής και, από την άλλη, μια τάση χρήσης όλο και περισσότερων τεχνολογιών (π.χ. video, 3D projection κλπ.). Ο σύγχρονος χορός εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις!

Β.Α.: Υπάρχουν οι physical παραστάσεις, που εμμένουν στην κίνηση ως το πρωταρχικό στοιχείο της παράστασης. Υπάρχουν οι παραστάσεις που στηρίζονται σε μια ιδέα και στην έρευνα αυτής, όπου εκεί βλέπουμε περισσότερο «εγκεφαλικές» θα λέγαμε παραστάσεις (conceptual). Υπάρχουν οι δια-τεχνικές παραστάσεις που εμπλέκουν λόγο, θεατρικό κείμενο, τραγούδι, εγκαταστάσεις (installation) κ.α.. Υπάρχουν οι παραστάσεις που τους ενδιαφέρει να είναι προσβάσιμες και εμπλέκουν Τρίτη ηλικία, αναπηρία, κ.ο.κ. Υπάρχουν οι παραστάσεις δημοσίου χώρου, που μπορεί να εμπλέξουν αρχιτέκτονες, γλύπτες, ιστορικούς στην διαδικασία. Υπάρχουν αυτά και άλλα τόσα! Ο σύγχρονος χορός έχει πολύ μεγάλο εύρος και βάθος.

Α.Γκ.: Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιες είναι οι κυρίαρχες τάσεις σήμερα. Οι μόδες έρχονται και παρέρχονται. Σημασία έχει κάθε τάση να φιλτράρεται μέσα από το προσωπικό μας στιλ και να δημιουργείται ένα καινούριο προσωπικό κράμα.

Τι συμβουλές θα δίνατε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τον χορό;

Ν.Α.: Να μη φοβούνται! Ακόμα και όταν υπάρχουν δυσκολίες ανυπέρβλητες. Έχουν επιλέξει μία από τις πιο δυνατές παγκόσμιες γλώσσες για να εκφραστούν.

Β.Α.: Θα έλεγα να προετοιμαστούν για δύσκολα χρόνια από άποψη επιβίωσης από την μια, και για χρόνια γεμάτα και δημιουργικά από την άλλη. Να μην σταματούν να ερευνούν τι είναι χορός, γιατί υπάρχουν άπειρα πράγματα εκεί έξω. Και θα έλεγα ότι αν το ψάξουν λίγο παραπάνω, θα καταλήξουν να συνειδητοποιήσουν ότι στην πραγματικότητα ολόκληρος ο κόσμος είναι μέσα τους. Για μένα, όποιος θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι, επιλέγει να μείνει ζωντανός και φτωχός!

Α.Γκ.: Να έχουν συνεχή ενασχόληση με το αντικείμενο. Να έχουν πάθος και όρεξη για δουλειά. Να διευρύνουν τη χορευτική τους εμπειρία διαρκώς, με πολλούς και διαφορετικούς δασκάλους και καθοδηγητές.

Κριτική παράστασης: «Δον Κάρλος» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά του ΚΘΒΕ

Πώς βρίσκετε την εξέλιξη του χορού στην σύγχρονη Ελλάδα; Υπάρχει κάτι που λείπει; Αν ναι, τι είναι αυτό;

Ν.Α.: Οι ευκαιρίες λείπουν. Και φυσικά λείπει η παιδεία στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε σχέση με το τι είναι ο σύγχρονος χορός. Επίσης, υπάρχει ο εξής παραλογισμός: Από τη μία θεωρείται ως είδος πολυτελείας, και από την άλλη είναι από τα πιο κακοπληρωμένα επαγγέλματα στη χώρα μας.

Β.Α.: Λείπει η πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Όλες οι τέχνες πλέον έχουν πανεπιστημιακά τμήματα, εκτός του χορού. Αυτό μας αφήνει πολύ πίσω στην εξέλιξη της δημιουργίας. Λείπει επίσης η επαγγελματική αναγνώριση. Οι απόφοιτοι σχολών χορού παίρνουν ένα πτυχίο που επισήμως αναγνωρίζεται ως «απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης». Και οι περισσότεροι από μας εδώ στην Ελλάδα (περισσότερο από το εξωτερικό) έχουμε τελειώσει και μια δεύτερη πανεπιστημιακή σχολή. Είναι ντροπή και κρίμα. Λείπει η αναβάθμιση του προγράμματος των υπαρχουσών επαγγελματικών σχολών. Ο χορός τρέχει, κινείται, αλλάζει ανά χρόνο. Η απόλυτη αντίφαση είναι ότι οι σχολές ακολουθούν ένα πρόγραμμα σπουδών 40 χρόνων πίσω. Τέλος λείπει η στήριξη στην παραγωγή παραστάσεων. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη στήριξη από τους φορείς, τους οργανισμούς και το κράτος. Αλλιώς η τέχνη μας δεν είναι βιώσιμη.

Α.Γκ.: Σίγουρα ο σύγχρονος χορός είναι σε πολύ καλύτερο δρόμο στη χώρα μας σε σχέση με το παρελθόν. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα σε ποικιλία ειδών και επίπεδο χορευτών και δασκάλων σε σχέση με το εξωτερικό. Αν κάτι λείπει, ακόμα, είναι το μέγεθος και η εξοικείωση του κοινού.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη όσο περνούν τα χρόνια τι βλέπετε στον εαυτό σας να έχετε δανειστεί από τους δασκάλους και καθοδηγητές που είχατε όλα αυτά τα χρόνια;

Ν.Α.: Τεχνικές, αισθητική, τρόπους δουλειάς, τα πάντα όλα! Ό,τι σου ταιριάζει από κάθε άτομο το δανείζεσαι, το φιλτράρεις και το αναμιγνύεις με τα υπόλοιπα στοιχεία του χορού που έχεις κατακτήσει.

Β.Α.: Δεν έχω δανειστεί. Έχω ποτιστεί! Από δύναμη, θέληση, αγάπη για αυτό που κάνω, έμπνευση, την ιδέα ότι όλα είναι δυνατά και ότι απλά σε αυτήν την ζωή θα υπηρετήσω αυτό που με κάνει να αναπνέω. Και αυτήν την αγάπη προσπαθώ να την βάζω σε κάθε τι που κάνω, στον χορό, στην δημιουργία, στην διδασκαλία, για να ταξιδεύει και να μιλάει κάπως στους ανθρώπους.

Α.Γκ.: Να μην τα παρατάω ποτέ! Να συνεχίζω να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτό που αγάπησα με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος.

Συνέντευξη: Στέλλα Πέρπερα

Ευχαριστώ πολύ τη Νατάσσα, τη Βίκυ και τον Αλέξανδρο για την προσήνειά τους και τους εύχομαι να είναι γέροι και να μπολιάζουν τις ανήσυχες ψυχές με τα νάματα του χορού!