Στις 29 Ιουλίου του 2004 το Ελληνικό θέατρο, πεντάγραμμο, αλλά και ο Ελληνικός κινηματογράφος, χάνουν ένα πολύ μεγάλο αστέρι που έγραψε με χρυσά γράμματα τη δική του ιστορία, την αγαπημένη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μη θαυμάζει το μπρίο και τον αυθορμητισμό της, και δεν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει γελάσει με το γνωστό “μωρή αει στο διάολο πρωί πρωί…” .
Γεννημένη στην Κέρκυρα, κόρη του Γιάννη και της Καλλιόπης Βλαχοπούλου, από μικρή έδειξε την αγάπη της και το ταλέντο της στο τραγούδι. Οι πρώτες της εμφανίσεις είναι σε ένα ζαχαροπλαστείο στη Σπιανάδα. Αργότερα, μαζί με τον πρώτο της σύζυγο κατεβαίνει στην Αθήνα, και εκεί ο μεγάλος Μίμης Τραϊφόρος είναι αυτός που της προτείνει να τραγουδάει κάθε βράδυ στο “βαριετέ” στο Ζάππειο. Από εκεί ξεκινάει λοιπόν η πορεία της στο τραγούδι. Ερμηνεύει κυρίως τζαζ μουσική σε Ελλάδα και εξωτερικό και γρήγορα κερδίζει τον τίτλο της “Βασίλισσας της τζαζ”. Κατά τη διάρκεια μάλιστα κάποιας περιοδείας όπου ερμηνεύει τραγούδια του Γιάννη Σπάρτακου την καλεί να τραγουδήσει ο Σάχης της Περσίας, και γοητευμένος από τη φωνή της της χαρίζει ένα μενταγιόν.
Λίγο αργότερα έρχεται στη ζωή της το θέατρο. Η πρώτη της εμφάνιση, ήταν το 1954 στο θέατρο της Σοφίας Βέμπο στην επιθεώρηση “Σουσουραδα”. Η ίδια δηλώνει ότι ντρεπόταν πάρα πολύ να βγει στη σκηνή , ώσπου της έδωσε μια σπρωξιά ο Μίμης Τραϊφόρος και βγήκε για να κάνει το νούμερό της. Η επιτυχία ήταν τεράστια, με αποτέλεσμα να αναλαμβάνει κι άλλα νούμερα, κι άλλους ρόλους και να καθιερωθεί πλέον ως ηθοποιός.
Συμμετέχει σε σπουδαίες παραστάσεις όπως η “Οδός ονείρων”, ερμηνεύοντας μια από τις “αδελφές Τατα” και συνεργάζεται με όλους τους σπουδαίους πρωταγωνιστές της εποχής.
Στη συνέχεια έρχεται σε επαφή με τον κινηματογράφο. Το ντεμπούτο της το κάνει στην ταινία “Πρωτευουσιανικες περιπέτειες”. Ακολουθούν συμμετοχές σε διάφορες άλλες ταινίες, ώσπου ο Γιάννης Δαλιανίδης είναι αυτός που την επιβάλλει στη Φίνος Φιλμς, παρά τις αρχικές αντιδράσεις του Φιλοποίμενα Φίνου. Γυρίζει τις κλασσικές αγαπημένες μας ταινίες , που μέχρι σήμερα γελάμε, θυμόμαστε όλες τις ατάκες ,τραγουδάμε τα τραγούδια κι έτσι οι επιτυχίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Χαρακτηριστικό είναι το εξής γεγονός: Όταν Ο Γιάννης Δαλιανίδης άκουσε στο ραδιόφωνο πως ο Δημήτρης Ψαθάς ολοκλήρωσε το έργο “Η χαρτοπαίχτρα” και είναι διαθέσιμο έτρεξε να τηλεφωνήσει στον Φίνο και να του πει “Θέλω να κλείσεις το έργο για τη Ρένα”. Η απάντηση που πήρε ήταν “Το έχω ήδη κλείσει”. Την περίοδο 1967-69 μετακομίζει στην εταιρεία “Καραγιάννης Καρατζόπουλος” γυρίζοντας επίσης κάποιες από τις αγαπημένες μας ταινίες και το 1969 επιστρέφει στη Φίνος Φιλμ και συνεχίζει την ήδη καταξιωμένη πορεία της στον κινηματογράφο.
Η ύφεση του κινηματογράφου, στα τέλη της δεκαετίας του του 70 την οδηγεί στα στούντιο των βιντεοταινιών και αργότερα στα τηλεοπτικά πλατό. Η ίδια είχε δηλώσει πως έκανε και λάθη στην καριέρα της , τα οποία όμως δε κατάφεραν να την αμαυρώσουν γιατί στη συνείδηση του κόσμου , έμειναν οι κλασσικές ταινίες του Φίνου.
Το κοινό τη λάτρεψε για τον αυθορμητισμό της. Είχε την ικανότητα να αυτοσχεδιάζει , πολλές φορές αλλάζοντας όλο το κείμενο. Κάποιες φορές δε διάβαζε καν τους ρόλους της απλώς τους έφτιαχνε, ανάλογα με τη διάθεση και το ύφος του κειμένου. Όταν ο παραγωγός Γιώργος Παυριανός πήγε να της προτείνει να ερμηνεύσει στο ραδιόφωνο την “Νίνα” από το “Τρίτο Στεφάνι” τη ρώτησε αν έχει διαβάσει το βιβλίο και του απάντησε πως δε διαβάζει ούτε τους ρόλους της, πόσο μάλλον ένα βιβλίο.
Η μάνα μας, η φίλη μας, η γειτόνισσά μας, η μεγαλύτερη καρδιά του Ελληνικού Κινηματογράφου άφησε την τελευταία της πνοή στις 29 Ιουλίου του 2004. Όσοι τη γνώρισαν λένε πως ήταν πολύ φιλότιμος άνθρωπος και ότι πάντα βοηθούσε τους συνανθρώπους της. Είχε βοηθήσει πολλούς φίλους και συναδέλφους της όπως την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Χρόνη Εξαρχάκο και πολλούς άλλους, χωρίς η ίδια να αναφέρεται ποτέ σε αυτό. Ήταν λάτρης του ψαρέματος και της μαγειρικής, βαθιά θρησκευόμενη, οπαδός του συντηρητισμού, μα πάνω από όλα μια υπέροχη καλλιτέχνης που μας άφησε σπουδαία παρακαταθήκη.
Κάντε το πρώτο σχόλιο