Ο Nικόλας Τσαπακίδης, αρχιτέκτων, Automotive Designer και εικαστικός, μίλησε στο stellasview.gr και στην Αγγελική Κερπιτσοπούλου με αφορμή την έκθεση Motorein στην αίθουσα τέχνης Vlassis Art Gallery.
Ο Νικόλας Τσαπακίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1975. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου ενώ στη συνέχεια ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό στο Automotive Design στο πανεπιστήμιο του Coventry. Εργάστηκε για σειρά ετών σε αντιπροσωπείες πολυτελών αυτοκινήτων στη Μ. Βρετανία και την Ελλάδα ενώ έχει ασχοληθεί εκτενώς με αναπαλαιώσεις κλασσικών οχημάτων.
Ο τίτλος της έκθεσης είναι Motorein από το motor & το reincarnation. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις;
Η σχέση ανάμεσα στις δύο έννοιες είναι το βασικό concept της δουλειάς μου. Θα μπορούσα να επιχειρήσω να μετεμψυχώσω οτιδήποτε σε object of desire, απλώς ως petrolhead επέλεξα αντικείμενα από τον κόσμο του μηχανοκίνητου.
Τι θέλησες να αναδείξεις μέσα από την έκθεσή σου;
Πολλές φορές διακρίνω μία “κρυμμένη” ομορφιά σε εξαρτήματα τα οποία είναι σχεδιασμένα να εκτελούν κάποια μηχανική λειτουργία. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω σε αυτά τα αντικείμενα πρωταγωνιστικό ρόλο αναδεικνύοντας/αποκαλύπτοντας την “κρυφή” αυτή ομορφιά μέσα από μια νέα μορφή. Form follows function, follows form!
Γιατί η επαναχρησιμοποίηση αντικειμένων από μηχανοκίνητα συγκεκριμένα; Τι σε κέντρισε σε αυτό;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά, αυτό που ξέρω είναι ότι για πρώτη φορά έπιασα το τιμόνι μιας Alfa Romeo στην ηλικία των τεσσάρων ενώ στα εννιά μου οδηγούσα μόνος μου το οικογενειακό αυτοκίνητο. Αρκετά χρόνια αργότερα όταν σπούδαζα αρχιτεκτονική, σε κάθε project υπήρχε πάντα ένα στοιχείο μηχανοκίνητου. Για παράδειγμα όταν ήρθε η ώρα να μελετήσουμε το κεφάλαιο “σκάλες” εγώ επέλεξα τη σκάλα του κλασσικού κόκκινου Λονδρέζικου διώροφου λεωφορείου. Το μικρόβιο προϋπήρχε, η τεχνική απλά άλλαξε/εξελίχθηκε.
Πώς επιτυγχάνεται η μετάβαση από απλό αντικείμενο σε έργο τέχνης;
Αν μπορούσα να περιγράψω με λέξεις (γραπτά ή προφορικά) αυτήν την τόσο περίπλοκη σκέψη, πιθανότατα δε θα είχα την ανάγκη ή τη δυνατότητα να την ολοκληρώσω.
Πώς λειτούργησε το γεγονός ότι κάθε αντικείμενο στην έκθεσή σου έχει τη δική του προσωπική Ιστορία;
Πρόσφατα παρακολούθησα ένα σεμινάριο σχετικά με την επικοινωνία και ο εισηγητής ανέφερε τα τρία βήματα της επιτυχίας: Άκου, Σκέψου και μετά Μίλα. Το κάθε εξάρτημα έχει έτσι κι αλλιώς τη δική του ιστορία, ανήκει στη δική του ράτσα και έχει προσθέσει ένα διαφορετικό λιθαράκι στην ιστορία του engineering και του design, η δική μου δουλειά είναι να ακούσω και να σκεφτώ τι έχει ‘‘πει’’ το κάθε αντικείμενο και να γράψω μια νέα ιστορία.
Πώς θα όριζες το ωραίο μέσα από τα έργα που παρουσιάζεις στην έκθεσή σου;
Το ωραίο είναι υποκειμενικό, σκοπός μου δεν είναι να αρέσουν τα έργα μου σε όλους ή σε πολλούς. Αυτό που θέλω να δω είναι εκείνο το αυθόρμητο, παιδικό, πονηρό χαμόγελο που ομολογεί πόθο και έκπληξη!
Σε τι βαθμό επηρέασε το μέσο, τα υλικά και τις τεχνικές σου;
Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό η ιστορία και το προφίλ του κάθε εξαρτήματος με βοηθούν όσον αφορά στις ισορροπίες χρωμάτων και υφών. Έχοντας λοιπόν μια δεδομένη εικαστική “αφετηρία” νιώθω ελεύθερος ως προς τις επιλογές μου για την ολοκλήρωση κάθε έργου.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Στο μέλλον θα ήθελα να δουλέψω πάνω σε νέες τεχνικές και πιο εξεζητημένα εξαρτήματα. Για παράδειγμα ένα από τα επόμενα έργα εκτός από τον φωτισμό θα έχει τη δυνατότητα να αναπαράγει μουσική μέσω Bluetooth από το κινητό τηλέφωνο του χρήστη. Ένα άλλο έργο θα λειτουργεί ανέπαφα με μια κίνηση του χεριού.
Παράλληλα ψάχνω διαρκώς στο διαδίκτυο (και όχι μόνο) για εξαρτήματα που αφ’ ενός έχουν γράψει ιστορία αφ’ ετέρου μπορούν να υλοποιηθούν σε object of desire ικανά να προκαλέσουν αυτό που προανέφερα, «το αυθόρμητο, παιδικό, πονηρό χαμόγελο που ομολογεί πόθο και έκπληξη!»
Συνέντευξη: Aγγελική Κερπιτσοπούλου
Ευχαριστώ εκ βαθέων το Νικόλα Τσαπακίδη για την προθυμία του στο να πραγματοποιηθεί αυτή μας η συνομιλία και του εύχομαι καλή συνέχεια στο ξεκίνημα της εικαστικής του πορείας!
Κάντε το πρώτο σχόλιο