Η θεατρολόγος και σκηνοθέτις Δήμητρα Τσάκου μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη με αφορμή την παράσταση «Σαν παλιά φωτογραφία» που ανεβαίνει στο θέατρο Αυλαία από σπουδαστές της στο θεατρικό εργαστήρι του «Alte Fablon».
Πότε πρωτοήλθες σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη πορεία στον χώρο της τέχνης;
Πρωτοήλθα σε επαφή με το θέατρο σε εξαιρετικά μικρή ηλικία, ως θεατής, και από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκα. Ζητούσα επόμενα από τους γονείς μου να βλέπω θέατρο οπωσδήποτε μία φορά την εβδομάδα ακόμα και τις ίδιες παραστάσεις, ξανά και ξανά. Από εκεί και πέρα η πορεία υπήρξε προδιαγεγραμμένη. Το παιδί που αγάπησε το θέατρο εξελίχτηκε σε έναν ενήλικα που επέλεξε συνειδητά να το σπουδάσει και μέχρι σήμερα είναι ίσως η μόνη επιλογή για την οποία δεν έχω μετανιώσει.
Υπογράφεις τη σκηνοθεσία της παράστασης «Σαν παλιά φωτογραφία» από σπουδαστές σου στο θεατρικό εργαστήρι του «Alte Fablon». Τι θα έχει να δει και να ζήσει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;
Πρόκειται για μία παράσταση που δημιουργήθηκε μέσα από τη εργαστηριακή δουλειά και τριβή στο Θεατρικό Εργαστήρι του Πολυχώρου Τέχνης «Alte Fablon». Αγαπημένοι ήρωες από εμβληματικά θεατρικά αποσπάσματα συναντιούνται για λίγο για να ξαναζήσουν στιγμές που τους σημάδεψαν για πάντα. Όλοι μαζί, σαν παλιά φωτογραφία, ζωντανεύουν για λίγες μόνο στιγμές, ίσα-ίσα για να χορέψουν ένα τελευταίο βαλς. Ύστερα θα επιστρέψουν και πάλι στην αιωνιότητα. Και θα γίνουν μια ωραία φωτογραφία, κρεμασμένη στον τοίχο της ανθρωπότητας…
Ασχολείσαι χρόνια με τη διδασκαλία της υποκριτικής τέχνης σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς. Ποια είναι η εκτίμησή σου με βάση την πείρα σου για τη θεατρική αγωγή και παιδεία στην Ελλάδα εν γένει και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη μας;
Πιστεύω πως ζούμε σε μια εποχή που σίγουρα δεν προωθεί την καλλιτεχνική εκπαίδευση και τις ανθρωπιστικές σπουδές συνολικά. Συν τω χρόνω, παρατηρώ μια μεγάλη έκπτωση στις συνθήκες, τις υποδομές και τις απολαβές στον τομέα αυτό. Όσοι ζούμε από την καλλιτεχνική διδασκαλία βιώνουμε μεγάλη ένδεια και ανασφάλεια, ενώ όσοι φορείς λειτουργούν έχουν συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό, προσαρμοζόμενοι στη νέα οικονομική πραγματικότητα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ακόμη αξιόλογες προσπάθειες παροχής ουσιαστικής καλλιτεχνικής παιδείας στη χώρα, αλλά και στην πόλη μας, οι οποίες όμως κρύβουν από πίσω μεγάλο αγώνα και κόπο και σίγουρα πολλή-πολλή αγάπη για την τέχνη.
Τι θα συμβούλευες σε κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει τον ίδιο επαγγελματικό κλάδο με εσένα;
Όλα αυτά τα χρόνια έρχομαι καθημερινά σε επαφή με νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με το θέατρο επαγγελματικά και η στάση μου είναι πάντα η ίδια. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα στην εποχή μας, οφείλουμε στον εαυτό μας να ακολουθούμε τα όνειρά μας και να παλεύουμε για αυτά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελπιδοφόρο από έναν νέο άνθρωπο που θέλει να αφοσιωθεί στην τέχνη και πιστεύει στο δικό του καλλιτεχνικό όραμα. Οπότε σαφώς τους παροτρύνω να το δοκιμάσουν. Αυτό που πάντα, ωστόσο, προσπαθώ να τονίζω είναι να μην αφήνουν πίσω το κομμάτι της εκπαίδευσης, σε μία εποχή που δεν προωθεί ιδιαίτερα τον κόπο και τη μάθηση. Ένας καλλιτέχνης, κατά την άποψή μου, οφείλει να έχει μία συνολική κατάρτιση, θεωρητική και πρακτική. Είναι αυτό που θα του προσδώσει τη δική του καλλιτεχνική προσωπικότητα, για να μπορέσει να σταθεί στη σκληρή πραγματικότητα της σημερινής «καλλιτεχνικής αγοράς».
Στην ερώτηση τι σου έχει διδάξει το θέατρο στην προσωπική σου ζωή τι θα απαντούσες;
Στην προσωπική μου ζωή το θέατρο μου έχει διδάξει την ομαδικότητα, τη σκληρή δουλειά, την επιμονή. Αλλά και την πίστη στο ανέφικτο και στη μαγεία, Μία «μαγική» στιγμή στο θέατρο σε αποζημιώνει για τόσες πολλές δύσκολες στιγμές, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε…
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη, σε μια εποχή όπου η ενασχόληση με την τέχνη είναι ένας τομέας που δεν μπορεί να υποσχεθεί σταθερότητα και ικανοποιητικές οικονομικές απολαβές, ως καλλιτέχνης από πού πιστεύεις ότι πηγάζει αυτή η στροφή των νέων σε σπουδές, όπως το θέατρο για παράδειγμα;
Νομίζω πως δεν πρόκειται για στροφή, αλλά για μία διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει τα συναισθήματα και τις ανησυχίες του, με έναν τρόπο δημιουργικό, που θα του γεμίσει την ψυχή και θα δώσει μια άλλη διάσταση στη ζωή του. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως ένα μέρος των παιδιών αυτών, που επιλέγουν την καλλιτεχνική ενασχόληση, πηγάζει από τη σύγχρονη πραγματικότητα των social media, που ευνοεί την γρήγορη και χωρίς κόπο αναγνωρισιμότητα. Αν και φυσικά πρόκειται μόνο για μία εικονική πραγματικότητα. Η πραγματική τέχνη βρίσκεται εκεί έξω…
Συνέντευξη: Eυθύμιος Ιωαννίδης
Ευχαριστώ πολύ τη Δήμητρα Τσάκου για την πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία μας και της εύχομαι καλή συνέχεια στην καλλιτεχνική της πορεία!
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Σαν παλιά φωτογραφία» θα βρείτε εδώ
Κάντε το πρώτο σχόλιο