Εν όψει της ατομικής έκθεσης της εικαστικού Σόφης Σενόγλου, με τίτλο “Πιθανός χώρος”, που παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, το stellasview.gr και η Αγγελική Κερπιτσοπούλου συνομίλησε μαζί της.
Τι ρόλο παίζει το κενό στα έργα σου; Τι δηλώνει; Πόσο σημαντική είναι η παρουσία του;
Στα έργα μου, το χάος έχει τη μορφή του κενού χώρου. Απενεργοποιημένο, σε μια προσπάθεια να οργανώσω μέσω της αφαίρεσης την αταξία του. Είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωγραφικής μου επιφάνειας, διότι οι μορφές που σχεδιάζω βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση μαζί του. Είναι χώρος που δύναται να εξελιχθεί, των άπειρων πιθανοτήτων.
Ο Miguel Fernardez Belmonte, επιμελητής της έκθεσης “Πιθανός χώρος” αναγνώρισε κοινά σημεία της δουλειάς σου με αυτή της Κινεζικής και Ιαπωνικής τέχνης. Είναι κάτι που αναγνωρίζεις συνειδητά και εσύ η ίδια; Αν ναι πώς αποτυπώνεται αυτό στα έργα σου;
Καταλαβαίνω πως οι αισθητικές μας προτιμήσεις υποδόρια, καθορίζουν τις επιλογές που κάνουμε. Αυτό γίνεται ασυνείδητα, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Η ζωγραφική που ονειρεύομαι, έχει απλότητα και βάθος πεδίου, λιτή κομψότητα και φυσικότητα.
Οι ανθρώπινες μορφές σου παρουσιάζονται σιωπηλές, με μια βαθιά εσωτερικότητα. Γιατί αυτή η επιλογή;
Είναι η αναγκαιότητα μιας γόνιμης σιωπής. Γόνιμη επειδή επιτρέπει στον εσωτερικό εαυτό να υπάρχει γαλήνια. Καθώς μεγαλώνω, αναγνωρίζω πόσο αφύσικα επιδιώκουμε να γεμίσουμε την πολύτιμη σιωπή με ανώφελες και «θορυβώδεις» επιλογές. Πολλές φορές τα έργα μας φανερώνουν χωρίς να το επιδιώκουμε, τα βαθύτερα αιτήματα του εαυτού μας- σχεδόν κάθε φορά εκπλήσσομαι με αυτό!
Αν και οι εικόνες σου “δεν είναι σκιές ή αναμνήσεις”, το έργο σου ως συλλογή από σχέδια με μολύβι αποπνέει έντονα ένα αίσθημα νοσταλγίας. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Αν ονομάσουμε νοσταλγία, αυτό που διαφαίνεται εξαιτίας της επιλογής μου να δουλέψω την ενότητα των έργων αποκλειστικά με μολύβια, προκύπτει γιατί το μέσο αυτό, μας συνδέει με το παιδί που σχεδιάζει στο περιθώριο του βιβλίου του εν ώρα μαθήματος.
Και εν συνεχεία ποια είναι η εικαστική σου σχέση με το παρελθόν, τις μνήμες, την ανάμνηση;
«Όλος ο χρόνος αιωνίως παρόν, αλύτρωτος» είπε κάποτε ο Θ. Αγγελόπουλος. Για μένα όλος αυτός ο χρόνος είναι μία πηγή. Σκύβω, πίνω και καθρεφτίζομαι.
Οι μορφές σου φαίνονται σαν να έχουν αποκοπεί στιγμιαία από τη δημόσια ζωή τους και να έχουν μεταφερθεί κάπου αλλού. Γιατί αυτό;
Συχνά δημιουργώ έργα, από το ερέθισμα μιας μορφής που «εκτίθεται» σε δημόσια θέα. Αποσπώντας την εικόνα αυτή από το πλαίσιο που την περιβάλλει, την οικειοποιούμαι καθώς στην πορεία μετασχηματίζεται από τα δικά μου μέσα. Με τη μεταφορά της εντός κενού, δηλαδή χώρου που προσφέρει δυνατότητες στη φαντασία του παρατηρητή, επιθυμώ να αποδοθεί κάτι οικουμενικό, η ανθρώπινη κατάσταση.
Γιατί επέλεξες ως εργαλείο σου το μολύβι, που συνήθως συνδέεται με την πρώτη καταγραφή μιας ιδέας;
Υπάρχει μία παροιμία της Ανατολής που λέει: « Όταν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, κοίταζε από πού έρχεσαι». Ένοιωσα την ανάγκη να βρω κάτι το θεμελιώδες.
Οι μορφές στο έργο σου φαίνεται να μην έχουν συνείδηση το πού βρίσκονται. Μοιάζει να βρίσκονται κάπου μέσα σε ένα όνειρο. Είναι κάτι που έγινε συνειδητοποιημένα; Αν ναι, γιατί;
Κατά ένα μέρος, η αίσθηση απορρέει από τον μετεωρισμό των μορφών μέσα στο απενεργοποιημένο φόντο. Αυτός ο «Πιθανός Χώρος» που υποδηλώνεται με τη μορφή του κενού, μεταξύ άλλων είναι και τόπος μέσα στον οποίον ελευθερώνεται το άυλο σώμα της φαντασίας. Παρόλο που οι φιγούρες, μοιάζουν να στέκονται αποστασιοποιημένες από το βλέμμα του θεατή, επί της ουσίας τον καλούν να μετέχει, γεμίζοντας με εικασίες το ελλείπον.
Τέλος, ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Στην εικαστική εκδοχή τους, τα μελλοντικά μου σχέδια φτάνουν ως τα πρώτα ίχνη από την επόμενη ιδέα. Σε ένα ευρύτερο πεδίο, ονειρεύομαι την Τέχνη όλο και πιο κοντά στην καθημερινή ζωή της ελληνικής πραγματικότητας. Στα άμεσα σχέδιά μου, να υπερασπίζομαι αυτό το όραμα μέσω της ιδιότητάς μου ως «κυρία των εικαστικών» όπως αρέσει στους μαθητές μου να με αποκαλούν.
Συνέντευξη: Αγγελική Κερπιτσοπούλου
Διάρκεια έκθεσης: 14/05 – 20/06/2019
Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00-16.00
Σάββατο: 11.00-15.00
Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης
Γενί Τζαμί, Αρχαιολογικού Μουσείου 30
Μini Bio:
Η Σόφη Σενόγλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1967. Σπούδασε γραφικές τέχνες και αποφοίτησε από Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με δασκάλους τον Δημήτρη Κοντό και τον Βαγγέλη Δημητρέα. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε δημόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς φορείς, και μεταξύ άλλων το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, η γκαλερί TinT, η γκαλερί a.antonopou
Κάντε το πρώτο σχόλιο