Ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης Στάθης Μαυρόπουλος μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την παράσταση Ορέστεια.
Η αριστουργηματική τριλογία Ορέστεια του Αισχύλου, βρήκε εκ νέου το δρόμο της για τη θεατρική σκηνή, και φέτος ανεβαίνει στο Θέατρο Αυλαία. Πρόκειται το δίχως άλλο, για ένα τολμηρό εγχείρημα που βρήκε ανταπόκριση από τους θεατές. Η σκηνοθεσία είναι του Στάθη Μαυρόπουλου, ο οποίος είναι και εκ των πρωταγωνιστών, γνωστού και από τη διαδρομή του ως μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης». Συνομιλήσαμε λοιπόν μαζί του για την καλλιτεχνική αυτή πρόκληση και σας παραθέτουμε τη συνομιλία μας.
Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στον χώρο της τέχνης;
Θα φαίνεται ότι προδίδω την ηλικία μου (γέλια), αλλά δε θυμάμαι συγκεκριμένα την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Ως αναμφίβολη εικόνα όμως θυμάμαι τον πατέρα μου να ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά όλους τους ηθοποιούς, Έλληνες και ξένους, όντας φανατικός θεατής του κινηματογράφου. Εικόνα που δε λησμονιέται και με ακολουθεί επίσης είναι όταν στο σχολείο είδα το «Περιμένοντας τον Γκοντό» από τη νεοσύστατη τότε Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» σε σκηνοθεσία Νίκου Χουρμουζιάδη. Δεν μπορώ λοιπόν να πω με σιγουριά τι με οδήγησε στη συγκεκριμένη πορεία, ένα είναι, ωστόσο, σίγουρο ότι δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στη συνθήκη της παρούσας κοινωνίας, της κυρίαρχης ηθικής, θεσμικής και προσωπικής, είναι δυνατή η πρόσληψη και αποδοχή των ιδεών του αρχαίου δράματος από το κοινό;
Αν πάρουμε ένα από τα έργα του αρχαίου δράματος, ας πούμε χάριν διευκόλυνσης την Ηλέκτρα ή τη Μήδεια, και τη δώσουμε να τη διαβάσει ένας κάτοικος από κάθε μία ήπειρο, το ζήτημα που ίσως να τον ξενίσει και αυτό για τις πρώτες σελίδες μόνο, είναι τα ονόματα. Όλα τα υπόλοιπα στον πυρήνα τους είναι ίδια για τον κάθε ένα πολιτισμό, με τη δική του προσωπική ανάγνωση πάντα ο καθένας σίγουρα, πάντως έννοιες όπως: εκδίκηση, έρωτας ή δικαιοσύνη μοιάζουν παντού οι ίδιες.
Το ναζιστικό καθεστώς ανέβασε την «Ορέστεια» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 για να αναδείξει την επικράτηση της αρίας φυλής και οι Παζολίνι-Γκάσμαν, αμέσως μετά τον πόλεμο, για να τιμήσουν την ειρήνη. Εσείς γιατί την επιλέξατε;
Κάθε φορά που έπεφτε αυτό το κείμενο στα χέρια μου, από τα φοιτητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, ένιωθα ότι διάβαζα ένα υπέροχο ποίημα, μια αριστοτεχνικής πλοκής περιπέτεια, μια συνταρακτική τραγωδία και για να έρθω στην εποχή μας ένα Netflix πριν από το Netflix. Αυτό όμως που δε θα ήθελα να παραλείψω είναι η επιλογή μου να πάρω αυτό το αριστούργημα του δυτικού πολιτισμού και με μια επιλογή ενός «ενορχηστρωμένου μπάχαλου» να το συστήσω και σε αυτούς που αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή του.
Πώς θα θέλατε αλήθεια να είναι το μέλλον του θεάτρου και των άλλων τεχνών γενικότερα;
Όσο έχει νέους ανθρώπους με ιδέες και αγάπη για αυτό που κάνουν, μόνο φωτεινό και όμορφο μπορώ να το δω.
«Ο παθός, μαθός» («το πάθημα γίνεται μάθημα») ακούγεται στον «Αγαμέμνονα». Επιχειρώντας μια αναλογία: Τι θεωρείτε πως οι Έλληνες ως λαός δεν εννοούμε να μάθουμε ;
Θα έλεγα με σιγουριά ότι αν δε μάθαμε κάτι είναι ότι δεν είμαστε ο περιούσιος λαός, πως ο Αισχύλος είναι μεν ο παππούς μας, αλλά σίγουρα έχει και άλλα εγγόνια. Καιρός να πάψουμε να θεωρούμε ότι όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς, τώρα τελευταία έμαθαν να τρώνε και άλλο φαγητό εκτός από βελανίδια.
Τι θα συμβουλεύατε σε κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει τον ίδιο επαγγελματικό κλάδο με εσάς;
Να έχει πάθος, και όλα τα άλλα, καλά και κακά, θα τού φανερωθούν.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη τι ξορκίσατε με την ενασχόλησή σας με την Τέχνη;
Δεν ξορκίζω τίποτα. Ξορκίζει μόνο όποιος θέλει να διώξει κάτι από μέσα του, εγώ αντιθέτως θέλω να είμαι πάντα γεμάτος.
Συνέντευξη: Eυθύμιος Ιωαννίδης
Ευχαριστώ πολύ τον Στάθη Μαυρόπουλο για την απλότητά του και την ενδιαφέρουσα συνομιλία μας και του εύχομαι καλή συνέχεια στην ήδη σπουδαία καλλιτεχνική πορεία του.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ
Η Υπόκλιση & το Χειροκρότημα εδώ:
Κάντε το πρώτο σχόλιο