Ο ταλαντούχος Θεσσαλονικιός ηθοποιός και μουσικός Πάνος Ζώης, μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την καλλιτεχνική πορεία του, τη μουσική και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Πάνο, εξ απαλών ονύχων ασχολείσαι με τη μουσική. Τι είναι αυτό που θυμάσαι, ωστόσο, πιο καθαρά από την παιδική σου ηλικία και που σε ώθησε να συνειδητοποιήσεις ότι θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;
Αυτό που θυμάμαι έντονα από την παιδική μου ηλικία είναι ότι είχα μια ανεξήγητα έμφυτη σιγουριά ότι το τραγούδι δε συνιστά επιλογή για μένα, αλλά μονόδρομος. Δεν υπήρξε, άλλωστε στιγμή ή αμφιβολία ότι μπορεί να ακολουθήσω έναν άλλο δρόμο. Από πολύ μικρός περίμενα πώς και πώς να μείνω μόνος στο σπίτι για να τραγουδήσω. Ανυπομονούσα για κάθε σχολική γιορτή και έκανα με τις ώρες πρόβα στον καθρέφτη. Η μουσική πάντα με έκανε να νιώθω ελεύθερος και ξεχωριστός. Σε όλο αυτό συνέβαλαν αναμφισβήτητα και οι γονείς μου που μου μάθανε από μικρή ηλικία να έχω θάρρος και να διεκδικώ τα όνειρά μου.
Παρακολουθώντας σε στη σκηνή, ο τρόπος που ερμηνεύεις θα έλεγε κανείς ότι εκπέμπει ακραιφνή θεατρικότητα, αλλά και μια νοσταλγική αύρα. Αλήθεια, ποια εποχή σε συγκινεί μουσικά;
Νομίζω ότι η ερμηνεία έχει να κάνει με την ψυχή. Ανεξήγητο και μοναχικό βίωμα. Είναι αυτή η στιγμή που χάνεις την αίσθηση του χρόνου και του χώρου και νιώθεις μόνο το συναίσθημα. Είναι η ευθύνη του λόγου να υποκλιθεί στο συναίσθημα. Όταν δίνεις τη σωστή βαρύτητα στην κάθε λέξη και ζεις τη στιγμή. Ταυτίζομαι με διάφορες μουσικές περιόδους, αλλά βρίσκω ιδιαιτέρως ελκυστική τη Ρετρό εποχή, όπως χαρακτηρίζεται το ελαφρό τραγούδι της εποχής του 1940-50. Λατρεύω την ευαισθησία και τον ρομαντισμό αυτής της εποχής. Κρύβει μια αυθεντικότητα.
Συνηθίζουμε να βάζουμε ταμπέλες στην τέχνη και να διαφοροποιούμε το ποιοτικό αποτέλεσμα ανάλογα με την κατηγοριοποίηση. Αυτό ισχύει σαφώς και για τη μουσική. Ποια είναι η άποψη σου για αυτήν την κατηγοριοποίηση και πόσο τελικά χαρακτηρίζει έναν καλλιτέχνη;
Δε με απασχόλησαν ποτέ οι ταμπέλες και ποτέ δεν υπήρξα ρατσιστής με κάποιο συγκεκριμένο είδος. Όλα τα είδη εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και παντού οι ταλαντούχοι λάμπουν. Η ποιότητα δεν έχει να κάνει με το είδος, αλλά με τη μονάδα. Να είσαι συνεπής με το κοινό και με τον εαυτό σου. Σίγουρα όμως υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μας δείχνουν το αντίθετο. Αυτό έχει να κάνει με το κριτήριο του καθενός το οποίο και διαμορφώνεται από το γνωστικό του πεδίο… Αν ο καθένας μας παραδείγματος χάριν από μικρή ηλικία μάθαινε μουσική, μετέπειτα στην ενήλικη ζωή του θα είχε πολύ διαφορετικές απαιτήσεις. Γιατί αυτός που δεν ξέρει ποιο είναι το καλό, δεν μπορεί να ξέρει ούτε ποιο είναι το κακό.
Τι πιστεύεις ότι είναι πιο σημαντικό για έναν καλλιτέχνη σήμερα: το ταλέντο, η τύχη ή οι δημόσιες σχέσεις;
Είναι ένας συγκερασμός πραγμάτων. Πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος στο κατάλληλο σημείο και να έχεις ανοιχτές κεραίες. Να είσαι σωστός επαγγελματίας με συνέπεια και διάθεση. Προϋπόθεση όλων όμως είναι το ταλέντο και η σκληρή προσωπική δουλειά. Μόνο έτσι θα αποκτήσει διάρκεια η προσπάθειά σου και θα έχεις την αποδοχή από το κοινό, αλλά και από τους συναδέλφους σου. Όλα τα υπόλοιπα δημιουργούν φωτοβολίδες που εν μέρει είναι εντυπωσιακές, αλλά κρατάνε για λίγο.
Σε ένα παιδί που όνειρό του είναι να γίνει επαγγελματίας τραγουδιστής, τι συμβουλές έχεις να του δώσεις;
Αν θα είχα ποτέ το δικαίωμα να συμβουλέψω ένα νέο παιδί, γιατί κι εγώ ακόμα διαμορφώνω άποψη γι αυτόν τον χώρο, θα του έλεγα απλώς να μη φοβάται να ονειρευτεί. Να δοκιμάσει, να απορρίψει, να συγκρουστεί, να απογοητευτεί, να εμπνευστεί, να τολμήσει… Να αμφισβητήσει τα όριά του και να αγαπήσει βαθιά και αληθινά τον εαυτό του. Και να μην ακούει δογματικές συμβουλές. Είμαι της άποψης ότι αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις.
Φέτος σε απολαύσαμε στην παράσταση “Δον Κιχώτης”, όπου κατά γενική ομολογία ξεχώρισες και εντυπωσίασες για τις ερμηνευτικές και φωνητικές σου ικανότητες. Υπάρχει το ενδεχόμενο να σε δούμε σε κάποια άλλη παράσταση τη θεατρική χρονιά που έπεται;
Είμαι πολύ χαρούμενος για την ανάθεση του ρόλου του Σάντσο Πάντσα από την σκηνοθέτιδα Σοφία Σπυράτου την οποία ευχαριστώ ολόψυχα και αγαπώ ιδιαίτερα. Είμαι περήφανος που είμαι μέρος μιας παράστασης με τόσο αξιόλογους συντελεστές. Ο Σάντσο Πάντσα είναι ένας ρόλος που καθημερινά ανακαλύπτω διαφορετικές ποιότητες και βαθύτερες πτυχές του. Για τη νέα χρονιά γίνονται κάποιες συζητήσεις, αλλά είναι νωρίς να ανακοινώσω κάτι. Σε μουσικό επίπεδο αυτήν τη στιγμή είμαι στο Θέατρο Βεργίνα στο πλευρό του Τάκη Ζαχαράτου, ετοιμάζω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο σε σύνθεση και στίχους της Σοφίας Νάτσιου και επίσης εμφανίζομαι κάθε Δευτέρα στο Καφωδείο Ελληνικό με τον Γιώργο Φωκά. Για οτιδήποτε νεότερο μπορείτε να ενημερώνεστε από τις διαδικτυακές μου σελίδες.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη πώς σου φέρθηκε το 2018; Πραγματοποίησες τους στόχους σου; Και ποιες είναι οι προσδοκίες σου για το 2019;
Συνήθως η κάθε χρονιά σου δίνει και καλές και κακές στιγμές. Το σημαντικό είναι να έχεις την ωριμότητα να διαπραγματευτείς και να αντιληφθείς τι σου έδωσε και τι σου πήρε. Είμαι ευγνώμων για ό,τι μου έχει δοθεί και πάντα ψάχνω να βρω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ακόμα και όταν μια χρονιά δε διαχειρίστηκες σωστά τις δυνατότητές σου. Γιατί όπως έχει πει και ο Φρόιντ, από λάθος σε λάθος ανακαλύπτει κανείς ολόκληρη την αλήθεια. Οπότε το 2018, αν και ήταν μια χρονιά με αρκετά λάθη, ήταν εντέλει μια όμορφη και δημιουργική χρονιά και ελπίζω το 2019 να φέρει δυνατές συγκινήσεις πλημμυρισμένες από φως και αλήθεια. Και φυσικά υγεία, σωματική και πνευματική.
Συνέντευξη: Eυθύμιος Ιωαννίδης
Ευχαριστώ πολύ τον Πάνο Ζώη για την όμορφη συνομιλία μας και του εύχομαι καλή καλλιτεχνική πορεία!
Κάντε το πρώτο σχόλιο