Η σκηνοθέτις και ηθοποιός Μαρίνα Νατιώτη και η ηθοποιός Ειρήνη Καράογλου μίλησαν στο Stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την παράσταση Ζόοτ, του Θανάση Τριαρίδη, στην οποία συμπρωταγωνιστούν.
Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στον χώρο της τέχνης;
Μαρίνα Νατιώτη : Στη δραματική σχολή βρέθηκα παρορμητικά. Σπούδαζα γαλλική φιλολογία και πίστευα πως θα γινόμουν καθηγήτρια. Είχα πει πως θα έμενα ένα χρόνο, δεν έφυγα ποτέ. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι με τράβηξε στο θέατρο, μένω απλώς στο γεγονός ότι ακόμη είναι μέσα στο μυαλό μου…
Eιρήνη Kαράογλου: Σε επαφή με το θέατρο ήρθα στο σχολείο, αυτό που με οδήγησε να το ακολουθήσω ήταν ο έρωτας, η σχέση μαζί του και η ανάγκη.
Μαρίνα Νατιώτη
Ανθρώπινη μοναξιά, «καφκικά» υπαρξιακά κενά, νευρωτικοί απροσάρμοστοι ήρωες και τέλος, η φυγή στο όνειρο, στην ψευδαίσθηση, στην αναπόληση και στην άτοπη λύτρωση . Όλα αυτά δηλαδή που αποτελούν χαρακτηριστικά της εποχής μας, είναι και τα συστατικά της πυκνής, και υγρής ατμόσφαιρας του έργου, «Ζόοτ». Ποιο στοιχείο της παράστασης, ωστόσο, σας έχει αγγίξει προσωπικά πιο πολύ;
M.N.:Το έργο Ζόοτ του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα κείμενο κλασικό που αγγίζει πολλά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο κάθε θεατής θα συγκινηθεί και θα ταυτιστεί με τον Ζόοτ. Στο έργο υπάρχει η εξής φράση: «Οι άνθρωποι γυρεύουμε να συναντηθούμε με τους άλλους ανθρώπους». Αυτή η φράση με αγγίζει όπως με αγγίζουν ακριβώς οι συναντήσεις των ανθρώπων που δημιουργούν όλες αυτές τις καθοριστικές, καταστροφικές, ερωτικές, αδιάφορες, φιλικές σχέσεις, και πόσα ακόμη. Όλες αυτές οι συναντήσεις γενικώς που δημιουργούν και καθορίζουν τη ζωή μας.
E.K.:Το θέμα της αγάπης. Επιλέξανε να είναι μαζί και στον πόνο ,αλλά και στο φως. Υπήρχε μια εμπιστοσύνη, αλλά ταυτόχρονα μια ανάγκη να πιαστείς από κάπου, μια που με το μυαλό δεν πας πουθενά,παρά μόνο, μόνη στη φυλακή σου το ρισκάρανε. Τον θάνατο, άλλωστε, δεν το βλέπω ως τέλος, αλλά ως τον άλλο, καταλυτικό πόλο της ζωής. Χωρίς τον θάνατο δεν υπάρχει άλλωστε η ζωή και τούμπλαλιν.
Στην παράσταση, προβάλλεται έντονα το στοιχείο της μοναξιάς. Ο μεγάλος Ρίτσος στη Σονάτα του σεληνόφωτος λέει: “Το ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. Αλήθεια, αν σας ζητούσα να ορίσετε τη μοναξιά ως έννοια τι θα απαντούσατε;
M.N.: Πάλι θα χρησιμοποιήσω μια φράση του έργου: «Εφιάλτης είναι να μένεις μόνη σου σε ένα δωμάτιο»
E.K.: Δεν είμαι καλή στα λόγια, γι΄αυτό και μάλλον επιλέγω να λέω λόγια άλλων. Μοναξιά… στην πραγματικότητα δεν είμαι της άποψης πως υφίσταται η μοναξιά. Ακόμα δηλαδή και αν δεν πιστεύεις στον Θεό ή σε κάτι-κάποιον, υπάρχει η ζωή. Αν ζεις, άλλωστε και δέχεσαι την κάθε στιγμή όπως είναι, δεν έχεις την αίσθηση ότι είσαι μόνος. Η ζωή είναι το τώρα και αν ζεις το τώρα, έχεις το τώρα κι εσένα ως παρέα …Μόνοι αισθανόμαστε πιστεύω όταν δε δρούμε, δε ζούμε, όταν χωρίζουμε, γιατί ταυτιζόμαστε με κάτι, με ένα όνειρο με τα θέλω μας, με τα όνειρα που κάνουμε παρέα με ένα άλλο άτομο. Όταν μάλιστα ταυτιζόμαστε με κάτι λειτουργεί το μυαλό, και όταν ακριβώς λειτουργεί το μυαλό, αποκόπτουμε τα πάντα γύρω μας και έτσι είμαστε μόνοι με τις μη δημιουργικές μας σκέψεις, με το εγώ μας δηλαδή, και πάλι εκεί καταλήγουμε.
Τι δυσκολίες συναντήσατε καθ΄όλη τη διάρκεια των προβών, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να δώσετε σάρκα και οστά σε έναν ρόλο, που ναι μεν φαίνεται απλοϊκός σε μια πρώτη ανάγνωση, από την άλλη όμως, η προσέγγιση του αναμφίλεκτα θα απαίτησε πολύ κόπο;
M.N.: Συνάντησα την ίδια δυσκολία που συναντάω πάντα. Πώς θα καταφέρω δηλαδή να κάνω οργανικές τις λέξεις που διαβάζω. Πάντα με τυραννάει αυτό, και δεν ξέρω και αν τα καταφέρνω πάντα.
E.K.: Όταν διάβασα το κείμενο για πρώτη φορά, μονολόγησα πόσο δύσκολο είναι, όχι μόνο βέβαια από τη συμπυκνωμένη γραφή του Θανάση (έννοιες, φιλοσοφικά και υπαρξιακά ζητήματα και …) αλλά, ιδίως με αυτήν ακριβώς την επανάληψη στον λόγο, με μικρές δε, παραλλαγές, πολύ εύκολα μπορείς να πηδήξεις ατάκες και σελίδες, χαχα! Δεν υπάρχει επίσης λογική ροή σε αυτά που λένε οι ηρωίδες…Οπότε ναι, δυσκολεύτηκα να μάθω τα λόγια, χαχα!
Ειρήνη Καράογλου
Τι πιστεύετε ότι είναι πιο σημαντικό για έναν καλλιτέχνη σήμερα: το ταλέντο, η τύχη ή οι δημόσιες σχέσεις;
M.N.: Να δουλεύει και να μη τον απασχολούν ούτε η τύχη ούτε οι δημόσιες σχέσεις.Ταλέντο είναι η όρεξη για δουλειά.
E.K.: Δεν πιστεύω σε αυτά. Αν κάποιος έχει ταλέντο, κάποιος άλλος δεν έχει. Αν για παράδειγμα κάποιος είναι τυχερός σημαίνει ότι κάποιος άλλος δεν είναι, αν κάποιος έχει γνωστούς κάποιος άλλος δεν έχει. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Να πράξεις, να ενεργήσεις, έχει. Το δια ταύτα είναι, όταν κάνεις οτιδήποτε να είσαι καλά και το κάνεις με χαρά και αγάπη και απόλαυση. Για όλους τους ανθρώπους το ίδιο είναι. Άλλοι έχουν δουλειά, άλλοι δεν έχουν. Άλλη επειδή είναι γυναίκα δεν παίρνει τα ίδια χρήματα, όπως ένας άντρας, στο ίδιο πόστο, ο τσαγκάρης για παράδειγμα που με τέχνη και αγάπη κάνει το παπούτσι και που δημιουργεί- δουλεύει και με τη σκέψη και με τα χέρια και χάνει ίσως τη δουλειά του από τις μεγάλες επιχειρήσεις… Εκατομμύρια παραδείγματα. Η ουσία βρίσκεται στο να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, και να συγκεντρώνεσαι τη στιγμή που κάνεις οτιδήποτε. Και αν με αυτό που σου αρέσει να κάνεις, μπορείς να πληρώνεις το φαγητό και τη στέγη και τα διάφορα που θέλεις, τότε έχεις αγγίξει την ευτυχία, αλλιώς κάνεις και κάτι άλλο και συνεχίζεις…Όλα είναι μέσα στη ζωή και αλλά τόσα που δεν ξέρουμε, που μπορούμε να χαρούμε.
Φεύγοντας από την παράσταση ο θεατής, τι μηνύματα θα θέλατε να αποκομίσει;
M.N.: Η ευτυχία μου είναι οι θεατές έστω και για μια στιγμή να ταυτιστούν μαζί μας και να βάλουν τον εαυτό τους νοερά στη σκηνή. Να συναντηθούμε συγγραφέας, ηθοποιοί και θεατές.
E.K.: Ό,τι θέλει εκείνος ακόμα και το τίποτα. Ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει να δει, που μπορεί, που είναι έτοιμος για το άγνωστο. Α, ίσως πως το μυαλό δεν είναι τελικά καλός οδηγός (εκτός αν είναι δημιουργικός και πρακτικός, δηλαδή πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ κτλ.) και πώς επηρεάζει τη ζωή μας, και ίσως να αρχίσουμε να το αμφισβητούμε.
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
M.N.: Πολλά…αλλά θα ήθελα μια κωμωδία.
E.Κ.: Ψάχνουμε για κωμωδία, φωτεινή, δύσκολο για την εποχή (2019 χρόνια τώρα, χαχα) που ζούμε, να είναι ευχάριστη, χωρίς δικαιώματα ή ο-η συγγραφέας να μας το δώσει με χαρά και απλόχερα, χαχα.. αυτό θα ήθελα να κάνω στο μέλλον.
Ευχαριστούμε πολύ
Ευχαριστώ πολύ τη Μαρίνα Νατιώτη και την Ειρήνη Καράογλου για την όμορφη κουβέντα που είχαμε.
Συνέντευξη: Eυθύμιος Ιωαννίδης
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ
Κάντε το πρώτο σχόλιο