Κριτική για την ταινία “Παράσιτα / Parasite” του σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν – Χο

Ήμασταν εκεί για εσάς, το stellasview.gr  και η Αγγελική Κερπιτσοπούλου, παρακολούθησαν και σας προτείνουν την ταινία “Παράσιτα / Parasite” του σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν – Χο, που παίζεται στους κινηματογράφους της πόλης μας.

Ένα το δίχως άλλο αριστούργημα

Παράσιτα / Parasite
Σκηνοθεσία: Μπονγκ Τζουν – Χο
Σενάριο: Joon-ho Bong, Jin Won Han
Πρωταγωνιστούν: Σονγκ Κανγκ Χο, Λι Σαν Κουν, Τσο Γέο
Διευθυντής Φωτογραφίας: Χονγκ Κουνγκ – Πυο
Χώρα Παραγωγής: Νότια Κορέα
Έτος Παραγωγής: 2019
Διάρκεια: 132 λεπτά

Μια τετραμελής οικογένεια, η οικογένεια Κιμ συγκεκριμένα, ζει σε ένα μικρό υπόγειο που πλημμυρίζει συνέχεια κάπου στη σκληρή, σύγχρονη Σεούλ. Η καθημερινότητά τους συμπεριλαμβάνει την παρατήρηση μεθυσμένων που ουρούν έξω από το σπίτι τους και ένα μανιώδη αγώνα εύρεσης δωρεάν WiFi από τα πάνω πατώματα. Για να επιβιώνει η οικογένεια Κιμ κάνει εφήμερες δουλειές μικρής έκτασης, ενώ συγχρόνως αρέσκεται στο να σχεδιάζει κομπίνες με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να δραπετεύσει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.

Οι ερμηνείες, βαθύτατες και καθόλου επιφανειακές

Όλα όμως αλλάζουν όταν ο μικρός γιος Κι – γου προσλαμβάνεται ως καθηγητής αγγλικών της μικρής κόρης του κ. Παρκ. Ο κ.Παρκ, είναι το μεγαλύτερο μέλος, η κεφαλή θα λέγαμε μιας άλλης τετραμελούς οικογένειας, αυτήν τη φορά ιδιαιτέρως εύπορη. Το παζλ θα συμπληρωθεί όταν και η μικρή κόρη της οικογένειας Κιμ παρουσιαστεί στο σπίτι των Παρκ, πιάσει δουλειά εκεί και σιγά σιγά φροντίσει ώστε όλη η οικογένεια των απόκληρων Κιμ εισβάλει στον αποστειρωμένο πυρήνα της πλούσιας οικογένειας Παρκ με σκοπό να επωφεληθούν.

Με αυτό το ανακάτεμα δυο διαφορετικών κόσμων, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους ξεκινάει ουσιαστικά μια μαύρη κωμωδία με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις και βαθιά πολιτικό αέρα.  Στο φιλμ του  Μπονγκ Τζουν-χο πλήθος κινηματογραφικών ειδών διαδέχεται το ένα το άλλο χωρίς να διαταράσσεται ποτέ η ισορροπία του συνόλου. Το ακατάπαυστο γέλιο διαδέχεται το κλάμα και αυτό με τη σειρά του τον τρόμο, χωρίς να είναι δυνατή η υφολογική και ερμηνευτική οριοθέτηση του έργου.

τα Παράσιτα ενδέχεται να είναι ίσως η καλύτερη ταινία του 2019

Με τον ίδιο τρόπο που τα παράσιτα εισβάλλουν σε ένα ζωντανό οργανισμό, έτσι και οι εν λόγω παρασιτικοί από το ελίτ σύστημα της άκρως ανταγωνιστικής μεγαλούπολης ζωντανοί οργανισμοί εισβάλλουν με ιδιαίτερο τρόπο στη ζωή των Παρκ, με σκοπό να αφαιμάξουν την οικογένεια αυτή. Η αφήγηση ούσα γρήγορη και απολύτως εύστροφη, τολμηρή και συγχρόνως ρεαλιστική καθρεφτίζει η φύση των ελλόγων ζώντων οργανισμών την οποία ιδέα, έρχεται να απογειώσει η χρήση της κλασικής μουσικής τις πιο κατάλληλες στιγμές σε συνδυασμό με τα λιτά γενικά πλάνα. Ο Μπονγκ Τζουν-χο έρχεται με ένα πολιτικό έργο για να προβληματίσει πάνω στις έννοιες της ταξικής πάλης, των κοινωνικών ανισοτήτων, της αξιοπρέπειας, αλλά και του άκρατου καταναλωτισμού που συχνά γίνεται αιτία πρωτόγνωρων καταστάσεων, όπως στην περίπτωση των Παρασίτων.

Ανατρεπτική και αγωνιώδης μέχρι τέλους

Ανατρεπτική και αγωνιώδης μέχρι τέλους, τα Παράσιτα είναι ένα καυστικό κοινωνικό σχόλιο. Οι ερμηνείες, βαθύτατες και καθόλου επιφανειακές, ανυψώνουν το ανθρώπινο πνεύμα στις πιο δυνατές του στιγμές. Από τη μια οι παρασιτικοί Κιμ που με κάθε μέσο προσπαθούν να ξεφύγουν από το βρώμικο και υγρό υπόγειο στο οποίο ζουν και από την άλλη οι ψυχροί Παρκ που μοιάζουν να μην έχουν συνείδηση της ζωής πέρα από τη μαγευτική τους έπαυλη. Το σύνολο του έργου είναι βασισμένο σε τέτοιου είδους αντιθέσεις τόσο θεματικά όσο και ουσιαστικά, σκηνοθετικά, με σκοπό να αναδειχθεί η τόσο προφανής ύπαρξη δυο διαφορετικών κόσμων και η αλληλεπίδραση αυτών.

«Δεν είναι εύκολο για ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικές αστικές τάξεις να συμβιώνουν κάτω από μία στέγη. Σε αυτό το λυπηρό κόσμο που ζούμε, οι ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στη συνύπαρξη ή τη συμβίωση δεν κρατάνε πολύ, το ένα γκρουπ αναγκάζεται να παρασιτεί εις βάρος του άλλου. Σε έναν τέτοιο κόσμο, ποιος μπορεί λοιπόν να κατηγορήσει μια οικογένεια που πασχίζει να επιβιώσει, να τους αποκαλέσει «Παράσιτα»; Δεν ήταν παράσιτα εξαρχής. Είναι οι γείτονές μας, οι φίλοι και οι συνεργάτες, που έχουν βρεθεί στο χείλος του γκρεμού. Ως απεικόνιση συνηθισμένων ανθρώπων που καταλήγουν σε αναπόφευκτες καταστάσεις,αυτή η ταινία είναι: Μια κωμωδία χωρίς κλόουν, μια τραγωδία χωρίς κακούς. Όλα οδηγούν σε μια βίαιη εμπλοκή και μια απότομη πτώση από τις σκάλες. Είστε όλοι καλεσμένοι σε αυτή την ασταμάτητη οικογενειακή ιλαροτραγωδία.» – Μπονγκ Τζουν Χο

Πρόκειται για ένα το δίχως άλλο αριστούργημα, το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και ενδέχεται να είναι ίσως η καλύτερη ταινία του 2019.

 

Κριτική: Αγγελική Κερπιτσοπούλου

Επιμέλεια: Eυθύμιος Ιωαννίδης

MY ART DEKA HAIR & MORE
NASIA HOUVARDA ARTWORK
Περί Αγγελική Κερπιτσοπούλου 21 Άρθρα
Ονομάζομαι Αγγελική Κερπιτσοπούλου γεννήθηκα και ζω στη Θεσσαλονίκη. Είμαι Θεωρητικός της τέχνης και των Νέων Μέσων και Ψηφιακής Κουλτούρας. Κύρια ενδιαφέροντα των ερευνητικών μου εργασιών είναι η αναζήτηση του είναι του κάθε πράγματος ή έννοιας, καθώς και η κοινωνική αλλαγή τόσο μέσα από την τέχνη όσο και από τα νέα μέσα. Στον ελεύθερο μου χρόνο τρέχω τις σελίδες Art Beyond Critique, ενώ παράλληλα είμαι συντάκτρια της πολιτιστικής ιστοσελίδας www.stellasview.gr.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.