Μαρία Στεφάνου: «Όλες οι τέχνες με κέντριζαν, στο musical όμως ένιωσα ολοκληρωμένη»

74674902_1104709533217459_4652614509842661376_n

Η γνωστή καλλιτέχνις Μαρία Στεφάνου μίλησε στο stellasview.gr και στον Ευθύμιο Ιωαννίδη για την παράσταση «Ένα Βήμα Τη Φορά Τhe Musical» το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο Αθήναιον!

Μαρία πότε πρωτοήλθες σε επαφή με τον χορό και το τραγούδι; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη πορεία στον χώρο της τέχνης;

Από πολύ μικρή ό,τι έκανα και άγγιζα είχε σχέση με την τέχνη. Έγραφα στους τοίχους, ζωγράφιζα πάνω μου, μάθαινα τα μαθήματά μου φτιάχνοντας τραγουδάκια, χόρευα στον δρόμο για το σχολείο. Δεν άργησαν οι εξωσχολικές δραστηριότητες, τα μαθήματα χορού, πιάνο, κιθάρας, ωδείο. Όλα μου άρεσαν, ωστόσο, όλα με έκαναν σε ένα βαθμό να ασφυκτιώ γιατί εγώ ήθελα να γευτώ όλες τις μορφές της τέχνης, αισθανόμουν γρήγορα την ουσία αυτού που μου έδιναν και μετά το θέλω μου με οδηγούσε αλλού. Σαν όλη μου τη ζωή να μάζευα τα κομματάκια από ένα μεγάλο παζλ. Το παζλ του musical. Μόνο εκεί αισθάνθηκα ολοκληρωμένη.

Ποιες ήταν θα έλεγες οι στιγμές-σταθμοί στην πορεία σου;

Κάθε στιγμή μου είναι σταθμός μου, γιατί με φέρνει κοντά ή με απομακρύνει από εμένα. Πριν από 5 χρόνια όμως βρέθηκα σε πλήρη αδιέξοδο, εντελώς χαμένη και εγκαταλελειμμένη πρώτα από μένα. Τότε ζήτησα βοήθεια απ’ την Παναγία. Της είπα Παναγία μου αν υπάρχεις, τώρα θέλω να με βοηθήσεις: ‘’Η θα ζήσω ή θα φύγω’’ της είπα και ότι δεν μπορώ άλλο χωρίς εμένα.

Η προσευχή μου αυτή ήταν απόφαση αλλαγής ζωής.

Σηκώθηκα από το κλάμα μου και ούτε ένα μήνα μετά ο Θεός μου έφερε στον δρόμο μου τον Δαυίδ Αριστείδη Μπαντέλη και τη Χριστίνα Μανουηλίδου. Δύο ανθρώπους που με έπιασαν απ’ το χέρι και μου έμαθαν να ζω από το μηδέν. Να με σέβομαι να με ακούω, να με προστατεύω, να μην με αφήνω στην άκρη, να με δέχομαι όπως είμαι. Από αυτούς τους 2 ανθρώπους εμπνεύστηκα τους πρωταγωνιστικούς ρόλους του πρώτου μου έργου Ένα Βήμα Τη Φορά The Musical, όπου διηγούμαι τη ζωή μου και όλα τα λάθη μου που με έφεραν στον δικό μου δρόμο.

Είσαι σκηνοθέτις, συγγραφέας, χορογράφος, συνθέτης, αλλά και στιχουργός. Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις μια από τις πολλές πτυχές της ζωής σου ως μεγαλύτερης σημασίας ή τις θεωρείς αλληλένδετες και με ποιον τρόπο;

Είμαι όλα όσα κάνω. Δεν τα ξεχώρισα ποτέ. Η τέχνη είναι κάθε τι που πηγάζει από μέσα μου. Με όποιον τρόπο. Πώς να διαχωρίσω τα παιδιά μου;

Έχεις γράψεις και συνάμα υπογράφεις τη σκηνοθεσία, τη σύνθεση, το κείμενο, αλλά και τη χορογραφία του έργου, «Ένα Βήμα Τη Φορά». Τι πραγματεύεται το έργο και τι ήταν αυτό που σε ώθησε να το γράψεις, αλλά και να το σκηνοθετήσεις;

Βασιλική Μακρή: “μαθαίνω και εξελίσσομαι μέσα από την επαφή μου με νέα κείμενα”

Το “Ένα Βήμα Τη Φορά” όπως είπα και πριν είναι αυτοβιογραφικό. Είναι η διαδρομή της Ερμιόνης μέσα από τον δρόμο των συναισθημάτων προς την αγάπη του εαυτού. Το αγαπάει ο κόσμος γιατί νιώθει την αλήθεια του και έχει αγκαλιάσει το ίδιο και το ομότιτλο βιβλίο μου. Ήταν το άνοιγμά μου προς τη δημιουργία μου και η πρώτη δική μου θεατρική παραγωγή. Μετράει πλέον 62 παραστάσεις, παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Αθήναιον στην πρωινή ζώνη καθημερινές για σχολεία και για κοινό κάθε Σάββατο του Νοεμβρίου στις 17:00 και συνεχίζει το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα.

Τι μηνύματα θα ήθελες να αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας από το πρωτόλειό σου ουσιαστικά musical;

Το δικό μου θέλω, ολοκληρώνεται στο ότι θέλω να το προσφέρω. Το τι παίρνει ο κάθε ένας είναι ξεκάθαρα με βάση το πόσο θα επιτρέψει να αισθανθεί. Ο λόγος όμως που το δημιούργησα εγώ, είναι για να δουν οι άνθρωποι τι κάνουν στον εαυτό τους, να ξυπνήσουν, να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους και κάνουν ένα βήμα προς το δικό τους δρόμο. Έχω δει θεατές να φεύγουν κλαίγοντας, γελώντας, σοκαρισμένοι και έτοιμοι να περπατήσουν…

Υπάρχει μια φράση ή μια σκηνή με κάποιο μικρό παιδί που έχει χαραχτεί στη μνήμη και στην καρδιά σου από την παράσταση και θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

Είναι τόσο πολλά, έχω πάρει τόσες αγκαλιές από μικρά παιδιά και από γονείς που με κοιτάζουν στα μάτια λέγοντας μου ότι αυτό το έργο και το βιβλίο χρειάζεται να το δει όλη η Ελλάδα, όλοι οι γονείς, όλοι οι δάσκαλοι.

Ένα ‘’μικρό’’ παιδί 60 χρονών μου είπε ‘’μακάρι να το έβλεπα μικρή, η ζωή μου θα ήταν αλλιώς’’.

Προσκαλώ όλους όσοι θέλουν να νιώσουν, ότι και να έχουν στη ζωή τους που τους απασχολεί, να έρθουν να το δουν. Είμαι πάντα εκεί στο τέλος, για όποιον θέλει να μου μιλήσει και να μου πει τη γεύση του.

Συνέντευξη: Ευθύμιος Ιωαννίδης

Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία Στέφανου για τη συνομιλία μας!