Κριτική για την παράσταση «Οθέλλος» από την Ομάδα Kursk

72637176_381903552755243_6587660627181830144_n

Ήμασταν εκεί για εσάς, το stellasview.gr βρέθηκε στο θέατρο Αμαλία το Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2019 και παρακολούθησε τον «Οθέλλο», το σκοτεινό και ανθρωποκεντρικό δράμα του William Shakespeare από το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν σε σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη, με την Ομάδα Kursk και τους: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέα Κοντόπουλο, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, Άγγελο Παπαδημητρίου, Γιάννη Παπαδόπουλο, Κορνήλιο Σελαμσή και Μιχάλη Τιτόπουλο και αυτό που είδαμε στη σκηνή του θεάτρου Αμαλία ήταν συγκλονιστικό.

Ο Οθέλλος της Ομάδας Kursk αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία

Ο Οθέλλος της Ομάδας Kursk αποτελεί μια ολοκληρωμένη θεατρική εμπειρία. Η αρχή και ουσιαστική αφορμή αυτού του Θεατρικού ταξιδιού είναι το ίδιο το έργο και η μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη, πάνω στο οποίο ο Φραγκούλης αναπτύσσει ένα μοντέρνο και δυναμικό φορμάτ. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αφήσει ένα δυνατό αποτύπωμα χωρίς να επιβάλλεται του λόγου. Παράλληλα, η υπόθεση του έργου εξελίσσεται “καθαρά” και το απολύτως επιτυχημένο εγχείρημα παραμένει αμιγώς θεατρικό, παρά το φλερτ του με την εικαστικότητα.

Η υπόθεση με λίγα λόγια:

Ο Οθέλλος -ο“Μαύρος”– ένας ικανότατος Αφρικανός πολεμιστής του Ενετικού Κράτους σαγηνεύει με τις ιστορίες του την όμορφη αρχοντοπούλα Δυσδαιμόνα και κερδίζει τον έρωτά της. Ο πατέρας της Δυσδαιμόνας και Γερουσιαστής της Βενετίας Βραβάντιος αναγκάζεται, παρά την αντίθεσή του, να συναινέσει και να δώσει την κόρη του για γυναίκα του “Μαύρου” υπό τις πιέσεις του Δόγη της Βενετίας, ο οποίος παράλληλα διορίζει τον ικανό πολεμιστή Διοικητή της Κύπρου και τον στέλνει να αντικρούσει τις επιδρομές του Τούρκικου στόλου. Τον Οθέλλο συνοδεύουν στο ταξίδι του τόσο η γυναίκα του, όσο και οι δυο έμπιστοι στρατιώτες του: ο Υπασπιστής του Κάσσιος και ο Σημαιοφόρος του Ιάγος. Ο Ιάγος παρακινούμενος από την υπέρμετρη φιλοδοξία του, αλλά και από τα ποταπά αισθήματά του για τον Οθέλλο στήνει μια σκευωρία εναντίων του Κάσσιου, ότι δήθεν αυτός έχει συνάψει παράνομο δεσμό με την Δυσδαιμόνα. Ο Ιάγος παρουσιάζοντας στον Οθέλλο για αποδεικτικό στοιχείο ένα μαντηλάκι που είχε δήθεν βρει “δηλητηριάζει” τον Οθέλλο λέγοντάς του ότι η γυναίκα του τον απατά με τον Κάσσιο. Ο Οθέλλος γεμάτος καχυποψία κατηγορεί τη γυναίκα του για συζυγική απάτη και την σκοτώνει. Η γυναίκα όμως του Ιάγου, η Αιμιλία, του εκμυστηρεύεται την αλήθεια πριν την δολοφονήσει ο σύζυγός της. Τελικά, ο Ιάγος συλλαμβάνεται και η απάτη του αποκαλύπτεται. Όμως, πλέον το κακό έχει γίνει και έτσι υπό το βάρος της πράξης του ο Οθέλλος εν τέλει αυτοκτονεί από τις τύψεις του.

Μια εκπληκτική παράσταση που δεν πρέπει ειλικρινά να χάσετε

Ο Φραγκούλης βλέπει τους ήρωες του Shakespeare σαν άχρονες αναφορές, σαν πιόνια μιας τυχαιότητας, να ματώνουν, να καταρρέουν και να γκρεμίζονται κάτω από το βάρος των πράξεών τους και της απαράκαμπτης μοίρας τους. Άνθρωποι που περιφέρονται σε ένα εξαιρετικά λιτό, άδειο, μαύρο χώρο με όλα τα χαρακτηριστικά τους υπερτονισμένα, τις αδυναμίες και τα πάθη τους, τον έρωτα, τη μοχθηρότητα και τη γελοιότητά τους, τις κινήσεις τους, όλα διογκωμένα να γεμίζουν τον άδειο χώρο, ο οποίος με τη σωματικότητα, τον φωτισμό, τα διάφορα props, την σκηνοθετική εκμετάλλευση του χώρου της πλατείας, το γυμνό σώμα, την κίνηση κτλ αποκτά μια αξιοσημείωτη διάσταση και σημειολογική πολυπλοκότητα.

Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα αυτής της καταπληκτικής παράστασης είναι οι εξαιρετικές, θαρραλέες και βαθιά διαισθητικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών… και από που πραγματικά να το αρχίσεις το θέμα και τι να πεις για αυτά τα νέα, υπερταλαντούχα πλάσματα που έχουν τη θεατρικότητα στο πετσί τους, δεύτερο δέρμα τους, φύση απ’ τη φύση τους.

Ο Ανδρέας Κοντόπουλος παραθέτει μια “καθαρή” ερμηνεία του σατανικού Ιάγου, ο γεμάτος υποκρισία λόγος του “κακού” φτάνει σε εμάς ατόφιος, διαυγής συναρπαστικός, όπως κάθε τι βγαλμένο απ την κόλαση.

Αν και στον πόλεμο έχω σκοτώσει πολλές φορές, το έχω πολύ βαρύ για τη συνείδησή μου να κάνω φόνο προμελετημένο εν καιρώ ειρήνης, μου λείπει η μοχθηρία που κάπου-κάπου θα μου ήταν χρήσιμη πολύ…

Ο Ανδρέας Κωνσταντίνου υποδύεται τον Κάσσιο, ένα πιόνι στα χέρια του κακού, μια ερμηνεία σύγχρονη, δυναμική, σωματική γεμάτη συμβολισμούς και “μετά-ερμηνευτικότητα”. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος είναι ο λευκός και όχι ο μαύρος Οθέλλος του Φραγκούλη, μια ερμηνεία πιστή στην αγαθή φύση του ήρωα, η αγγελική ενσάρκωση του καλού και αγαθού, μια γενναία ερμηνεία όχι μόνο λόγο του γυμνού αλλά και των εξαιρετικών σωματικών απαιτήσεών της, αφού ο ηθοποιός κυριολεκτικά γκρεμίζεται από τη σκηνή. Ο Μιχάλη Τιτόπουλος είναι το κωμικό στοιχείο της παράστασης, χαρίζοντας γέλιο στο κοινό υποδυόμενος τον Ροδρίγιο.

Σκότωσε με αύριο, άσε με να ζήσω απόψε…

Βασιλική Μακρή: “μαθαίνω και εξελίσσομαι μέσα από την επαφή μου με νέα κείμενα”

Η Σοφία Κόκκαλη παραθέτει μια αέρινη, αγνή Δυσδαιμόνα, κάπως λίγο απόκοσμη, ένα σχεδόν παιδί που μετατρέπεται σταδιακά μπροστά στα μάτια μας σε γυναίκα όσο το έργο εξελίσσεται.

Σεβαστέ μου πατέρα, εδώ νιώθω το χρέος μου να είναι στα δύο μοιρασμένο. Σ’ εσένανε χρωστάω τη ζωή μου και την ανατροφή μου⋅ και η ζωή μου και η ανατροφή μου με έχουν διδάξει να σε σέβομαι. Έως τώρα ήμουν η κόρη σου και εσύ όπως είχα καθήκον ο κύριός μου. Όμως από εδώ είναι ο άντρας μου και όση υπακοή έδειχνε σ’ εσέναν η μητέρα μου βάζοντας σε πρώτον και πάνω από τον πατέρα της, τόση ας μου επιτραπεί να δείξω στον Μαυριτανό και εγώ, που θα είναι στο εξής ο κύριός μου.

Επίσης, πολύ καλή και η ερμηνεία της Ασπασίας-Μαρίας Αλεξίου ως Αιμιλίας. Τέλος, τι να πει κανείς για τον Άγγελο Παπαδημητρίου που ερμηνεύει τον Βραβάντιο; Η ερμηνεία του Παπαδημητρίου είναι γοητευτικότατη, έξοχη, αριστοκρατική και φινετσάτη.